De zaterdag van U? was nog grotendeels normaal verlopen. De zondag vormt echter een grotere uitdaging omdat de nieuwe coronamaatregelen de avond daarvoor zijn ingegaan. Alle shows kunnen doorgaan, maar een vaste zitplaats is verplicht. Dat betekent onder anderen dat er een heel arsenaal aan stoelen naar de verschillende locaties verscheept moet worden. Ook zijn er logistieke aanpassingen: de Burnin Fik-showcase wordt verplaatst van Jimmy’s Gym naar het buitenpodium van dB’s, waar de grote tent gelukkig nog staat. Daar is meer ruimte en de stoelen en tafels staan al klaar. Ook de shows in de branderij van The Village krijgen een iets andere opzet: de bands spelen nog wel in de hal maar de bezoekers zitten buiten, omdat er binnen te weinig ruimte over is voor voldoende stoelen. Ondanks deze aanpassingen blijft de sfeer positief. De muzikanten begrijpen dat dit voorlopig misschien wel één van de laatste festivals is en gaan er helemaal voor. De bezoekers genieten tegelijkertijd met volle teugen van wat er wel kan. Onze verslaggevers bezochten vandaag optredens in The Village Roastery, dB’s, het Hof van Cartesius, NAR en het buitenpodium van dB’s.
Druk op de 'open-knop' om de afzonderlijke verslagen te bekijken.
Festival Le Guess Who? lanceerde dit jaar het gratis stadsfestival U? U? is deels een bundeling van bestaande satelliet programma’s zoals Lombok festival en Le Mini Who? maar ook meer dan dat. We bezochten enkele onderdelen van het programma op zaterdag 13 en zondag 14 november.
De shows bij de branderij van The Village zouden dus eigenlijk binnen zijn. Door de nieuwe coronamaatregelen is ervoor gekozen om het publiek naar buiten te verplaatsen, zodat er meer mensen de optredens kunnen volgen. Het ‘podium’ bevindt zich nog in de grote opening van de hal, de bezoekers zitten buiten op stoelen. De tweede act van de dag is het Amsterdamse Marathon. Door problemen met de PA duurt het even voordat het trio (en in sommige nummers een viertal) op gang komt, maar als dat eenmaal zover is horen we een mix van garagepunk en indie. De frontman zit vol energie en laat zijn lol door de opstartproblemen niet bederven. Hij heeft er zo relatief vroeg op de dag zin in om de bezoekers wakker te schudden en dat lukt aardig.
Marathon @ The Village Roastery
Wat later in het programma speelt Aestrid zijn eerste show in meer dan een jaar. Door covid, en wat persoonlijke duivels die de bandleden moesten bevechten, hebben ze in de week voor deze show pas voor het eerst weer gerepeteerd. Deze relatieve luwte heeft overigens wel een mooi soloalbum van frontman Bo Menning opgeleverd. Dat het drietal nauwelijks heeft samengespeeld is niet te merken. Ze starten met met ‘North Star’ en raken al snel in een flow waarbij in een minuut of veertig vijf langere liedjes uit het repertoire gespeeld worden. ‘Billy’ wordt extra lang gemaakt en krijgt op een aantal momenten net weer andere accenten. Aestrid laat zien dat repetities niet per se nodig zijn, maar dat het er vooral om gaat hoe je elkaar aanvoelt, als muzikant en als mens. Ondanks de problemen zit dat bij Aestrid wel goed. Dat de band sinds de start van covid niet helemaal heeft stilgezeten blijkt uit het feit dat ze met ‘To Live and Die in U’ ook een nieuw nummer spelen. De bezoekers trotseren de toenemende kou (het is inmiddels eind van de middag) en blijven ademloos zitten. Aestrid eindigt met de vaste afsluiter ‘Needles of the Tree’. Mede door de vallende schemering wordt de show nog intiemer, het lijkt alsof we met een aantal gelijkgestemden in een kleine binnenruimte zitten. De wolkenpartijen achter de branderij laten nog wat licht door en zeggen daarmee misschien wel iets over de band, deze periode en de bezoekers en organisatie van Le Guess Who?. Het ziet er misschien donker uit, maar als je goed kijkt is er bijna altijd wel iets positiefs te vinden.
Aestrid @ The Village Roastery
Nagasaki Swim heeft de eer dB’s voor vandaag te openen. Met hun dromerige gitaarsounds verzorgen de vier Rotterdammers een aangename wake-up show. Toch broeit er van alles onder het oppervlak van zachte melodieën en mellow vocalen: “falling back into my anxiousness” zingt frontman Jasper Boogaard in ‘The Mirror’ en ook in ‘The Water’ komen onderwerpen als angst voor verandering en het einde van een relatie aan bod. De naam Nagasaki Swim lijkt dan ook niet uit de lucht te komen vallen, de nummers kabbelen als water in elkaar voort maar zijn net als Nagasaki, de Japanse stad die in WOII door een atoombom getroffen werd, niet vrij van duisternis. Desondanks wordt de aandachtige luisteraar niet ontmoedigd, de songs zitten slim in elkaar en naarmate de set vordert laat Nagasaki Swim steeds meer energie en dynamiek zien. Als ‘The Wave pt. I’ en ‘II’ aanbreken beginnen de hoofden voorzichtig mee te deinen en zo stoomt Nagasaki Swim dB’s klaar voor de rest van het dagprogramma.
