Album van de Week (39): Jenny Hval

Ik moet tien geweest zijn. We waren buiten aan het spelen, toen we in een gat in de grond een paar half-vergane boekjes vonden. Tuk en Candy, pornoblaadjes, maar ik had werkelijk geen idee. Sterker nog: ik had niet eens door dat het langwerpige ding tussen de gespreide benen van de vrouw toebehoorde aan de man die bijna helemaal achter haar verscholen lag. Het was griezelig en onwerkelijk, maar ook fascinerend. Waarom deze ontboezeming? Omdat pop-avant-gardist Jenny Hval ook uit de tijd stamt dat porno op papier stond, en dat ook haar eerste confrontatie er een was met half-vergane magazines in een bos.

Ze zingt erover in ‘Ashes To Ashes’, een liedje vol herinneringen dat luistert als een duister sprookje. Over hoe ze droomde over neuken terwijl ze dat nog nooit gedaan had, zoals ze ook wel eens een liedje droomt dat ze nog niet geschreven heeft. In die droom speelt ze een instrument dat eigenlijk meer een gat in de aarde is, alsof ze haar eigen graf aan het graven is. Twee vingers in de grond, twee vingers in de honingpot.

Je zou een recensie van het zevende Jenny Hval album ook kunnen beginnen door te zeggen dat het haar meest toegankelijke album is en dat het over de liefde gaat. Ook waar. Zeker als je bedenkt hoe we de Noorse kennen. We zagen haar optreden met een plastic zak over haar hele lichaam gespannen, we hoorden haar heftige doorbraakalbum Blood Bitch, over menstruerende vampiers. Jenny Hval is een grensverleggende, multidisciplinaire artiest, een logische curator van Le Guess Who?. Een zekere pop-kwaliteit heeft haar muziek altijd wel gehad, maar nooit zo nadrukkelijk als nu. ‘Ashes To Ashes’ en ‘High Alice’ zijn gewoon pakkende tunes, ‘Six Red Cannas’ kan zo de dansvloer op. Maar dat maakt Practice Of Love zeker geen makkelijk te doorgronden plaat.

Inmiddels is Jenny Hval 39 en stelt ze zichzelf heel andere vragen. Titeltrack ‘Practice Of Love’ is deels spoken word, deels gesprek, waarin Hval haar haat uitspreekt over de liefde, en waarin de dilemma’s van de kinderloze vrouw uitgesproken worden. ‘Becoming someone who's in their late 30s that doesn't have a child, it's like, I have to accept that I'm part of this human ecosystem, but I'm not the princess and I'm not the main character.’ Als je niet langer de prinses bent in je eigen sprookje, wie ben je dan wel? De heks? Een onbeduidend bijpersonage in het verhaal van de mensheid? Het zijn die snijvlakken waar Jenny Hval’s lovesongs langs bewegen. Practice Of Love is een intelligente filosofische ontdekkingstocht langs het meest platgetreden pad van de popmuziek.