Utrecht
In ons gesprek ligt de nadruk steeds weer op veelbelovende lokale bands die nog niet de kans gehad hebben om door te breken. Dat zijn precies de bands die het voor Koster interessant maken om voor Doomstad te programmeren. “Je moet natuurlijk op het juiste moment de juiste bands kiezen, maar voor mij zit het interessante juist in die onderlaag,” legt Koster uit. “Dat maakt zo’n Doomstad-avond anders dan dat je gewoon drie verschillende bands op een avond programmeert.”
Kosters band Throwing Bricks werkt regelmatig samen met post-metalband Ontaard. Niet alleen omdat ze elkaars muziek vet vinden, maar ook omdat ze al heel lang goed bevriend zijn. Koster: “Ik kende alle bandleden allemaal al, nog voordat ze anderhalf jaar geleden besloten samen muziek te gaan maken. Met gitarist Jeroen van Koesveld speel ik bijvoorbeeld ook in nog in de punkband Birth of Manuel. Hij was op een gegeven moment ook op zoek naar iets stevigers, en toen is Ontaard ontstaan. In die band zat bijvoorbeeld ook Shira van der Wouden. Allemaal vrienden van mij, dus ik denk dat ik de eerste zes, zeven van hun shows sowieso heb gezien.”
Dat beide bands ook op elkaars uitgebrachte muziek meespelen, klinkt misschien als een van tevoren uitgedacht plan. Toch is dat veel organischer gelopen, vertelt Koster: “Ik zat een keer hier dB’s gewoon een biertje te drinken, en toen kwamen ze opeens vanuit de oefenruimte naar me toe met de mededeling dat ze me nodig hadden. Het zijn ook gewoon de vrienden waar ik in het weekend mee op pad ga, dus ik ging er gewoon op in. Toen heb ik het nummer ‘Eric S.’ mee ingeschreeuwd. En Shira doet andersom dan weer mee op onze plaat. Ik vind het heel sick om te zien hoe hun band in korte tijd gegroeid is. Ze hebben echt vette shows gespeeld, natuurlijk ook bij onze release show.” Met dat laatste refereert Koster naar de dag die Throwing Bricks vorig jaar tijdens het Black Earth Festival mocht cureren.
Throwing Bricks
Gevraagd hoe die releaseshow uiteindelijk op het programma belandde van Black Earth Festival – van de gelijknamige organisatie die regelmatig zware en experimentele muziek programmeert in Utrecht –, antwoordt Koster: “De organisatie vroeg ons of we die avond wilden cureren, en het grappige was dat ons album The Burden toevallig die dag uitkwam. Dat was echt puur toeval!” Zo kreeg Throwing Bricks de ruimte om, samen met het team van Black Earth en met behulp van een subsidie, die avond helemaal zelf vorm te geven. Wederom een avond waar genrehokjes er niet toe leken te doen: naast Ontaard en Throwing Bricks was ook de elektronische muziek van BHPL en de genreoverstijgende act Doodseskader te horen.
De band Throwing Bricks ontstond uit een vriendengroep. Koster hierover: “Marius ken ik al sinds mijn elfde, en Jesse sinds mijn dertiende. Op een gegeven moment ontstond de behoefte om samen muziek te gaan maken. Marius en ik wilden eerst voornamelijk screamo maken. Dat deden we aanvankelijk ook, maar het werd al snel meer hardcorepunk/powerviolence-achtig. Later kwamen Jordi van Putten als bassist, Jesse Stey als gitarist en Robert Constant als drummer bij de band. Daarna ging het eigenlijk allemaal vanzelf.”
Het geluid van Thowing Bricks is niet altijd even makkelijk te duiden; invloeden vanuit de post-hardcore, sludgemetal en blackmetal komen allemaal samen doordat de band zichzelf de vrijheid geeft voorbij genrelabels te denken. “Als we een blastbeat in een nummer willen verwerken en het klopt, waarom zou je dat dan niet doen?”, vraagt Koster zich af. Een van de meest opvallende dingen aan de band is Kosters intense manier van zingen gecombineerd met instrumentatie die het ene moment melodieus, en dan weer intens en overdonderend is. Dat de teksten die Koster zingt moeilijk te verstaan zijn, betekent overigens niet dat ze er niet toe doen. Integendeel zelfs: “Ik ben misschien lastig te verstaan, maar het kan alsnog wel uitmaken wat je wilt zeggen. Mijn teksten gaan over dingen die ik meemaak of persoonlijk voor me zijn. Daar gebruik ik vaak metaforen voor. Op die manier kunnen mensen er misschien zelf iets uithalen als ze de teksten teruglezen. Dat zou ik heel tof vinden.”