Album van de Week (28): J Lloyd

Hoe gaat het popjaar 2020 eruit zien? Of nou ja, we zijn al over de helft: hoe ZIET het popjaar 2020 eruit? Als een slagveld, zoveel is duidelijk. Grote releases uitgesteld, tours overhoop, festivals gekild. Helemaal klote natuurlijk, maar zoals iedereen die naast een vulkaan woont weet: platgebrande grond is vruchtbare grond. Nu alle strategieën van begin dit jaar in de prullenbak kunnen, ontstaat ook ruimte voor creativiteit en spontaniteit. Vroeg of laat moeten er weer piepkleine groene blaadjes te zien gaan zijn op de geblakerde festivalweides.

Enter J Lloyd, die je kent als een van de twee kernleden van de Engelse band Jungle. Die brak zes jaar geleden door met een fuzzy cross-over van pop, funk en r&b. Ze scoorden hits, speelden op festivals, maakten nog een plaat die min of meer leek op de eerste, speelden nog eens op alle festivals, zoals dat gaat. Maar ook J Lloyd zit nu natuurlijk thuis, en hij besloot een plaat op te nemen in zijn eentje waarbij hij zich aan geen enkele regel hoeft te houden. En zo werd Kosmos een soort mixtape van 25 liedjes die bij elkaar een minuut of veertig duren. Of liedjes, dat zijn het eigenlijk niet echt, meer schetsen, vibes die in elkaar over vloeien. Er zijn geen hooks of refreinen, enkel een soort introverte sfeer met woozy synths, drumcomputers en zwevende vocalen. Natuurlijk altijd met die vederlichte kopstem zoals we die kennen van Jungle. En natuurlijk galm, over alles.

‘Strange Times’ noemde J Lloyd een van de tracks op de plaat. Een andere heet ‘Apocalyps’. Toch voelt Kosmos helemaal niet als een gefrustreerde bende. Nee, deze muziek verklankt hoe velen van ons het jaar noodgedwongen opgevat hebben: ok, alles ligt in duigen, maar zullen we er maar gewoon iets van maken? Zo speels mogelijk, luchtig en een beetje melancholisch. ’You Work Too Hard’, roept hij zichzelf toe, om drie minuten later het tegenovergestelde te beweren: ‘Gotta Work Harder’. En het is natuurlijk best grappig om op een plaat vol korte schetsen ook nog een tune ‘intro’ te dopen en eentje ‘interlude’, als een soort knipoog naar de serieuze structuur van een echt album. Zo doet J Lloyd lekker losjes de aftrap van het ‘Jaar van de Soloplaat’ dat nu moet volgen. Want in honderden, duizenden thuisstudio’s over de hele wereld hebben muzikanten zitten pielen. Zonder hun bandgenoten, zonder concreet plan, zonder doel om radio-singles of festival anthems te schrijven.