Album van de Week (37): Jockstrap

Het grootste vooroordeel over conservatoriumbands? Dat ze een tikkeltje veilig zijn, ambachtelijk maar ook vastgeroest in de geschetste kaders en de geleerde lessen. De regels breken leer je niet vanuit de schoolbanken, dat soort gedoe. Georgia Ellery en Taylor Skye leerden elkaar óók kennen aan zo’n conservatorium, maar voor Jockstrap gaat dat vooroordeel bepaald niet op. Sterker nog: op debuutalbum I Love You Jennifer B gebruiken ze de regelboekjes om een heel eigen idoom op te stellen.

Ellery kun je kennen als de violist van Black Country, New Road, de grensoverschrijdende post-rockgroep uit de scene rondom The Windmill, de Britse club die ook bands als black midi en Squid voortbracht, maar haar band met Skye tapt uit een aanzienlijk ander vaatje. Als Jockstrap dropten ze al twee EPs waarvan eentje op het invloedrijke elektronicalabel Warp, en met name 'The City' van die EP is classic Jockstrap: een klassieke ballad die halverwege klinkt alsof-ie wordt gehackt door Aphex Twin, met glitchy elektronica, verknipte vocals en bizarre spoken word-secties, waarin Ellery manisch ratelt over TikTok, bevers en monsters. Alsof ze je vingers doelbewust in het stopcontact steken!

Verloren ze zich op die EPs nog een beetje in het experiment, dan klinkt Jockstrap op I Love You Jennifer B een stuk toegankelijker. Dus hoor je nu liedjes volgens poprecept, maar dan wel vol gekke linkse afslagen en weirde arrangementen. Albumopener 'Neon' trapt af als een zoetgevooisde ballad om vervolgens open te breken met overstuurde gitaren en krakende, haperende drums, in de psychedelische dance van 'Debra' zitten vlaagjes Bollywood verstopt en dan is er nog de schitterende single 'Concrete Over Water'. Het is een liedje dat zes minuten lang de aandacht weet te houden, door folk en de prachtige falset van Ellery te combineren met haar grootse strijkers en Skye's knisperende elektronica.

De gekste afslagen zijn de meest toegankelijke tunes. Zo is er 'Greatest Hits', een titel die refereert naar een late-night radioprogramma vol vintage tunes dat Ellery luisterde, waardoor de track klinkt als een loungey discotrack vol klassieke drumgeluiden, en 'Glasgow', een nummer met een folky refrein, groots genoeg om je aansteker aan te zetten op Glastonbury, maar dan wel met weirde harparrangementen en elektronica die er in de achtergrond als een kleine stoorzender hoorheenprikt. Toch zit er aan het einde nog een flinke stroomstoot: de manische breakbeat van '50/50', een glitchpop-tune waardoor de lichtschakelaars in je hoofd op hol slaan. Een beetje gekke afsluiter, maar I Love You Jennifer B is dan ook een album waarop alles nét effe anders is dan je op het eerste gehoor denkt.