De Toegift betovert de Schouwburg met Zeeuwse nostalgie

Voor bij wie de Popronde 2022 nog in het geheugen staat gegrift, zal De Toegift ongetwijfeld bij zijn gebleven. Afgelopen januari lanceerde de Popronde-hit hun gelijknamige debuutalbum, een plaat vol poëtische teksten over jeugdige herinneringen, verwikkeld in een folkjasje met jazz-invloeden. Met de Najaarstour verwelkomt Tilburg ze dit keer in Studio van de Schouwburg.

De zaal heeft enkel zitplaatsen, het zorgt voor een intieme sfeer en iedereens volledige aandacht gaat naar de zeskoppige Zeeuwse band met als frontman Maxim Ventulé. Op het podium staan verschillende soorten glow-in-the-dark dino’s. Een leuke metafoor voor de band, die met een rijkelijk pallet aan instrumenten – piano, gitaar, viool, dwarsfluit, bas, drums, percussie – ook behoorlijk straalt. Ze beginnen de set ‘Zo waren de dagen’, waarin de nostalgische en melancholische toon van de band meteen komt bovendrijven. Pakkende gitaarnoten galmen door Studio. Wie verwacht mee te kunnen blèren, komt bij De Toegift thuis van een koude kermis. Vanaf moment één is het muisstil. Hier komt de theaterzaal goed uit de verf: je zit erbij en je kijkt ernaar. We missen enkel onze warme dekentjes en een kopje thee, en oh ja, onze zakdoekjes. Hoewel stilte soms voor ongemak kan zorgen, is de stilte hier meer dan gepast. Het publiek zwiert rustig mee met de minimalistische, folkachtige nummers met kleinkunstige teksten die soms een beetje doen denken aan Spinvis. 

De kalme nummers en ingetogenheid gaan helaas gepaard met weinig interactie richting het publiek, de band begeeft zich in hun eigen wereldje. De klanken zijn goed afgewogen en na ieder nummer wisselt bijna elk bandlid van instrument. Het laat klasse zien, maar er is ook weinig ruimte voor spontaniteit. Richting het einde van de set wordt de sfeer wat losser. Zo kijkt Maxim ons soms nét te lang en ondeugend aan terwijl hij door de zaal loopt tijdens het maatschappijkritische en psychedelische ‘Alles is gemaakt’. Een fijne opschudder na tien nummers onderuitgezakt te hebben gezeten.

De Toegift laat vanavond opnieuw zien waar ze goed in zijn: het publiek betoveren. Vol van emotie wordt een cover van BLØF’s Zoutelande opgedragen aan een dierbare. “Als je ‘m kent, mag je natuurlijk meezingen”, zegt Maxim geestig tegen de stille zaal. De uitvoering is niet perfect, met telefoons in de hand om te spieken wat de songtekst is en hier en daar een valse noot, maar het plezier voert de boventoon. “Eindelijk sfeer”, zegt Maxim lachend. Ja Maxim, dit hadden we nodig, even uit de bubbel van de tragiek die schuilgaat achter de liedjes van De Toegift. Na het laatste nummer zegt hij vol lof: “Ik ben erg onder de indruk van hoe lief jullie hebben zitten luisteren.”