ESNS19: Thomas Azier struikelt over zijn eigen maniertjes en vernieuwing

Thomas Azier zit nooit om een goed verhaal verlegen. Een Friese jongen die een geluid vindt in Berlijn, een Berliner die melodie vindt in Parijs, een Parijzenaar die alles achterlaat en de wereld intrekt. Alleen, in die wereld vindt hij veel, maar niet zijn beste liedjes blijkt vanavond maar weer eens in de Grote Zaal. In veel van zijn nieuwe werk onderzoekt hij nieuwe afslagen in zijn producties. Lo-fi tegenover zwaar geproduceerd, opzettelijk botte afwisselingen. Het vertaalt zich matig naar een livegeluid. Tijdens zijn bijna Nick Cave-cover ‘White Horses’ transformeert hij naar een - je raadt het al, dreigende Nick Cave. Wankel op zijn benen, het publiek theatraal ophitsend, overhemd ver open. Maar als de Oosterpoort dan glazig blijft kijken, voelt het opeens als een toneelstukje. Zonde, want op andere festivals steeg hij met dezelfde trucs tot grote hoogte.

Werkte dan niets?
Ja, natuurlijk wel. Daarvoor is Azier te ervaren. Hij heeft nog wat kaarten in zijn mouw. Zo’n 'Talk To Me', zelfs in deze gejaagde uitvoering blijft een supergoed liedje. De Grote Zaal zingt het onverwachts zelfs zoemend mee. Het is ook een ondankbare spot: meteen na de Popprijs-uitreiking, als de zaal nog bomvol staat met een publiek dat staat te popelen. Een uurtje later is diezelfde energie toch wel wat weggespoeld.

Maar in die andere zalen dan?
Ja, die andere zalen zijn allemaal een stuk kleiner. Daar krijg je de boel toch echt makkelijker mee. Hopen dat hij bij een volgend album weer een wat betere spot toegewezen krijgt. Of hij moet zelf natuurlijk de Popprijs winnen.

Meer Noorderslag? Check hier ons dossier.