ESNS20: Een flinke lading jazz in je smoel bij Son Swagga

Bij sommige shows is het kijken wie de langste adem heeft. Bij Son Swagga begon het er even op te lijken dat de zaal eerder leeg zou zijn dan het podium, maar zij die wel de hele rit uitzitten kunnen zich gelukkig prijzen. Want wat het collectief uit Amsterdam neerzet is namelijk gewoon heel erg goed. Als publiek moet je gewoon wel even de tijd nemen om dat in te zien. Son Swagga verkoopt zichzelf als intergalactische groove, maar dat komt eigenlijk neer op jazz met een wat vettere bas en minder pianosolo's. Niet dat daar wat mis mee is. De stijl van de groep doet denken aan een kruising tussen Jungle By Night (ze delen immers een trompetist) en Snarky Puppy. En dat klinkt verdraaid lekker. Minder dansbaar dan de een maar ook minder ingewikkeld dan de ander. Iedereen die ooit eens een jazzalbum heeft geluisterd kan hier wel inkomen. 

Waren er solo's? 
Nou en of waren er solo's. Zoals de traditie vraagt kreeg vrijwel iedereen in de band zijn moment of fame. Maar vooral de trompetsolo van Bo Floor aan het einde van de set heeft recht op een eervolle vermelding.

Maar is 45 minuten niet te lang om naar jazz te luisteren?
Nou nee. Als je er de tijd voor neemt wordt het juist alleen maar leuker. Dus niet mopperen, mond dicht en luisteren. 

Meer over Eurosonic Noorderslag in ons dossier.