Nagasaki Swim @ dB's
Je ziet niet snel een frontman drummen, zeker niet staand, en al helemaal niet met blauw masker op en zwart latexpakje aan. Smudged doet het gewoon. Deze Rotterdamse krautrockers doen waar ze zelf zin in hebben en winden zo het publiek vanaf moment één om hun vinger. De show barst van de energie en met stevige, vuige synths, grungy gitaarwerk en knallende drums is een associatie met The Prodigy snel gemaakt. Ook de performance blijft niet achter. Twirlen doet zanger Bart Hoogvliet niet alleen met drumstokken, maar ook met halfvolle bierflesjes en vlak voordat een stevige cover van Portisheads ‘The Rip’ wordt ingezet daagt hij het publiek vol terechte arrogantie uit tot meezingen. “Misschien ben je wel beter dan ik – denk het niet” claimt hij, om vervolgens zijn latexpak tot onder de navel naar beneden te ritsen. Smudged is verleidelijk, pakkend, en onmogelijk om bij stil te zitten. Als het laatste nummer aanbreekt wordt er dan ook, ondanks alles, stevig gedanst. Het moge duidelijk zijn: Smudged verzorgt vandaag een knallend einde en heeft precies dat vleugje authentiek absurdisme dat niet mag ontbreken bij de afsluiter van U?.
Smudged @ dB's
Op het Hof van Cartesius is het een gezellige bende. Tussen de gebouwen van de ‘circulair gebouwde werkplek voor en door creatieve en duurzame ondernemers’ staan Le Guess Who?-bezoekers, Cartesius bewoners, ouders en kinderen lekker te chillen. De vuurkorven zorgen voor een relaxte sfeer én warmte. Op één van de twee podia speelt I Think I Think, een project van Aurelia Wurfbain en Silva Westera die we ook kennen van de Amersfoortse popband Bricked Out. I Think I Think is begonnen als een project om muziek voor een theatervoorstelling te maken. Vandaag treden ze echter voor de eerste keer ook live op. Vanaf het podium lopen allemaal draden naar verschillende metalen spullen die op de bouwplaats zijn opgeslagen. Deze ‘instrumenten’ worden aangestuurd door speciaal geschreven software. Met onder andere gitaar, bas en een Wurlitzer-piano spelen Wurfbain en Westera een aantal lo-fi indie liedjes waarin ze de geluiden van deze instrumenten verwerken. De techniek is tof, de liedjes charmant. Het live vertolken van deze liedjes is soms nog even zoeken. Bij een nummer van hun eigen band Bricked Out voelt het duo zich echter duidelijk op hun gemak.
I Think I Think @ Hof van Cartesius
In het café van NAR zijn keurig stoelen en tafeltjes geplaatst om een seated concert van Aurélie Poppins & RomanOwitch te faciliteren. Laatstgenoemde staat op het kleine podium achter zijn set-up en start een hele bak overstuurde herrie op met beats die binnenkomen als granaatinslagen. Blijkbaar luisteren we nu naar het genre hyperglitch (of, zoals Le Guess Who?/U? het in het programma treffend omschrijft, naar "een brouwsel met de geur van IDM vol vuige hiphop als nat cement, acid synthesizers, mechanische obsessies en pure vreugdevolle gekte"). Aurélie klimt intussen op een tafel náást het podium en begint haar teksten in de microfoon te spuwen. Niet veel later is het tafeltje het meest vooraan haar nieuwe tijdelijke verblijfplek. Eén van de twee bezoekers aan het tafeltje mag dienen ter ondersteuning van haar rechterbeen, terwijl Aurélie gewoon lekker doorzingt-/schreeuwt. Als de fotografe van 3voor12 Utrecht langs mijn plekje loopt, vraagt ze "Je bent zeker wel blij dat je achterin bent gaan zitten hè?". Bekend met de stijl van optreden van Aurélie's reguliere band Cocaine Piss ben ik er niet gerust op. En ja hoor, het duurt niet lang of uw verslaggever krijgt beide benen van Aurélie over zijn schouders geplant. Uiteindelijk is helemaal niets en niemand veilig; voordat Aurélie het optreden uiteindelijk liggend op de grond voor het podium afsluit, heeft ze op elke tafel, op de bar en op de schoot van één bezoekster gezeten. Tussendoor loopt ze door de hele toko en moet elke niet-bezette stoel omver gekieperd. Het overdonderde publiek blijft braaf zitten (corona-regels hè?) en assisteert zo goed mogelijk met het ontwarren en doorgeven van het microfoonsnoer dat overal achter blijft haken. RomanOwitch geeft nog wat laatste afscheidsknallen en klaar zijn we. Onvergetelijk!
