Model/Actriz is dé gitaarsensatie voor dansvloerduivels Model/Actriz is dé gitaarsensatie voor dansvloerduivels

Het was bizar. Surreëel zelfs. En nog steeds zoekt frontman Cole Halden naar de juiste woorden voor de show die hij een maand geleden met zijn band Model/Actriz speelde in New York: in Nightclub 101, een hippe concerthal in East Village. Daar passen normaliter driehonderd mensen in, maar op 6 april had de industriële noiserockband de venue afgehuurd voor hun intiemste show ooit. Fans konden mee loten voor het gouden ticket: een privéshow voor… één man.

Het was geen schnabbelsessie, geen PR-stunt, nee nee, niks daarvan. Het was een show in de naam van Kunst! Met een hoofdletter K. ‘The greatest show no one will ever see,’ zo schreef de band gekscherend op hun socials. ‘We hebben het afgelopen jaar zo’n tweehonderd shows gespeeld, en er is weinig waarmee we onszelf konden verrassen,’ zegt Cole droogjes. ‘Dit voelde als performancekunst voor mij: hoe zou spelen voor één persoon voelen? Wat doet het met de performance? Het ging om de absurditeit ervan. We hebben een gastenlijst gemaakt met alleen zijn naam, een speciaal T-shirt en een bordje op de deur.’ Grinnik. ‘Het voelde helemaal niet ongemakkelijk. Gio – zo heette de fan die was gekozen, hij hoorde het de dag van tevoren en is vanuit Chicago naar New York gevlogen – kende de teksten zó goed dat ik hem de microfoon kon geven. Ik rende door de kamer terwijl hij zong. We hebben hem de avond van zijn leven gegeven. Het was kunst. Maar ook gewoon een party!’

Wáárom in godsnaam, zal je denken. Maar wie de New Yorkse gitaarsensatie al eens zag (bijvoorbeeld op Lowlands, of op Le Guess Who?, waar ze onze nummer 1 van het festival waren!), die weet: Model/Actriz is een band die draait om performance, om de magie die ontstaat wanneer je je volledig overgeeft aan het moment.

Dat komt vooral door Cole Halden: een orkaan op naaldhakken, een besnorde frontdiva die al na één song tussen het publiek staat en de energie in een ruimte geleidt zoals ik een frontpersoon nog nooit heb zien doen. ‘Er is geen plek waar ik me meer aanwezig voel dan op het podium,’ zegt hij erover. ‘Ik kom in een soort flowstate terecht. Alsof ik een trein bestuur: alles raast langs me heen, terwijl ik kalm in de bestuurdersstoel blijf zitten. Maar ik weet dat de boel zó kan ontsporen.’

Zo leerde de band Cole ook kennen, vertelt drummer Ruben Radlauer via Zoom, op de vooravond van de albumrelease van tweede album Pirouette. Het viertal studeerde aan de Berklee College of Music in Boston, Massachusetts. Ruben en Jack, de gitarist, kwamen kijken bij een performance van Cole, en de rest is geschiedenis. ‘Hij deed een art-popset druipend in nepbloed, en rolde over de vloer met een gigantische keytar,’ grinnikt Ruben. ‘We kwamen uit de DIY-scene van LA – ik had in post-punk- en garagerockbands gespeeld, Jack in meer traditionele punk- en post-hardcorebands – maar zoiets hadden we nog nóóit gezien. Dat clowneske, en vooral: dat absurde charisma.’

Dus regelden ze een ontmoeting via Facebook Messenger, en speelden niet veel later hun allereerste show in een kelder in Boston voor veertig vrienden. Ruben: ‘We wisten niet wat we moesten verwachten. En opeens: Cole staat in het publiek! Cole hangt aan de trap! Cole ligt over de grond te rollen! Iedereen wil met Cole dansen!’

‘Cole beheerst een soort gecontroleerde chaos. Hij zet zichzelf en zijn lichaam op het spel, hij is dominant én kwetsbaar. Dat breekt de kamer open. En zodra hij het podium afstapt en het publiek ingaat, ligt de focus elders. Mensen zijn zich niet eens bewust waar Cole is. Ze dansen gewoon. Een totaal andere energie dan bij de meeste rockshows.’

