Sluwe Vos en Sjamsoedin: house op een stoeltje, kan dat?

Een van de meest vervreemdende filmpjes in je timeline vorig jaar was een fragment van een gabberfeest in covid-tijd. Je kent hem wel: een zaal vol gabbers zonder shirt, op stoeltjes, pompend met hun vuisten. Was dit nu fantastisch of mega sneu? Persoonlijk vond ik het eerste. We mochten verdomme niks, maar binnen de kleine marges die we kregen maakten deze mensen er tenminste wat van. Precies zo’n ervaring is het concert van Sluwe Vos en Sjamsoedin zaterdagavond in TivoliVredenburg: 150 mensen op hoge krukjes in een gigantische zaal, die bijna niet te houden zijn. De security heeft de handen vol aan mensen die tóch opspringen en naast hun stoeltje dansen. En toch heerst er opvallend genoeg geen ‘fuck de regels’ sfeer.

Een stel dat midden voor het podium zit heeft net voor aanvang van de show - de bar sluit om 8 uur - nog even vier cocktails en twee biertjes ingeslagen en gaat ervoor. Een paar meter verderop zit een koppel met een meer afwachtende mood, alsof we naar een strijkkwartet zitten te kijken. Op het podium is er weinig afwachten bij. Sjam en Sluwe staan achter een grote tafel vol hardware, waarmee ze zich tijdens de lockdown terug trokken in een huisje om een album te maken. Daarmee verzilveren ze een belofte die al een tijdje in de lucht hing. Ze scoorden al eens samen een dansvloerhit met ‘Never Know’ en traden heel af en toe samen open, onder meer op het kleinste podium van Down The Rabbit Hole. Het schijnt af te zijn, dat album, maar een releasedatum is nog niet bekend. Sjam en Sluwe vliegen er meteen vol in. Misschien zelfs wel iets te vol, een beetje opbouw had best gemogen. Aan de andere kant: gestrekt been is de strategie die we de komende maanden vaker gaan zien.

Hun gezamenlijke sound is een explosieve afwisseling van electro, Italo en super energieke house, met grootse breaks, maar vooral met vet aangezette drops, die op ouderwets vol volume over je heen denderen. Waar het destijds op Down The Rabbit Hole nog echt een soort jamsessie was, hoor je nu dat de mannen tracks zijn gaan schrijven. ‘Drifting’ (al in premiere bij On Stage) is een waardige opvolger voor ‘Never Know’, en ook ‘Someway Somehow’, met vocoder-zang, klinkt als een hit. Toch voel je dat het de allereerste keer is dat ze deze tunes voor publiek spelen. Het werkt nu op rauwe energie. Met iets meer vernuft kan dit echt een hele succesvolle festival-act worden. Dan hopelijk niet meer op stoeltjes, maar wat een verademing om te zien dat de ontlading van een clubnacht ook gewoon kan ontstaan met al die maatregelen.