Oliver Aron stapt in het licht met zelfliefde-crooner

Al eerder schreven we over Oliver Orellana alias Oliver Aron, een Amsterdamse singer-songwriter die debuteerde met een ijzersterk indiepopliedje op het snijvlak van Harry Styles en Perfume Genius. Nu is er ook ‘Invisible Man’, een zo mogelijk nog mooier liedje doordrenkt met de jaren vijftig, compleet met croonerstem en bijbehorende fingersnaps. ‘Ik wilde terug naar de kern,’ vertelt hij erover. ‘Eerder klonk de productie als mijn eerste release: wat schreeuwender en harder, met die gitaren en zo. Toen zei producer Bram Wesdorp: “Je moet focussen op de boodschap, díé is zo mooi.”’ Zo kwam Orellana uit bij de crooners van de jaren vijftig en zestig. ‘Artiesten als Dean Martin, maar ook Ricky Nelson en Frank Sinatra, die een verhaal vertellen met hun manier van zingen, die sound wil ik helemaal uitstippelen voor mijn volgende plaat.’

Maar eerst verschijnt DRAMA KING, de debuut-EP die op 1 december moet verschijnen. ‘Invisible Man’ is daarvan alweer het derde nummer, en is hem heel dierbaar: daarop spreekt-ie zichzelf moed in om zijn beste leven te leiden. ‘Ik ben als kind naar Nederland verhuisd vanuit Chili, begon een nieuw leven terwijl ik de taal nog niet sprak, én ik groeide op in een strenge christelijke gemeenschap, waarin mijn talenten en seksualiteit niet serieus werden genomen. Ik droeg een gevoel van onzichtbaarheid mee, ook in relaties. Maar daardoor ging ik in andermans schaduw staan. Drie jaar geleden heb ik mijn baan opgezegd, begon muziek te maken en ben gaan graven: “Wat kan ik, wat wil ik doen in het leven? Ik heb heel veel goede kwaliteiten, en toch leef ik mijn potentie niet”. De track is een noodkreet naar mezelf: waarom vind ik dat ik moet VECHTEN om mijn plekje te verdienen, ik ben er en dat is toch goed genoeg? Niemand gaat aan de zijlijn staan om me moed in te spreken, ik moet het toch echt zelf doen. In het liedje doe ik precies dat.'