Album van de Week (14): Dry Cleaning
Met enerverende postpunkplaat belicht Londense band het absurde van het alledaagse
Dacht je dat de stroom aan opwindende Britse postpunkbands nu wel eens voorbij was? Welnee, voeg Dry Cleaning maar aan dat lijstje toe. Op eerste gezicht lijkt het Zuid-Londense kwartet precies het schoolvoorbeeld van de postpunk met praat-zang categorie te volgen. Toch tilt iets ze naar een hoger niveau, en dat is frontvrouw Florence Shaw. Op eerdere EPs Sweet Princess en Boundary Road Snacks and Drinks maakte ze al indruk, op New Long Leg perfectioneert ze haar vak. Haar troef? Songteksten die tegelijkertijd vervreemdend én fascinerend zijn.
Toegegeven, op eerste gezicht valt Shaws verveelde praat-zang over het alledaagse niet direct te plaatsen. Dat teleurstellende nieuwe format van een Brits TV programma, een chocoladereep, ovenfriet. Wat bedoelt ze daar nou mee te zeggen? Als je dieper kijkt, zie je dat die alledaagse voorwerpen een manier zijn om veel serieuzere zaken aan te kaarten. Die ovenfriet op ‘Scratchcard Lanyard’, bijvoorbeeld, verbeeldt Shaws eigen angst geen goede moeder te zijn. Ze kenschetst zichzelf als ‘a hardy banana with that waxy surface and the small delicate flowers’, en als ‘a woman in aviators firing a bazooka.’ Maar eigenlijk is ze vooral bang dat haar kind helemaal geen zin heeft in de ovenfriet die ze hem voorschotelt. Wat Shaw hier dus ventileert zijn innerlijke angsten en bovenal: haar depressies, zoals ze ook in ons interview vertelt.
In complete begoocheling vergeet je bijna dat Shaw nog een hele band achter haar heeft. Toch zou het zonde zijn om die buiten beschouwing te laten. Want al herschrijft die de postpunkformule niet, wél hebben ze moeite gestoken in een verdieping van hun sound. Neem ‘Unsmart Lady’, waarop naast het waanzinnige drumwerk ook de zware baslijn opvalt, die de perfecte basis legt voor gierende gitaren. Het absolute prijsnummer is afsluiter ‘Every Day Carry’, waarop de band in zeven minuten aan prachtig samenspel, vol glitches en onstuimige bridges, naar een reusachtige climax opbouwt.
Die afsluiter opent met een toepasselijke tekst: ‘Now it feels like none of that meant anything’. Shaw wil iets positiefs de wereld in brengen, 'but it’s hard, because I’m so full of poisonous rage’. Nou, haar fascinerende voordracht heeft zeker het een en ander teweeg gebracht.