MARRØN: Van teamplayer op het veld naar teamplayer in de club

Het is de vraag die iedereen hem stelt, maar ja, het is wel een legitieme vraag. Wat nou als Jessey Voorn niet zijn basketbalcarrière had ingeruild voor een nieuw bestaan als dj? Dan had hij misschien wel naast Worthy de Jong gestaan bij het beslissende schot in de Olympische finale. Misschien was hij het wel die had mogen aanleggen in de laatste seconde. Hij stond er immers ook drie jaar eerder in Tokio, bij het debuut van het 3x3 basketbal als Olympische sport. Dus, de vraag der vragen: heeft hij spijt? Heeft hij het gevoel dat hij de ultieme piek van zijn topsportcarrière heeft misgelopen?

‘Ik zou natuurlijk jaloers kunnen zijn’, zegt hij, ‘Maar mijn mind werkt niet zo. Ik denk: I did my part, ik basketbalde voor mezelf, maar ook om anderen te inspireren. Dat heb ik gedaan, denk ik. Maar toen diende zich de kans aan om door te breken met draaien en moest ik kiezen. Het voelde fris, het voelde als hét juiste pad. Nee, ik ben niet gaan kijken in Parijs. Ik moest draaien. Maar ik heb wel thuis in mijn woonkamer staan schreeuwen.’

Een streep eronder. In januari 2023, een jaar voor de Spelen, maakte Voorn de keuze zijn nieuwe passie te volgen. Die liefde kwam helemaal niet uit de lucht vallen, want hij draaide al een paar jaar onder de naam MARRØN. Dat begon bij de Eerste Communie feesten, die rond 2017 begonnen als illegale techno raves. ‘We misten iets op de zondagen in Amsterdam, een vibe die de hele dag doorgaat. De School deed wel eens wat, maar dat was vaak house of electro, wij zochten techno waarop je eindeloos door kunt dansen. Muziek die een hypnotiserend effect heeft, waarbij je onbekeken voelt, waarbij je kunt zijn wie jij bent.’

MARRØN is niet het type dj dat draait op TikTok-climaxen. Doorgaans werkt hij met vier decks, en bouwt hij uit drie, vier platen tegelijk iets nieuws. ‘Ik werk op automatisme, van binnen naar buiten, altijd een vaste volgorde. Het is muziek waar je met je ogen dicht naar kunt luisteren, het is nadrukkelijk niet het idee dat je naar mij moet staan staren. De mooiste momenten in zijn sets zijn niet per se drops. Soms heb je momenten dat mensen ogenschijnlijk vanuit het niets beginnen te schreeuwen of fluiten. Dat komt dan niet door een moment in een track, maar omdat alles op zo’n moment samenvalt.'

Het debuut van Eerste Communie was nog gewoon legaal en werd een aardige flop, vertelt MARRØN. Het voegde niets toe om in een gewone club een feest zonder line-up te hosten. Er stond vijftig man op de dansvloer. Maar toen ze vervolgens het illegale circuit in doken begon er iets te broeien en te groeien. Juist het spontane, het rauwe, het illegale, had een aantrekkingskracht. Het gevaar van de oertijd, toen techno per definitie thuis was in gekraakte loodsen. ‘We gingen de stad rond om te kijken waar we een illegale konden geven, nooit twee keer op dezelfde plek. We zijn vaak opgerold door de politie, maar we gingen steeds door. Tot we op zeker moment ergens in 2018 een keer viraal gingen met een illegale bij Sloterdijk waar 1.000 man op af kwam. Toen wisten we: we kunnen hier niet mee doorgaan, het wordt te groot. We gaan legaal, maar met de spirit van een illegale.’

Het was nog ruim voor de covid ellende het nachtleven in zijn greep kreeg, een tijd waarin nachtclubs gedwongen dicht bleven en wie toch wilde dansen aangewezen was op illegale feesten. Gek genoeg heeft Eerste Communie daar juist niet aan meegedaan, zegt MARRØN, die zelf niet heiliger dan de paus was en in die tijd heus wel een paar keer zijn usb in een speler stak. Maar dat was altijd kleinschalig. ‘Wij waren op dat moment al groter en bekender, we wilden niet het verkeerde voorbeeld geven. Er gingen wel mensen dood aan die ziekte, het voelde niet verantwoordelijk om daar als bedrijf in te stappen.’

