CAS17: Dit is de zaterdag van Concert at Sea CAS17: Dit is de zaterdag van Concert at Sea

‘Asjemenou!’ Racoon staat al voor de zesde keer op Concert at Sea, maar dat schijnt niet te wennen. Bart belooft niet te veel van het publiek te vragen, ook hij weet dat biertjes drinken en bekende liedjes meezingen de hoofdzaken van dit festival zijn. Dat is vandaag de charme van Racoon: ze voelen de sfeer aan en proberen daar aan bij te dragen. Bij het openen van de set geeft Racoon de waarschuwing (of belofte) dat er wat nieuwe nummers bij zitten die niet iedereen mee kan zingen. Die disclaimer wordt vervolgens wel opgevolgd door ‘Brick By Brick’ en ‘Took A Hit’: met die onbekendheid valt het voorlopig nog wel mee.

Liedjes als ‘Oceaan’ en ‘Don’t Give Up The Fight’ komen hard aan bij de vrolijke festivalgangers. Rollende tranen, vergroot op het festivalscherm, verklappen persoonlijke banden met de mooie liedjes. Die emotionele momenten weet Racoon altijd goed in elkaar te zetten. De spontaniteit ligt in de stiekeme covers die verstopt zijn in de set van Racoon. Zo komen voor de oplettende luisteraar stukjes Ray Charles, Gorillaz, 10cc, Prince en Sting voorbij. En toch is het ondertussen een beetje doodgedraaide ‘Love You More’ weer puur en ingetogen: Bart met zijn mondharmonica, Dennis op gitaar, en een dam vol verliefde mensen.

UB40 betreedt het podium op een epische instrumentale track. Een podium aan muzikanten stroomt vol. Bij behoefte aan een flinke dosis drama is er online prima na te lezen wie zich hier nog de échte UB40 mag noemen en het aantal rechtszaken om deze kwestie heen. Originele bezetting of niet, UB40 speelt het zonnige ‘Food For Thought’ vol overtuiging. Gelukkig breekt de zon een beetje door, anders hadden de vrolijke djembés bijna sarcastisch geklonken.

Op dit tijdstip is de alcohol al in het bloed opgenomen en wordt er hier en daar dus ook flink meegedanst op de herkenbare reggae. Meer dan vrolijk meedeinen op oude liedjes is UB40 niet. Voor een muzikale verrassing komt men al een tijdje niet meer naar de Brouwersdam rond etenstijd. Dit is dus het moment om munten te halen of om de mensen thuis in te lichten over hoe goed Anouk was. Hét moment: ‘Red Red Wine’, en dan vooral het einde ervan, wanneer de zanger een blik bier open trekt.  Alles wordt meegezongen en er wordt gelachen… Op een festival moet je ook kunnen genieten van genietende mensen.

Voor de (nog steeds) regerende rock-koningin van Nederland is het na ruim zes jaar weer tijd om het Concert at Sea podium te betreden. Dit doet ze met een indrukwekkende live band en met maar liefst vier achtergrondzangers. Op de achtergrond zijn deze artiesten zeker niet: Anouk beleeft veel plezier in de interactie met de zangers en vooral met de sologitarist. Alsmaar netjes vragen of het publiek het ook leuk heeft dat doet Anouk niet. Je kan het stijf of arrogant noemen maar dat neemt niet dat ze een powervrouw is die over het podium heerst. Geen vraag- en antwoordspelletjes voor Anouk, ze blijft bij haarzelf en dat doet haar goed.

Tijdens ‘Three Days In A Row’ gooit Anouk een ruwe uithaal eruit die het al verwaaide publiek nog iets verder wegblaast. Vervolgens laat de zangeres zien dat het 2017 is met een reeks aan liedjes over female empowerment. Dat deze liedjes niet echt uit dit jaar stammen (denk aan ‘Girl’ en ‘Nobody’s Wife’) maakt het dan juist een fijne karaokesessie voor het festivalpubliek. Voor het emotionele liedje ‘Lost’ is het eerst te rumoerig, hier en daar klinkt een kreet van een treetje bier wat omver wordt gelopen, maar na de akoestische introductie doet het de tranen over de wangen lopen. Er is nu niet eens het excuus dat het de regen is. In het funky ‘Fake It Till I Die’ komt Anouk’s karakteristieke lage stemgeluid goed uit de verf. Het liedje loopt over in het energieke ‘Good God’ wat dan weer wordt opgevolgd door ‘Modern World’ en ‘Killer Bee’. Anouk was krachtig en als vanouds.  

Chef’Special is goed geprogrammeerd als band die het zaterdagfeestje in gang moet gaan zetten. De Haarlemmers speelden al twee keer eerder op de Brouwersdam en vallen gegarandeerd goed in de smaak bij het Concert at Sea publiek. Omdat het nog vroeg is belooft Joshua langzaam van start te gaan. Hij maakt de belofte waar, want de oude hit ‘On Your Shoulders’ is pas de eerste die lekker aanslaat. Het meer experimentele werk, waarin de band pronkt met reggae- en zelfs lichte dubstep-invloeden, worden minder enthousiast ontvangen. Ondanks dat juist deze nummers muzikaal sterk zijn, zit het publiek toch meer te wachten op een biggest hits parade.

Chef’Special is zeker van plan uit te pakken op Concert at Sea. Voor ‘Amigo’ worden er enorme vlaggen het podium op gehaald. Joshua klimt tijdens ‘Peculiar’ ook het publiek in, terwijl een wolk van sliertconfetti op hen neerdaalt. Aangespoord door de band gaan de handjes op en neer op de beat van ‘Biggest Monkey’. Dit geeft echter niet het stoere hiphop-effect zoals bedoeld is, maar is met deze doelgroep juist lichtelijk ongemakkelijk. Als er dan op het podium hier en daar nog een ‘dab’ gewaagd wordt, gaat het zogenaamd jeugdige van Chef’Special net iets te ver. Gelukkig zijn daar de blazers, de vlammen en de liedjes die zo lekker meezingen: Chef’Special geeft het publiek de kracht om nog een festivaldag door te komen.

Op het Umoja-podium opent Sue the Night de tweede dag Concert at Sea. Een lastige taak is het, om met een grauwe lucht de katerige festivalgangers wakker te spelen, zeker als je dat moet doen met lieflijke indie-pop. Met rood gestifte Ilse de Lange lippen en een zoetig Krystl stemmetje lijkt Suus de Groot op het eerste gezicht niet veel toe te voegen aan het archief van middelmatig lekkere Nederlandse pop. Al snel laat Sue the Night zien dat zij hun plekje op Concert at Sea wel zeker verdienen met een steengoed geluid als geheel en individuele momenten om te shinen. De violist ontbloot zijn tanden alsof hij de ster in een tandpastareclame is en de zangeres wijst en springt over het podium: Sue the Night heeft de gunfactor. Het enthousiasme op de Brouwersdam is dus gecentreerd op het Umoja-podium, maar is wel aanstekelijk.

Vrij vroeg in de set is daar ‘The Whale’: het nummer van de Spotify-afspeellijst, het radio-hitje, het nummer waarbij je je vrienden wakker schudt om even mee te zingen. Door de harde wind is het dansen tussen wervelwindjes van zilveren confetti en koffiebekers. Toch loopt het overgrote deel van het publiek door naar Chef’Special zonder Sue the Night een kans te geven. De geuren van de omringende eettenten hangen al vroeg in de neus en zo is het voor de muziek van Sue the Night ook nog wat vroeg: genoeg om dat eerste hapje te nemen maar net niet genoeg om door te bijten.