Ten tijde van haar eerste EP had Géonne Hartman al de wens om een album te maken. Drie jaar later is het dan zover: op 22 april verscheen He Went To The Sea, een album vol muzikale verrassingen dat spreekt over liefhebben, loslaten en opgroeien. We gingen met Géonne in gesprek over de verhalen achter het album en de lessen die het maakproces haar geleerd hebben.

Water 

Géonne groeide op in het waterrijke Kampen, haar beide opa’s waren schippers; water zit als het ware in haar bloed. “Er zit een bepaalde rustgevendheid in water”, vertelt de Utrechtse muzikante: “het laat je gedachten varen, je kan ze gewoon langs zien stromen en een plek geven, water zet aan tot reflectie: I mirror the lake, I see no mistakes only options. Maar hoewel het wateroppervlak een rustgevende gedachten-spiegel kan vormen, blijven er ook dingen verborgen onder het oppervlak: “Ik luisterde veel naar Phoebe Bridgers toen we de plaat opnamen, in haar muziek zit een soort onderwatergevoel, een soort dreiging, je ziet niet wat er onder de oppervlakte is maar je weet dat er iets zit”. Die spanning is terug te horen op He Went To The Sea, speelse synthgeluidjes worden bijegezet door diepe bassen en dreigend drums die inslaan als blikseminslagen. “Ik was een conflictvermijder”, geeft Géonne toe: “ik wilde geen ruzie, dus zocht ik naar mooie manieren om aan te kaarten dat ik ergens mee zat, maar die waren er soms gewoon niet. Wat onder water zat bleef dan soms te lang onder water zitten, op een gegeven moment stroomt het dan over”.

Het album beschrijft dan ook het (leer)proces van een break-up, toch zijn het geen zielige, zelfmedelijdende songs. Net als de hoofdpersoon in inspiratiefilm ‘Call Me By Your Name’, leerde Géonne zichzelf vooral beter kennen door haar (mislukte) relatie: “achteraf denk ik dat ik het gewoon heel spannend vond om dichtbij iemand te zijn, mezelf kwetsbaar op te stellen, ik wilde hem te graag dichtbij houden, ik wilde zeker zijn dat het niet mis zou gaan, daarom is het misschien juist mis gegaan.”

© Roosmarijn Broersen

Coming of Age

Toch is He Went to the Sea bovenal het verhaal van een jonge vrouw op weg naar volwassenheid. Een verhaal van ontmoeten, van leren en loslaten, van eerste relaties: een verhaal van voor het eerst alleen op reis gaan en niet weten wat je aan het doen bent. Zo gaat het nummer ‘Since Then’, gebaseerd op van Gogh’s “korenveld met maaier” (het schilderij dat gelikt werd door Blaudzun), over het achterlaten van wat vertrouwd is. “De maaier in het veld, met groene kleren, voelde voor mij als iets nieuws, iets verfrissends, iets dat ik wilde ontdekken: I ran away from yellow but your coat was green.” Naast water speelt kleur dan ook een belangrijke rol in Géonne’s werk. Tijdens haar studie aan het Utrechts Conservatorium volgde ze vakken bij Fine Arts en ook in literatuur houdt Géonne van kleurrijke, bloemachtige zinnen. Dat komt terug in de muziek “ik hou van versieringen, van gekke ritmes, van spannende noten, van ornamenten die de aandacht pakken en je dieper het lied in trekken.”

De hoopvolle melodie waarop het woord “yellow” gezongen wordt in 'Since Then' is zo’n aandachtstrekker: “geel staat voor vertrouwdheid en groen staat voor nieuw en avontuur, voor hetgene waar ik naartoe wilde.” De inspiratie voor deze song komt voort uit de tijd waarin Géonne het ouderlijk huis verliet en verhuisde naar Utrecht: “geel stond voor het vertrouwde achterlaten, maar daarmee ook voor een soort circle of life: het graan groeit tot de sickel komt en het wegmaait. Het gaat ook over samen komen en weer uit elkaar gaan, maar niet op een negatieve manier. Geen ‘ik wou dat ik je nooit had ontmoet en ik wil je nooit meer zien’ maar meer ‘ik heb je ontmoet en het was lastig, maar het was ook belangrijk’, als iets dat ik niet had willen missen: don’t forget to see and taste what life has done.”

© Roosmarijn Broersen

Sterk Staan en Lief Zijn 

De liedjes op He Went To The Sea zijn voornamelijk geschreven over een periode van zo’n vijf jaar, maar de oudste song (en meest gestreamde single) schreef Géonne acht jaar geleden al. ‘Correct Me If I’m Wrong’ gaat over persoonlijke groei, over de wil om te leren van eigen fouten, maar het is ook een oproep aan het collectief: “Ik hou niet zo van cancel-culture” vertelt Géonne, “je kunt bijna niet meer discussiëren zonder dat je wordt afgemaakt omdat je iets verkeerds zegt, terwijl discussie juist heel waardevol is.” Er moet veel veranderen op het gebied van klimaat, op het gebied van racisme, maar duurzaam leven is ook een privilege, “niet iedereen heeft tijd om actie te voeren of geld om duurzame kleren te kopen, het heeft geen zin om mensen daarop af te keuren en als mensen met een andere mening meteen worden afgeblaft, hoe kunnen we ze dan overtuigen?” ‘Correct Me If I’m Wrong’ is het nummer waarbij Géonne haar publiek live laat meezingen: “dat voelt als een gezamenlijke sorry, alsof we met z’n allen even onze imperfecties omarmen” verklaart Géonne, “dat is heel verfrissend om te doen, toegeven dat je niet perfect bent, of hoeft te zijn. Het geeft ruimte om te leren, ruimte voor vergeving, dat mist soms in deze maatschappij.”

© Roosmarijn Broersen

Een Diepere Laag

Hoewel haar fans zich het waarschijnlijk niet kunnen voorstellen, is ook Géonne soms ontevreden over haar stemgeluid. Zo ook, even, tijdens de opnames He Went To The Sea. Gelukkig was dit gevoel herkenbaar voor producer en mede-muzikant Tessa Rose Jackson (Someone) die Géonne aanmoedigde om de metaforische groei van het album te verweven in de vocalen. “Tessa pushte me om te zingen als een vrouw”, vertelt Géonne. Met foto’s van Laura Marling’s stoere blik en stills uit ‘Call Me By Your Name’ werd Géonne aangemoedigd om te zingen vanuit het gevoel dat die beelden opwekten. Er moest krachtiger gezongen worden, maar ook meer vanuit het gevoel waaruit de nummers waren ontstaan. “Ik moest terug naar die emotie, naar de tijd waarin ik de nummer schreef, dat was soms enorm lastig, op een gegeven moment stond ik huilend op het balkon en wilde ik niet verder”, geeft Geonne toe.

Maar het was het waard: Géonne’s herleefde gebroken hart en de stoere blik van Laura Marling brachten een nieuwe dimensie naar Géonne’s stem en hoewel de vocalen bij vlagen nog een zachtheid verklanken die je meisjesachtig zou kunnen noemen wordt het verhaal van He Went To The Sea, vertolkt door een krachtige vrouwenstem die mijmerend terugblikt op herinneringen die voorbij stromen.

De tourdata voor He Went To The Sea vind je hier.