Het is een goed voorjaar voor de liefhebbers van postpunk. Fontaines DC zette onlangs een uitverkocht TivoliVredenburg op zijn kop en de week daarvoor maakte Porridge Radio indruk in EKKO. De komende weken staan in EKKO nog Wet Leg en GUSTAF (op locatie in ACU) en voor het najaar is net Protomartyr aangekondigd. Afgelopen weekend speelde Dry Cleaning op het podium aan De Bemuurde Weerd.
Het Engelse viertal bracht in 2019 twee sterke EP’s uit en releaste bijna exact een jaar geleden New Long Leg. Daarop laat de band horen dat de generieke term postpunk muzikaal veel meer schakeringen kent dan vaak wordt gedacht. De band grijpt deels terug op de bands uit het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar voegt daar een eigen touch aan toe. Bas en drum zorgen voor een stuwend ritme waarover gitarist Tom Dowse bijzonder effectieve en catchy gitaarlijnen speelt, die soms wel wat van Johnny Marr weg hebben.
Tussen de hausse aan nieuwe postpunkbands is Dry Cleaning één van de meest opvallende. Met de eerste twee EP’s bouwde de band uit Londen al een stevige reputatie op. Die bevestigden ze vorig jaar met debuutalbum New Long Leg. Op tweede paasdag speelde de band in EKKO.
Er is een tastbare spanning tussen de muziek en de lijzige praatzang van Florence Shaw. Haar teksten bestaan uit losse zinnen over hele gewone onderwerpen, die ze over een lange periode in een opschrijfboekje heeft verzameld voor een kunstproject dat er nooit is gekomen. Ze kwamen echter goed van pas toen Shaw werd gevraagd om bij Dry Cleaning te komen zingen. Door de zinnen uit het boekje via een soort van cut-up techniek te combineren krijgen ze iets vervreemdends. In een interview met 3voor12 vertelde Shaw dat de teksten wel gaan over dingen die haar persoonlijk raken. Dry Cleaning heeft de met de EP’s en het album opgebouwde reputatie nog nauwelijks live kunnen verzilveren. Dat maakt de band nu goed met een uitgebreide Europese tour en hele trits festivals, waaronder Down The Rabbit Hole. Een uitverkocht EKKO kon in ieder geval niet wachten om de band te zien.
Op het podium van EKKO staan drie gitaarversterkers. Op de rechter is met tape een happy face gemaakt, op de middelste een ‘neutraal’ face en de linker, die overigens niet is aangesloten, een sad face. Zou het een verwijzing zijn naar de verschillende emoties die in de muziek van Dry Cleaning te horen zijn?
Het viertal bestaat uit drie donker geklede mannen in de klassieke gitaar, bas, drums-opstelling en de helemaal in het wit geklede zangeres Florence Shaw. Wat meteen opvalt is de dynamiek tussen de muzikanten. Bassist Lewis Maynard beweegt de hele en tijd en drummer Nick Buxton is aan de achterkant van het podium niet alleen geweldige drummer maar ook een grapjas. Blikvanger is vooral gitarist Tom Dowse. Hij speelt niet alleen te gekke licks, variërend van simpele, effectieve repeterende stukken tot meer complexe lijnen waarin hij zijn vaardigheden kan laten zien. Zijn uitstraling is ook übercool, qua aantrekkingskracht heeft hij wel wat weg van Phil Lynott. Het contrast tussen de band en de bijna bewegingsloze Shaw is groot. De zangeres staat op het podium alsof ze zich er niet helemaal thuis voelt terwijl de mannen juist voluit gaan af en toe een grapje maken. De gezichtsuitdrukkingen van Shaw zijn juist weer heel uitgesproken en vervreemdend, alsof ze verbaasd is om op een podium met bezoekers te staan. Op spaarzame momenten komt er ook bij Shaw een lach los, zoals bijvoorbeeld wanneer ze complimenten over Utrecht maakt. Door de expressieve ingetogenheid van Shaw krijgen de muzikanten alle ruimte om aandacht te claimen, zonder dat ze zichzelf daarmee wegcijfert.
Datzelfde contrast is er ook tussen Shaws monotone zang en associatieve teksten en de nummers van Dry Cleaning. Felle punky tracks worden afgewisseld met meer staccato en hoekige liedjes. De baslijnen van Maynard hebben soms ook het funky geluid van acts als Gang of Four of Joy Division. Gitarist Dowse wisselt eenvoudige patronen af met fijne riffs en solo’s vol effecten. De drie muzikanten lijken soms nog wat sneller te willen gaan terwijl Shaw af en toe aarzelt maar vooral haar eigen tempo volgt. Daarmee wordt de onderhuidse spanning steeds meer opgebouwd tot het einde van de set waarin de hits ‘Magic of Meghan’ en ‘Scratchcard Lanyard’ langskomen. Dat lijkt misschien een makkelijke keuze maar tussendoor zit ook het relatief nieuwe ‘Tony Speaks!’, met een heerlijk pompende bas van Maynard, en er wordt afgesloten met het langere ‘Conversation’ (ring, ring), waarin Dowse nog een keer helemaal los kan gaan terwijl Shaw een fictief telefoongesprek voert. Dry Cleaning lijkt klaar voor de festivals.
Gezien: Dry Cleaning met support van Maria Sommerville, maandag 18 april 2022 @ EKKO