Model/Actriz is dan ook geen traditionele rockband, maar eerder een gitaarband die clubmuziek benadert, die aan de haal gaat met de grooves van house en techno. ‘Dat zat er vanaf het begin in, die clubbiness,’ zegt Ruben. ‘Niet via een clubscene in Boston, we ontdekten clubmuziek via het internet. We luisterden veel naar Sirens van Nicolás Jaar. En ik weet nog dat ik Gilla Band doorstuurde naar Jack: “Dit is wat ik bedoel! Een band die clubmuziek maakt!” Daarna is Jack naar Berlin verhuisd, en ontdekte hij clubcultuur. En we hebben allemaal een semester in Valencia gewoond, waar we veel in clubs rondhingen en artiesten als Moodymann zagen.’

Cole denkt dat hun muziek in de clubwereld thuishoort. ‘We willen dat je de muziek in je lichaam voelt, zoals bij elektronische muziek. En het belangrijkste: de ruimte moet aanvoelen als een club, één gezamenlijk lichaam. Alleen: waar je in een club de hele nacht hebt om daar te komen, moeten wij dat in één uur opbouwen.’

En hoe doe je dat? Cole: ‘Je stapt op ieder individu af, en kijkt ze in de ogen. Langzaam opwarmen zit er niet in. Je moet de ruimte beheersen, het publiek leiden en jezelf neerzetten als gastheer. Ik claim de ruimte vanaf het begin.’

Maar Pirouette is zeker geen hedonistische plaat. Sterker nog: zoals er in de club opeens allerlei weggestopte emoties kunnen opborrelen en je opeens in de rokersruimte je levensverhaal doet aan een wildvreemde, zo is Pirouette een plaat vol persoonlijke ontboezemingen. Zo gaat ‘Headlights’ over hoe Cole van jongs af aan zijn queerness leerde haten en onderdrukken, en blikt hij in ‘Cinderella’ terug op een Assepoester-thema-feestje dat hij als vijfjarig jongetje afblies uit schaamte (wholesome: in de zalige ‘Cinderella’-videoclip krijgt hij alsnog zijn partijtje). En zo graaf Halden op deze plaat vaker diep.

‘Dogsbody ging over de manieren waarop ik mezelf strafte voor mijn seksualiteit,’ vertelt hij bedachtzaam over de debuutplaat. ‘En zodra ik die demonen had verdreven, was ik klaar voor de diepere, intiemere conflicten in mezelf. Ik confronteerde mijn innerlijke kind, de persoon die oorspronkelijk die schade had ervaren. Daaruit is Pirouette ontstaan. Maar nu sprak ik mezelf milder toe, met meer liefde. Daarom moest deze plaat clubbier klinken: ik ben klaar om mijn trauma’s voorbij te gaan.’

Hij vervolgt: ‘Ik ben opgegroeid dichtbij Bethany Beach, een slaperig stranddorpje in Delaware. Het aangrenzende dorp is Rehoboth, een seizoensgebonden stadje. Het lijkt op Fire Island, ken je dat? Een gay resortdorp, maar dan op een eiland. Als kind werd ik ’s zomers blootgesteld aan gay cultuur, omdat er veel oudere gays rondliepen. Maar… in mijn eigen kring waren die er niet. Niemand waarmee ik me identificeerde, die me begreep of die met me kon praten. Ik weet nog dat ik op mijn twaalfde coming-out-vlogs keek op YouTube, omdat ik geen idee had hoe ik dat moest doen of wie ik om hulp moest vragen. Dat klinkt heel eenzaam, ja – en dat was het ook.’

Misschien is zijn podiumpersona juist daardóór zo krachtig. ‘Waardigheid, dat woord waardeer ik. Op het podium voel ik me trots, een leider. En als ik terugdenk aan alle momenten waarop ik iets anders had kunnen kiezen, uit angst of schaamte, dan ben ik dankbaar dat ik hiervoor kies. Om een leider te zijn, voor de mensen die ik naast me wilde hebben als kind.’

Pirouette is nu uit. Model/Actriz speelt deze zomer op Down The Rabbit Hole (4 t/m 6 juli) en Jera On Air (26 t/m 28 juni.