Géonne Hartman kijkt naar haar weerspiegeling op reflectief folkliedje

Een prachtig liedje voor liefhebbers van weelderig geproduceerde folk à la The Weather Station, Phoebe Bridgers en Laura Marling, maar ook de nieuwste plaat van Someone (Tessa Rose Jackson): ‘Reflection’ van de Utrechtse singer-songwriter Géonne Hartman. Dat is geen toeval: ‘Reflection’ is de eerste single van een aankomend album geproduceerd door Tessa Rose Jackson. ‘En Tessa ik hebben heel veel inspiratie geput uit Phoebe Bridgers,’ vertelt Hartman. ‘Haar teksten komen keihard binnen: letterlijk, maar heel poëtisch. Maar we waren vooral productioneel geïnspireerd: dat hele diepe geluid van die dikke snaren, waardoor het klinkt alsof het onderwater is opgenomen.’

Hartman schreef het liedje trouwens letterlijk aan het water. ‘Ik was een weekendje weg met wat vrienden, vond het te druk in de groep. Toen heb ben in naar een meertje gelopen en kwam er een half-filosofische tekst uit.’ Ze lacht. ‘Mijn relatie was net stukgelopen, en ik weet nog dat ik het zo naar vond dat ik allerlei manieren vond om het te ontwijken, waardoor ik het juist overal mee naartoe nam. Dat liedje werd vrij meta. Alsof je even boven jezelf uitstijgt, naar jezelf kijkt in het water en denkt: “Waar ben ik eigenlijk mee bezig?”’

In het voorjaar van 2022 moet er een album uitkomen vol reflectieve folk, over de nasleep van een break-up. ‘Natuurlijk is er verdriet, maar daarna besef je ook: zonder diegene was ik niet geweest wie ik nu ben, dit had ik niet willen of kunnen missen.’ He Went To The Sea heet het. Die titel heeft trouwens een dubbele lading, vertelt Géonne. ‘Mijn beide opa’s waren schippers. Aan mijn moeders zijde is haar vader heel jong overleden, maar ze vertelt vaak over hoe hij mooie dingen voor haar meenam als hij naar Schotland of Zweden voer. Er kleeft een mega melancholisch gevoel aan. Ik zie hem zo met een grote baard op een schip staan, blijkbaar stond hij altijd te zingen tijdens het varen. Mijn moeder vertelde dat, toen hij overleed, ze vaak het gevoel had dat hij gewoon nog op zee zat. Dat vond ik heel mooi: het gevoel dat je iemand niet kan zien, maar dat ze wel een belangrijke rol in je leven hebben gespeeld. Dat zit ook in het album.’