Album van de Week (9): Solange

Earl Sweatshirt, Dev Hynes, Pharrell, Metro Boomin, The-Dream, Tyler the Creator, Steve Lacy, Sampha, Panda Bear: De lijst met artiesten die, verstopt in de credits, meedoet op When I Get Home is zo groot dat het resultaat eigenlijk alleen maar kan tegenvallen. Dat het derde album van Solange Knowles toch zo los voelt en zo enorm klinkt als een Solange-album, maakt goed duidelijk hoe strak ze zelf de leiding heeft gehad over de plaat.

Al een paar maanden was het elke vrijdag even spannend of Solange haar nieuwe album ging uitbrengen. Hij was af, vertelde ze al eens, maar zou hem onverwacht uitbrengen. Het was het begin van een constante buzz. Logisch ook. Voorganger A Seat at the Table (2016), was zo’n zeldzaam album dat genres oversteeg. Je kon haast niet om dat album heen. Liedjes die overliepen van goede melodieën, harmonieën die nog dagenlang nagalmden, de directe verhalen over Solange’ ervaringen als zwarte vrouw in Amerika, de videoclips: het voelde als een enorm kunstwerk, dat compleet uitgekristalliseerd te wereld kwam. Natuurlijk zitten er dan veel mensen te wachten op de opvolger.

Die opvolger is er nu. De interludes zijn gebleven, er zit weer een visuele kant aan het album in de vorm van een korte film, zwarte cultuur en de positie daarvan is nog steeds een belangrijk onderwerp, Solange’ zang is nog even luchtig. Ja, op When I Get Home gaat ze verder waar ze bij A Seat At The Table is gebleven. Tegelijk is hij onvergelijkbaar. Grenzen tussen interludes en zelfs tracks onderling zijn vloeibaar. Flarden tekst en melodieën worden herhaald alsof Solange jammend zoekt naar nieuwe lagen. De potentiële hits ontbreken. Waar de vorige plaat volgroeid ter wereld kwam, voelt When I Got Home alsof hij nog in beweging is. En ondertussen is ze muzikaal nog veel meer richting jazz geschoven.

Alleen al zo’n piepklein moment in ‘Can I Hold The Mic’, waar synthvirtuoos Chassol na een grappige sample zijn favoriete truc mag laten zien: melodie ontdekken in gesproken woord, met hulp van onnavolgbare akkoorden. Het is een mooi voorbeeld van hoe Solange vorm nog meer los gelaten heeft. Of beter, hoe ze zelf bepaalt welke vorm het beste is. Een beetje zoals rapper Earl Sweartshirt en jazzduo Standing on the Corner – die ook meehielpen op het album – dat zelf vorig jaar ook al deden op hun eigen werk. Het weglaten van alle featurings blijkt een eerste aanwijzing: niets ten nadele van alle artiesten die geholpen hebben, maar When I Got Home is bovenal een album waarop Solange met een paar pennestrepen een nieuwe, eigen wereld aan het schetsen is, waar je nu al uren in kan verdwalen.