Album van de Week (28): ANOHNI

‘It must change’, zijn de drie krachtige woorden waarmee My Back Was A Bridge For You To Cross op een soulvolle manier opent. Anohni, geboren in Engeland, gevestigd in New York, is het meest bekend als stem van Antony and the Johnsons. Na dertien jaar brengt de zangeres de band weer bij elkaar. Dat zorgt voor heel wat meer soul dan we de laatste tijd van haar gewend waren. Geen synthetische electronica meer, maar organische soul-arrangementen. Ze liet zich inspireren door het klassieke Marvin Gaye-album What’s Going On. De Londense producer Jimmy Hogarth hielp een handje mee. Die was voorheen in de weer met Britse soulsterren als Duffy en Amy Winehouse. 

Veel van de opnames waren de enige keer dat ze een liedje in z’n geheel zong. Wellicht om dezelfde reden als dat ze sinds 2017 niet meer optreedt: de zangeres heeft niet langer de behoefte om een held of zondebok voor het publiek te spelen. Magisch hoe woorden die allang in haar hoofd rondspookten plots een plek in de melodie vinden. Daardoor lijken ze nog nét wat dichterbij te komen.

Het is wel even slikken, want de boel kan nogal snijden. Als een ode aan Gaye bevatten de liedjes een nogal maatschappijkritische drive. Niets nieuws voor de zangeres: Anohni mag zichzelf rekenen tot een van de grootste protest-songwriters van onze generatie. Dat bewees ze met die verwoestende elektronicaplaat HOPELESSNESS uit 2016, vol met liedjes over ongelijkheid, onderdrukking en vervreemding. Hopeloosheid maakt deze keer plaats voor bitterzoete acceptatie: ‘It's just gonna be a lonely place for us’, gaat ze verder in de openingstrack. Met liefde als enige zalving: ‘The truth is that our love will ricochet through eternity.'

Anohni confronteert graag. Niet alleen sonisch, zoals met het hevige gitaargeweld van ‘Go Ahead’, waarin ze machthebbers uitdaagt om de wereld volledig te vernietigen. Maar ook tekstueel, zoals ze in de prachtige ballade ‘Scapegoat’ doet. Een track over de psychologische impact van transfobie: ‘You're so killable / It’s just the way you were born.’ Ze werd aangedreven door een handje vol kostbare herinneringen: een ontmoeting met de iconische trans-activiste Marsha P. Johnson waar ze zo ontzettend naar opkeek, gesprekken met Lou Reed voor zijn dood, en haar tijd als medeoprichter van de Blacklips Performance Cult (een avant-garde drag-theatergezelschap gevestigd in New York). Momenten die haar blik op de wereld totaal hernieuwden.

Haar boodschap is krachtig: als we ooit iets willen veranderen, moeten we eerst leren vergeven. ‘Om de waarheid aan te kunnen over wie we zijn, wat we hebben gedaan en waar we naartoe gaan, hebben we tederheid nodig’, vertelde ze in een interview. Die tederheid vond ze in soul.