Het blijft fascinerend als je die timeline bekijkt. In die begindagen, die tijd van nachten doorhalen, van het kat-en-muisspel met de politie, was MARRØN dus ook topsporter. Iemand die moet letten op zijn voeding, zuinig op zijn energie. En als je hem nu ziet, hier vandaag in members club Soho House, lijkt het er niet op dat hij zijn leven nu anders inricht dan tijdens die 23 jaar als sporter. Hij oogt gezond en relaxt, is net als iedereen hier elegant gekleed, sipt van zijn gemberthee en knikt de ene na de andere bekende tegemoet. Van de rafelranden van de illegalen is hij de laatste jaren toegetreden tot de creatieve elite van Amsterdam. 

Als je een dj-carrière zo serieus neemt als MARRØN is het natuurlijk ook een soort topsport. Je moet lang staan, reist veel, maakt lange dagen en nachten. Wil je het lang volhouden, dan moet je ook hier in balans blijven. ‘Ik ben gaan tennissen, een sport die me altijd al aansprak en qua actie-reactie wel vergelijkbaar met basketbal. Daarnaast fitness ik twee, drie keer in de week. Ik merk het meteen als ik dat niet doe. Dan krijg ik last van mijn onderrug tijdens het vliegen of een stijve nek door het scheef staan met een koptelefoon. Ik blijf het gevoel houden dat ik mijn lichaam moet onderhouden, nu niet voor de sport, maar gewoon omdat ik fit wil zijn.’

Oranje won vorige zomer goud met het allerlaatste shot in de allerlaatste seconde, precies zoals het drie jaar eerder in de kwartfinale op het allerlaatste moment verloor. Het verschil tussen winnen en verliezen is klein, en dat maakt MARRØN gul, en bovendien een teamplayer. Ook in de dancewereld, waar vaak met jaloezie naar elkaar gekeken wordt. ‘Ik ben happy als ik een ander feest zie opkomen en succesvol zie worden. Binnen Eerste Communie heb ik de resident dj’s nodig, en zij hebben mij nodig. En zeker bij illegale raves zijn er veel mensen die helpen, dat vind ik er zo mooi aan. Een feest maak je niet als individuele dj.’

MARRØN dankt zijn artiestennaam aan de marrons in Suriname, ook een hechte community, waar hij zelf geen deel van uitmaakt (hij is immers geboren in Nederland) maar die hem wel inspireert. ‘De marrons zijn tot slaaf gemaakten die zichzelf bevrijd hebben en een gemeenschap vestigden in de jungle. Het zijn krachtige mensen, die dicht bij hun oorspronkelijke Afrikaanse cultuur gebleven zijn, en die in de loop der jaren veel mensen opgenomen hebben die ook op de vlucht waren. Een deel van mijn familie komt daar wel vandaan, maar omdat ik zelf hun struggles niet doorgemaakt heb, wil ik het woord niet volledig claimen. Vandaar die Ø in mijn artiestennaam.’

Voor zijn dj-mixes op Soundcloud gebruikt MARRØN beelden van de marrons in Suriname en woorden uit hun taal. ‘En muzikaal laat ik me inspireren door hun ritmes. Bijvoorbeeld die van de apinti drum, waarop ze snelle ritmes tikken. Ik ben inderdaad voorzichtig met het duiden van die inspiratie. Ik hoor dj’s maar al te snel zeggen dat ze tribal techno draaien. Tribal techno? Zelfs ik noem mijn muziek niet tribal. Wie ben jij, uit een klein dorpje in Duitsland, dat je tribal techno draait. Wat geef je terug? Ik wil met mijn muziek graag het verhaal van de marrons vertellen. Ik wil dat mensen beseffen hoe belangrijk deze mensen waren voor het afschaffen van de slavernij, en ook dat ze in Suriname nog steeds gediscrimineerd worden. Ik heb daar inmiddels een hoop over gelezen, maar je leert er niets over op school.’

MARRØN wil je niet per se in het gezicht wrijven dat techno óók zwarte muziek is (wat natuurlijk wel zo is), maar het doet hem wel goed dat de laatste tijd steeds meer mensen van kleur op zijn dansvloer verschijnen. De drempel moet zo laag mogelijk zijn. En de duistere kant van het nachtleven? Drugs, ongezonde uren, de harde werksfeer. Ook die omarmt hij zo doordacht mogelijk. ‘Ik vind het belangrijk dat mensen hun leven op orde hebben. Mensen moeten zich welkom voelen en doen wat ze doen, maar wel voor zichzelf zorgen. Als we een feest van 17 uur geven, moeten er geen mensen out gaan. Daar zijn we bij Eerste Communie heel streng in. Ga je out in de club, dan ben je drie maanden niet welkom. Gelukkig komt dat bijna nooit voor, de meeste mensen weten heel goed wat ze gebruiken.’

MARRØN staat zaterdag op Upclose aan de zijde van RØDHÅD.