Aurélie Poppins & RomanOwitch @ NAR
Het vallen van de schemering over een klein buitenpodium op het dB’s-terrein kondigt de start van Burning Fik’s labelshowcase-avond aan. Dit evenement zou eigenlijk in boksschool Jimmy’s Gym plaatsvinden, maar is verplaatst door de plotseling aangekondigde coronamaatregelen die dwars door het Le Guess Who? weekend sneden. Al voor aanvang blijkt dat het de pret niet mag drukken en zowel publiek als artiesten gaan flexibel en zelfs joviaal met de locatiewijziging om. Het mede door Faberyayo opgerichte label streeft ernaar muziek van verfrissende en eigenzinnige rappers en producers uit te brengen. Vanavond levert dat het drieledige programma van feestMC Zeldzame alias Golden Boy, de Vlaamse haatspuwer Kleine Crack en Overvecht’s eigen Nelcon op.
Als eerste is Zeldzame aan de beurt om het podium te betreden. Vergezeld door twee hypemen en een warm aangeklede dj probeert hij direct de sfeer naar een hogere etage te tillen. Met een aanstekelijke grijns en een zonnebril op zijn gezicht glijden de oneliners en adlibs over de beat en om de oren van het publiek. Het levert een sterk melodieuze variant van rapmuziek op, die qua dansbaarheid en meebrul-allure misschien nog wel meer leent van EDM helden als David Guetta en Martin Garrix dan van genregenoten. De belangrijkste kracht van de jonge artiest is de vaardigheid waarmee hij het publiek weet op te zwepen. De stoelen zijn voor nog geen kwart gevuld, maar desalniettemin werden enkelen de lucht in gehesen en concurreert het gejoel van het publiek met de geluidsinstallatie om wie het meeste lawaai kan maken. Een meer dan geinige feestact, maar raptechnisch en creatief gezien duidelijk een opwarmertje.
Zeldzame @ buitenpodium dB's
Een stuk minder euforische show levert Kleine Crack met als vaste producer en live-dj Slagter. De snoeiharde bas- en drumbeats en vervormde, krijsende samples zorgt voor een instrumentale achtergrond die in de buurt van het satanische komt. Zwartgallige verzen over moord, doodslag en sociale isolatie worden vakkundig en feilloos op de maat uitgeblaft, terwijl de Antwerpenaar met een haast maniakale blik het publiek aanstaart. Toch wordt deze sessie nooit te ongezellig, het geïntimideerde publiek ontsnapt niet aan de meeslepende flows en pakkende refreinen. De morbide duisternis vervalt nooit in een afgezaagd halloweenpartijtje door de herkenbare onderwerpen en vlugge tempowisselingen. Er zijn zelfs warme momenten van broederlijkheid, zoals wanneer Crack een kratje Kriek uitdeelt aan de crowd, of als jonge gastrapster Esumi haar vers op ‘Zij Wille Ni’ vertolkt. Uit de gehele vertoning blijkt dat de ongure tekstdichter iemand is die het waard is om te showcasen. Al is het maar op basis van deze liveshow, Kleine Crack en Slagter lijken als eerste internationale act een ideale toevoeging aan de Burning Fik-familie.
Kleine Crack & Slagter @ buitenpodium dB's
Als laatste is de negentienjarige Utrechter Nelcon aan zet. Gehuld in hoofddoek met Tupac-Shakur opdruk en bolletjessneakers bijt de goedlachse tiener het spits af met ‘Sneeuw in de flats van Overvecht’. Een chique, ietwat vintage midtempo beat is het decor voor een nonchalante ode aan de wijk waar hij opgroeide. Hij heeft duidelijk plezier in zijn vakmanschap en straalt een comfort uit met zijn eigen materiaal, die zijn liveshow zeer ten goede komt. Het met een spitsvondige woordspeling in lachen laten uitbarsten van een crowd die bezig is met moshen, getuigt van een natuurlijke aanleg voor optreden én rijmen. Ray Fuego, de de facto leider van rapcollectief SMIB, kijkt met trots toe. De jeugdige potentie enerzijds en de ogenschijnlijke moeiteloosheid anderzijds maken Nelcon tot een absolute groeibriljant en een zeer vermakelijke live-rapper.
Nelcon @ buitenpodium dB's
Gezien: The Village Roastery, dB’s, het Hof van Cartesius, NAR en het buitenpodium van dB’s tijdens de zondag van U?, zondag 14 november 2021 @ diverse locaties
Hieronder vind je de volledige fotoreeks.