Album van de Week (34): Fontaines DC

We hadden vandaag met zijn allen de teloorgang van de band Fontaines DC kunnen bewenen. Want zeg nou eerlijk, het was toch even schrikken toen de bewierookte literaire postpunkgroep er op nieuwe persfoto's ineens uitzag als een fluorescerende nu-metal band, compleet met wijde broeken en spikes op hun hoofd. Frontman Grian Chatten noemde zowaar Korn als inspiratie voor eerste single ‘Starburster’. Maar het nummer is geen deceptie, in tegendeel. ‘Starburster’ is een van de sterkste songs die de band tot nu toe uitbracht. Het is een nachtmerrie van een nummer, waarin een beklemmende sound besteden wordt met passages van pure schoonheid. Chatten weet half rappend outsider schrijver JD Salinger te rijmen op salamander, maar het meest indrukwekkende vocale element is de claustrofobische hap naar adem tussen elke zin in het refrein.

Romance is bepaald geen zorgeloze plaat vol liefdesliedjes. Dat weten we al vanaf het filmische titelnummer dat de plaat opent, een dissonante ouverture waarin romantiek eerder een vraagteken is dan een gegeven. ‘Maybe romance is a place?’ Een sterke en gevarieerde plaat is het wel. Fontaines laat de postpunk meer en meer los en put uit verschillende registers alternatieve muziek uit de late jaren tachtig en vroege jaren negentig. Het bittere ‘Death Kink’ doet denken aan Pixies, het gejaagde ‘Here's The Thing’ aan Sonic Youth, ‘Bug’ maakt die hele Oasis reünie overbodig, het sierlijke ‘The Modern World’ leunt zowaar tegen... Lana del Rey. ‘I feel alive in the city you despise’, klinkt het. Het lijkt misschien in tegenspraak met wat Chatten een moment later zingt: 'In the modern world, I don’t feel anything, I don't feel bad.’ Het wordt nog raadselachtiger als je de video erbij bekijkt, waarin een langharige, onverzorgde jongen zich door mannen die bij hem in de auto stappen laat wurgen en krabben, een bizar soort kink die door passanten gefilmd wordt met telefoontjes.

En de romantiek dan? Terwijl Charli XCX eerder deze zomer nog claimde dat overal romantiek in schuilt (zelfs in Jezus Christus aan een plastic kruis) lijkt het bij Fontaines vaak een fata morgana. Zo klinkt het in ‘Horseness Is The Whatness’ (de titel verwijst naar James Joyce): ‘Will someone find out what the word is that makes the world go round? 'Cause I thought it was 'love'.’ Het album sluit met ‘Favourite’, een van de meest open klinkende Fontaines songs, met een hook die even vasthoudend door het liedje meandert als de liefde die bezongen wordt. Politici komen en gaan, steden raken in verval als je ook maar even met je ogen knippert, maar: ‘It’s been a long, a long, a long. You’ve been my favourite for a long time.’