Ervaren rot Freek Fabricius debuteert met eigen tracks: ‘Voor mij waren het brain farts’
Maar ja, nu nog een dansvloer
Al een jaar of twintig kennen we Freek Fabricius als figuur in het nachtleven. En dan vooral in het Utrechtse nachtleven, want hij is een van de mensen achter het label en collectief 030303. Maar zelf produceren, dat deed hij eigenlijk nooit. Dat wil zeggen: hij bracht nooit tracks uit. Tot nu, want deze week verschijnt zijn debuut-EP Lost My Controller op datzelfde label. ‘Ik ben niet zo’n gear-man’, zegt Freek Fabricius, ‘In tegenstelling tot vrienden om me heen. Maar ik heb wel honderden tracks gemaakt met twee apparaatjes, of met een iPad.’ Het was Ben Spaander alias Cosmic Force die hem op andere gedachten bracht. ‘Voor mij waren het brain farts, maar hij was lyrisch.’
En dus ging Freek Fabricius grasduinen in zijn eigen archief, en dingen afmaken, want daar heeft hij als ADHD’er een zwak voor. ‘Als labeleigenaar herken ik natuurlijk precies wat Ben en Nuno dos Santos nu bij mij deden: hup, het is goed, vooruit ermee.’ Eerder dit jaar kwam hij maakte hij samen met zijn dochter al zijn debuut op een compilatie van SoHaSo, met een track die prompt op de favorietenlijstjes van Dixon en Michael Mayer belandde. ‘Super grappig, dat mijn dochter misschien wel om 8 uur ’s ochtends in de Berghain te horen geweest is. Al waren het trouwens upsammy en Nadia Struiwigh die als eerste om zijn tracks vroegen. Ik heb die ‘Astronaut’ track inderdaad met mijn dochtertje opgenomen, het is een lieve lullaby. Ik werkt vaak vanuit concepten, vanuit een geluid dat ik opneem of vanuit een persoon.’
Dat Dixon en Mayer hem in hun charts zetten was een goede boost voor het zelfvertrouwen. ‘Het gekke is: als ik in mijn auto naar mijn eigen tracks luister ga ik uit mijn dak. Misschien was het ook wel lekker dat we even minder feesten gingen geven. Al voor corona. Ik geef les, maatschappijleer op een middelbare school, ik heb kinderen, er was gewoon nooit tijd voor.’ Maar nu is ie er dus, een debuut-ep, met daarop snappy elektronica met knipogen naar de late jaren tachtig en de intelligente AFX-producties uit de jaren negentig. Melancholie en nostalgie, maar bepaald niet lafjes. Maar ja, nu nog een dansvloer voor zijn tracks. ‘Misschien had zo’n release wel mooie gigs opgeleverd, daar zou ik zeker voor open staan. Maar wachten heeft geen zin. Het lag er al zo lang.’