Album van de Week (1): Little Simz

Tja, de 3voor12 jaarlijstjes waren net gemaakt, en toen bracht Little Simz plotseling nieuw album NO THANK YOU uit, amper een jaar na haar bombastische derde album Sometimes I May Be Introvert, waarvoor de Nigeriaans-Engelse rapper de Mercury Prize binnensleepte. Waarom moest dit album er zo plotseling uit, terwijl iedereen de kerstmuziek al aan had staan? Nou, Simz moet je dringend wat vertellen. Die titel staat natuurlijk niet voor niets in hoofdletters. Op NO THANK YOU heeft Little Simz heeft een appeltje te schillen met de grote bazen van muziekindustrie.

Little Simz is boos – en als je haar zo hoort, niet onterecht. De woede die centraal staat hoor je al in openingstrack ‘Angel’: ‘They don’t care if your mental is on the brink of something dark/As long as you’re cutting somebody’s payslip/And sending their kids to private school in a spaceship.’ Ze heeft het als artiest (die het liefst onafhankelijk werkt) gehad met de grote meneren van de muziekwereld die er alleen zijn om haar zakken leeg te trekken, en schroomt niet om hier een link te leggen met haar identiteit als zwarte vrouw en het diepgewortelde racisme in de maatschappij: ‘Yeah, I refuse to be on a slave ship/Give me all my masters and lower your wages.’ Waarom verdient de artiest zelf het minst aan haar eigen kunst, vraagt Little Simz zich af. 

Niet alleen zijn de zakkenrollers van de muziekindustrie een rode draad op NO THANK YOU, maar Little Simz legt uit dat ze zich überhaupt niet serieus genomen voelt in haar vak. Vorig jaar tweette ze al dat ze klaar was met mensen die zeiden dat ze ondergewaardeerd is, en ook op dit nieuwe album wordt het meermaals aangekaart. ‘Name one time where I didn’t deliver’, rapt ze op ‘Gorilla’. Ze is klaar met bescheiden zijn. Klaar met mensen die denken dat ze een ‘nieuwe’ artiest is. Simz is al jaren ijzersterk, dat weet ze zelf dondersgoed. Ze verzekert je: ‘My art will be timeless, I don't do limits.’

NO THANK YOU is qua sound een stuk minimalistischer dan Sometimes I Might Be Introvert. Zoals haar eerdere werk is ook NO THANK YOU geproduceerd door Sault’s Inflo, die het album een behoorlijk Saulty feel geeft. Funky grooves lopen moeiteloos over in orkest, Afrikaanse ritmes en grootste gospel worden afgewisseld met ingetogen piano. Weliswaar kleiner dan wat we van haar gewend zijn, maar daarmee laat ze maximale ruimte over voor haar boodschap. Het gaat vanaf nu op haar tijd en op haar manier, en als je het daar niet mee eens bent, krijg je er van langs. Oftewel, met uiterst Britse beleefdheid: no thank you.