Album van de Week (33): Noname

Bijna was-ie er niet geweest, het langverwachte nieuwe album van Noname. Toen de rapper uit Chicago in juli de komst van Sundial aankondigde, ontstond er online flink wat ophef omdat de controversiële Jay Electronica (die wordt beschuldigd van antisemitisme en antisemitische organisaties aanhangen) een feature op de plaat zou hebben. Zelf begreep ze de heisa niet, adviseerde iedereen om zich druk te maken over belangrijkere dingen en dreigde op Twitter om Sundial níét uit te brengen: ‘Anyways hiphop is in a great place right now. another noname album ain’t really necessary’.

Goed, het ding met Noname is dat ze wel vaker het een zegt om vervolgens het ander te doen. Ze zei in 2019 te stoppen met muziek omdat ze niet meer wilde optreden voor voornamelijk witte mensen, maar stopte nooit. Ze overwoog Sundial voor zichzelf te houden, maar die is nu ‘gewoon’ uit. Muzikaal ligt deze in lijn met haar debuut Room 25 (2018): smooth, jazzy beats, minimalistische productie die haar zachte, melodieuze flow alleen maar ondersteunt. Tegenstrijdigheden vormen thematisch de rode draad op Noname’s tweede album. Ze vraagt zich op het soulvolle, zwoele ‘beauty supply’ af of het écht self love is om zóveel tijd aan je uiterlijk te besteden, en op ‘balloons’ (met die onnodige feature van Jay Electronica) is ze kritisch op artiesten die hun trauma’s exploiteren onder het mom van kunst, maar er dik geld aan verdienen. 

Noname spaart de maatschappij niet, maar durft ook in de spiegel te kijken en haar eigen tegenstrijdigheden te benoemen op Sundial. Ze herhaalt op ‘toxic’ trots dat ze nu écht lief gaat zijn voor zichzelf, maar maakt zichzelf kapot op het ingetogene ‘potentially the interlude’ omdat ze niet knap en getalenteerd genoeg is. Nadat ze klaar is met Beyoncé, Kendrick Lamar en Rihanna wijzen op hun hypocrisie op het catchy ‘namesake’ met prominente percussie en funky bas, rapt ze in haar lieve, zijdezachte stem: ‘go, Noname, go! Coachella stage got sanitized, I said I wouldn’t perform for them and somehow I still fell in line, fuck.’

Noname trekt een vat vol tegenstrijdigheden open op Sundial, maar maken die eigen contradicties haar een hypocriet? Of fake? Welnee. Juist goudeerlijk en oprecht. Het vergt durf om jezelf zo aan de tand te voelen als dat Noname doet op Sundial. Haar nieuwe plaat is een mooi testament van haar bewustzijn over zichzelf en de maatschappij om haar heen, en een krachtige herinnering van de puurheid die in menselijkheid schuilt.