Antoine Berjeaut - Moving Cities

Wat krijg je als je de avant-garde jazz-scene uit Parijs met die van Chicago mixt? Dat wordt óf onbeluisterbare pretentieuze shit, óf het pakt supergoed uit met een plaat die in track 1 heel even klinkt als jaren ‘80 jazzdance maar dan in rap tempo uitpakt als een 21e-eeuwse versie van Bitches’ Brew (on steroids, dus). Bitches’ Brew was de plaat waarmee Miles Davis aan het eind van de jaren ‘60 het suf geworden imago van de jazz (coltrui, pijp, vingerknipswing) met een paar welgemikte stekkers een elektrische opdonder wist te geven. Dat werd hem door de puristen niet in dank afgenomen, maar er gebeurde in 1001 scenes daarna wel wat. Nu zijn we een halve eeuw verder en de discussie over ‘echte’ jazz wordt in sommige kringen alwéér gevoerd… Muziek waarin hip hop, elektronica, stevige beats, experimentele klanken en ongepolijst speelplezier de boventoon voert krijgt van de puristen een denigrerend stempel van afkeuring, maar oh oh oh wat missen die gasten een boel! Moving Cities is een CD die je niet alleen onbekommerd bij de lurven grijpt, er staat muziek op die ergens over gáát, die een weerklank is van wat er op dit moment in de grote steden overal ter wereld aan de hand is. Trompettist Antoine Berjeaut en slagwerker/producer Makaya McCraven (en verder bassist Junius Paul en saxofonist Julien Lourau) overtuigen dat jazz niet suf en achterhaald is, als je je versleten conventies maar tijdig overboord mikt. En dan knallen! 

Meer van onze favoriete nieuwes releases vind je op de Luisterpaal.