Album van de Week (21): Flying Lotus

En toen was er ineens vijf jaar voorbij voor er een nieuw Flying Lotus-album kwam. En hij had nog wel zo’n aardige cadans te pakken. Na een debuut in 2006, een doorbraak naar de fijnproevers in 2008 en twee jaar later een catapult naar de jaarlijstjes was Flying Lotus een van de belangrijkste elektronische innovators van Amerika. FlyLo – Steven Ellison – was de leider van de Los Angeles beat scene, en hij combineerde op een magistrale eigen manier experimentele elektronica met jazz, hiphop en psychedelische muziek. Nog twee albums verschenen naderhand, maar toen werd het stil.

Niet dat hij stil zat. Flying Lotus maakte zijn debuut als filmregisseur met een weirde horrorflick en lanceerde met zijn label Brainfeeder de carrières van Kamasi Washington, Thundercat en onze eigen Jameszoo. Het is een niet te onderschatten factor in de muzikale kracht van Flying Lotus: het zien van talent. Want hoewel hij als producer in de basis solo werkt, heeft hij altijd samenwerkingen gezocht. Dit keer meer dan ooit, met negen vocale features, waaronder Anderson .Paak, Denzel Curry (‘life is the ugliest bitch I ever messed with’), Solange, Tierra Whack en filmmaker David Lynch. Die laatste stond op een feestje een gedicht te reciteren over een oprukkende brand, en Flying Lotus dacht: verdomd. Het is een sleutelstuk geworden op het nieuwe album, dat een lichtontvlambare titel heeft waar Rammstein een puntje aan kan zuigen: Flamagra.

Het risico van zoveel features is dat het een ratjetoe wordt. Zeker als je er ook nog bij bedenkt dat Flamagra zoveel muzikale referenties bevat dat je er een bingokaart mee kunt vullen, van jazz fusion tot p-funk tot gamesoundtracks. Het knappe is dat dat nou juist niet gebeurt, dat Flamagra bij uitstek als een geheel voelt, vooral door de trademark grillige drum- en bassound en de lome timing. Of beter: als een trip onder deskundige begeleiding. Daarmee toont Flying Lotus zich meer dan een producer van beats, hij is een regisseur die in staat is alle poppetjes op het juist moment het beeld in te laten lopen. Hij doet dat met een groot besef van muziekhistorie (van huis uit meegekregen), maar ook met gevoel voor afwisseling.

Een duister begin laat hij overgaan in een hectische track, op de trippy p-funk (met ome George Clinton zelf natuurlijk) volgt een spontane jam met Little Dragon. Als het even cheesy dreigt te worden gooit–ie er een overstuurde drum tegenaan, als het te moeilijk wordt een toegankelijk deuntje. En dat met een moordend tempo dat leidt tot 27 tracks, eindigend in een beklemmend eerbetoon aan overleden vriend Mac Miller. Flamagra is Flying Lotus zoals we hem kennen, maar dan rijker en gevarieerder. Een indrukwekkende terugkeer.