CAS17: Dit was de vrijdag van Concert at Sea CAS17: Dit was de vrijdag van Concert at Sea

De eerste headliner van het festival: hitmachine Kensington. Fans stonden al vanaf het begin van de dag tegen de voorste hekken, geduldig wachtend tot het moment dat de vier mannen het Zeeland podium zouden betreden. En dit doen ze geheel in stijl, met veel rook- en lichteffecten en het elektronica-georiënteerde nummer ‘Regret’. Als laatst komt de duister-ogende frontman Eloi Youssef op, waarna hij over het podium struint op een wijze die meer aan rappers dan aan rocksterren doet denken. Maar al snel worden de gitaren weer opgepakt, de vlammenwerpers ontstoken en de confettikanonnen afgeschoten; dit is het Kensington dat we maar al te goed kennen. De heren gebruiken keer op keer, festival na festival, precies dezelfde formule – bestaande uit een overdosis aan speciale effecten, strak uitgedachte stadionrock en ontelbaar veel meezingers. Om even in de rapper-sferen te blijven, het advies voor de mannen van Kensington is watch the throne, want op den duur is de magische succesformule uitgewerkt en zullen ook deze routinerockers worden onttroond.

Het stof is weg geklopt, het geluid wordt iets opgepoetst en de tijdmachine wordt wat teruggedraaid: Doe Maar siert het hoofdpodium op de vrijdag van CAS. De mannen hebben er in ieder geval zelf heel erg veel plezier in, en drijven toch zelf ook de spot met hun delicate leeftijd. “Je weet maar nooit,” begint basgitarist en zanger Henny Vrienten, “maar mocht er wat gebeuren, dan maak ik me geen zorgen, want de nachtzuster staat paraat in de coulissen”. De maar al te bekende hits worden bijna plichtsgetrouw meegezongen door het publiek, terwijl de jongere toeschouwers toch wat verloren heen en weer bewegen. Met de kleurrijke LED-schermen op de achtergrond trachten de heren van Doe Maar hun optreden in een moderner jasje te steken. Uiteindelijke blijft de hamvraag, is Doe Maar niet gewoon vergane glorie? Het antwoord geeft de band zelf: “zoek het zelf maar uit!”

Rond etenstijd cirkelen de meeuwen hongerig boven het bomvolle festivalterrein, op zoek naar een kleine versnapering voordat Tom Odell zo dadelijk het hoofdpodium betreedt. “What can I expect from the atmosphere in Zeeland?” vroeg de jonge Brit backstage aan de podiumpresentator, die volmondig antwoordde: “Only love”. En liefde is er in overvloed tijdens het optreden van Tom Odell op CAS: de singer-songwriter’s liefde voor muziek, en de liefde van de indrukwekkende hoeveelheid vrouwelijke fans voor Tom. De jonge Brit zit achter zijn glimmende zwarte vleugel, omringd door zijn drie bandleden, waar zijn vingers over de marmeren toetsen vliegen. Het geluid is vol; van romantiek, passie en zelfverzekerdheid. Zijn stem klinkt vol overgave en is erg indrukwekkend, terwijl hij zingt over gebroken harten, samen oud worden en omgaan met de ‘wrong crowd’. Tijdens CAS is het publiek een voorbeeldige ‘crowd’, vol dames die stuk voor stuk verliefd zijn op Tom. En als je nog niet verliefd was op de Brit, dan ben je dat ongetwijfeld na zijn optreden op CAS. Tom komt geregeld van achter zijn veilige pianozitje en wandelt nonchalant over het podium, leunt vervaarlijk over de rand van het podium, terwijl de jonge vrouwen vol verwachting naar de liedjesschrijver reiken. Maar Tom geeft niet toe – hij is immers op een missie: het publiek betoveren. Met zijn prachtige stemgeluid, complexe composities en elegante melodielijnen is die missie zeker voltooid. Tijdens ‘Wrong Crowd’, bijvoorbeeld, klimt Tom van het podium en komt hij naar de voorste rekken, waar de dames al op hem wachten. Hij speelt misschien gevoelige liedjes en prevelt romantische teksten – stiekem is Tom Odell gewoon een rockster.

