Paaspop 2024: Swingend Goldkimono voelt als een warme zomeravond

Met de harde wind die over het terrein raast is het vandaag niet per se festivalweer. Gelukkig kunnen we in de Phoenix even opwarmen. Als we de tent binnenlopen zien we gelijk een grote zon klaarstaan. Het viertal van Goldkimono, de band rondom oud Leaf-lid Martijn Konijnenburg, huppelt het podium op en heeft er zo te zien veel zin in. De zaal wordt gevuld met de rode en oranje kleuren van de grote ondergaande zon, nu weten we: het is tijd voor wat zomerse vibes.

Waar de band erg rustig en relaxt begint, bouwen ze door de show heen een mooie boog waarin ze steeds funkier en dansbaarder repertoire neerzetten. We horen hier en daar wat reggae invloeden, en het is dan ook geen verrassing dat er naast me rustig een jointje wordt opgestoken. De sfeer zit er zo hard in dat als je even knippert, je bijna gelooft dat je op een hete zomershow staat. 

Opvallend is gitarist Ocker Gevaerts, die vaak uit een onverwachte hoek komt met zijn gitaarwerk. De muziek is niet super gecompliceerd, maar maakt toch indruk door hoe goed een simpel funky baslijntje kan klinken. Alle bandleden krijgen een momentje om te shinen en dat valt goed bij het publiek dat inmiddels in alle sferen is. We zien hier en daar dat misschien niet alle aandacht van het publiek op het podium ligt. Waar het optreden eerst een ‘niks moet’ sfeertje heeft, eist Goldkimono uiteindelijk toch de aandacht op met nummers als ‘Electric Swing’, die het ons moeilijk maken om niet te dansen. Charismatisch als zanger Konijnenburg is weet hij het publiek zijn vriend te maken. 

Een gitaarsolotje van ‘Stayin’ Alive’ ertussendoor? Ja hoor, doen we. Samen de macarena dansen? Het kan allemaal. De bandleden zijn zelfverzekerd en relaxt. Een beetje indie, een beetje elektronisch, een vleugje hiphop, maar vooral heel dansbaar, passievol en funky. Ze doen het allemaal met gemak. Konijnenburg vraagt ons meerdere keren hoe het gaat, de zanger wil zeker zijn dat iedereen het leuk heeft. Er is veel publieksinteractie, zo wordt er een strandbal heen en weer gegooid tussen de leadzanger en een klein meisje met een grote koptelefoon die op de barricade zit. De bandleden kunnen niet anders dan naar haar zwaaien, en zo lijkt het soms even alsof ze speciaal voor haar spelen.