MNHM en Narcosatánicos zetten Hall of Fame in vuur en vlam

Eén van de meest geslaagde optredens op het kleinste podium van Roadburn was ongetwijfeld dat van MNHM. Het Nijmeegse combo presenteerde daar op de valreep van het festival voor een dolenthousiast publiek zijn nieuwe werkstuk Of Empires Past. Wie net als ons vond dat dit naar meer smaakte heeft geluk, want deze vrijdagavond staan ze in de Hall, met als toegift een stevige undergroundoplawaai van het Deense gezelschap Narcosatánicos.

Wanneer we even na negenen de zaal inlopen, heeft zich reeds een bescheiden, maar respectabele schare van bezoekers verzameld om zich in het auditieve precisiebombardement van MNHM onder te dompelen. Vele betere schrijvers hebben zich al uitgeput in loftuitingen aan het adres van dit viertal, dat er inderdaad in slaagt een geheel eigen plaats in het toch wel behoorlijk drukbezette veld van extreme muziekuitingen voor bedachtzame mensen te veroveren. Dit is waarschijnlijk mede te danken aan de wat ruimere muzikale blik van de samenstellende leden, die hun mathpostnoisewhateverrock een originele inslag geven, die bij deze recensent soms reminiscenties oproept aan composities van lieden als Glenn Branca en Rhys Chatham. Niettegenstaande deze gewichtige referenties weet de muziek ook het hart van de aanwezigen moeiteloos te treffen, getuige het gejoel tussen de nummers door. Zelfs de apparatuur raakt van het gebodene enigszins van streek – een rokende monitor moet ijlings worden afgevoerd door een doortastende concertganger. Intelligent topamusement.

Over de eveneens zeer verdienstelijke verrichtingen van Narcosatánicos, waarin net als bij de voorgaande band de saxofoon een prominente plaats inneemt, kunnen we kort zijn: De Deense psychedelische herriemakers trekken een imposante muur van geluid op, die soms geïmproviseerd overkomt, maar ons toch dwingend en onherroepelijk meesleept naar mysterieuze streken, die door de band zelf treffend worden aangeduid met een songtitel als Vulvic Church, afkomstig van het album dat de veelzeggende naam Body Cults heeft meegekregen. De aard van de begeleidende beelden zal de lezer met enige fantasie zelf wel kunnen invullen. Het concert bouwt op voorbeeldige wijze toe naar een verzengende climax, die na een uur een eind maakt aan dit genoeglijke samenzijn, dat aanvoelde als een (overigens zeer welkome) Roadburnafterparty.