Het jonge grut dat niet bij Tom Odell staat te zwijmelen, is hier bij RONDÉ op het Umoja podium. Na twee jaar is de jonge band teruggekeerd naar de Brouwersdam, waar ze met een debuutalbum, drie 3FM megahits én een gezonde dosis zelfvertrouwen spelen. Dit jaar was er al beduidend meer publiek, merkt de frontvrouw op, waarop uit het publiek enthousiast klinkt: “Volgend jaar nog meer!”. Tevreden kijkt frontvrouw Rikki uit over het volle plein; ze straalt en weet het publiek makkelijk voor zich te winnen. Waar de ontwapenende zangers gaat, volgen de vele ogen uit het publiek. Ze zwiert over het podium, draaiend met haar lange leren jas als een magische cape, maar het is kristalhelder wie de broek draagt in de band. Vurig en vakkundig betovert Rikki het publiek, terwijl de rest van de band haast verveeld lijkt, alsof ze slechts bezig met een routineklusje. Toch jammer, want RONDÉ heeft zeker de potentie om tijdens één van de komende edities op het hoofdpodium op te treden, met singles zoals ‘Why Do You Care’, ‘Run’ en ‘Naturally’.

Op het Zeeland podium brengen acht Spaanse heren een hele hoop vrolijkheid, gezelligheid en feest naar Concert at SEA. La Pegatina is één grote tropische verrassing, wat het publiek vanaf de allereerste noot volledig wegblaast – in dat geval letterlijk, omdat de band bij het eerste nummer al de confettikanon inzet. Er wordt flink feest gevierd, zowel op als voor het podium. Sensueel wordt er met de heupen gewiegd, uitbundig wordt er in de lucht gesprongen en overdadig wordt er met de billen geschud, waarbij het publiek trouw de suggesties van de bandleden opvolgt. La Pegatina bestaat uit ras entertainers, dat moge duidelijk zijn. Alle leden spelen barstensvol energie, passie en verve. De klanken van de accordeon - waarvan de speler gehuld is in een Schotse rok, voor redenen die alsnog onbekend zijn – akoestische gitaar, dubbele percussie, trompet, bas én zang vormen één goed geoliede machine. Het zal het uitbundige publiek geen snars uitmaken, maar de nummers kennen weinig tot geen afwisseling, waardoor alles samensmelt tot één vrolijke mengelmoes. Een hele smakelijke, dat dan weer wel.

Op het Umoja podium, de “ontdekkingsplaats” van Concert at Sea, speelt Radio Eliza in het broeierige zonnetje. Vlak voor aanvang van het concert staat er al een handjevol piepjonge fans trouw te wachten, knalgele CAS petjes op hun hoofden en gewapende smartphone in de handen. Langzaam maar zeker stroomt het plein, rijk geurend naar Mexicaans, Indonesisch en gegrilde gerechten, vol. De zes jonge honden van Radio Eliza staat nog aan het begin van een beloftevolle carrière, maar zijn al wel recordhouder als de band die alle 40 steden van de Popronde plat gespeeld heeft. De frontman, met een Kurt Cobainesque coupe en een blitse blauwe gitaar, gaat zijn jeugdige kameraden voor in een vrolijke en onbezonnen sound. De vrolijke gitaarmelodieën werken aanstekelijk en er wordt volop gedanst in het publiek. De jonge meiden staan aan de voorste hekken gekluisterd, terwijl ze aanbiddelijk naar de heren van Radio Eliza staren. Het geluid van de band klinkt jeugdig, maar wel creatief en relevant. De band combineert hele moderne beats met ouderwets gitaargerammel en haast romantische liedteksten. Het is een combinatie die vooral in de smaak valt bij het jongere publiek – het oudere publiek gaat na een aantal nummers toch liever een mosseltje nuttigen. Zonde, want Radio Eliza is zeker een naam om de gaten te houden. Zoals de podiumpresentator al scherp opmerkte; nu staat de band nog op het Umoja podium, maar straks schitteren ze wellicht op het grote hoofdpodium.