1979-1984: de punkjaren van Harry Haakman 1979-1984: de punkjaren van Harry Haakman

“Het was een enorme revolutie voor mij”, vertelt Haakman als we hem naar die periode vragen. “Ik had gewoon mijn eigen leven en werd opeens deel van een scene. Die scene ontstond door de Lullabies. The Duds met Spinvis waren al wat eerder. Dat het bam gebeurde, dat was met de Lullabies. En daar zat ik opeens in. Ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom ik in die band zat”, lacht hij. Zestien jaar was hij en hij woonde nog bij zijn ouders in Oog In Al. Haakman speelde toen net een jaar gitaar en had pas een half jaar een elektrische.

De punkscene kende hij toen al een beetje. In het Centrum Werkende Jongeren had hij bijvoorbeeld al The Duds gezien, met daarin Erik de Jong. “Dat was één of andere gesubsidieerde ruimte aan de Oudegracht. Daar speelden The Duds dan voor anderhalve man en een paardenkop. Mijn vriend Niels, die later ook in de Rakketax speelde, was er ook bij. ‘Wat is dit voor iets raars’ dacht ik gelijk.” Op dat moment was hij ook al bij het optreden van The Ramones in RASA geweest, met Talking Heads in het voorprogramma. Ook The Boys had hij al zien spelen op het Janskerkhof. “Dat was heel indrukwekkend. We hadden niet het gevoel dat zoiets in Nederland ook kon, die bands waren zo ontzettend goed. Daar zijn we veel te knullig voor, dachten we. Hier hadden we nog van die jongerencentra waar ze de hele plaat In A Gadda Da Vidda van Iron Butterfly draaiden. Dat je zelf zoiets kon maken, was totaal niet denkbaar. Bij The Duds had ik dat gevoel eigenlijk ook nog niet.”

Haakman weet misschien niet precies meer waarom hij in de Lullabies terecht kwam, maar wel dat het deels te maken had met die show van The Duds. Op een vrijdagmiddag raakte hij bij het uitzendbureau aan de praat met Lex Vermeend, die hij bij die show van The Duds had gezien. Een week later zat hij in de band, de week daarop was zijn eerste optreden en een paar maanden later stonden ze in Muziekcentrum Vredenburg. “In een week had ik het hele repertoire geleerd. Dat waren iets van dertig nummers. De songstructuren waren redelijk overzichtelijk, moet ik wel zeggen. De week daarna speelden we in De Baas, in juni 1979. Dat was in de zomer dat ik van vier naar vijf havo ging. In het jaar dat ik in de Lullabies speelde, deed ik eindexamen en kwam ons gezin in zwaar weer terecht. Hoe ik dat allemaal voor elkaar heb gekregen, snap ik nog steeds niet.” 

Waar hij eerder nog dacht dat zoiets in Nederland niet zou kunnen, veranderde dat met de Lullabies. Dat was opwindend en heel veel mensen vonden het ook leuk. “Het was een soort vrijheidsgevoel. Als je die opnames van het Muziekcentrum ziet… Op een gegeven moment is iedereen gewoon een ander nummer aan het spelen. Het is één grote puinhoop. Geweldig! Heel veel mensen zijn ook een band begonnen door de Lullabies. Mensen die ons in het Muziekcentrum hebben gezien, weten dat nu nog, juist omdat we zo’n vreemde eend in de bijt waren. De meeste andere bands deden hun best om keurig akkoorden te spelen en zo”, lacht Haakman. “Daarna waren er opeens allemaal nieuwe bands die ik nog niet eerder had gezien. De Lullabies waren een soort katalysator.”

Na een intensief jaar waarin ze één tot twee keer per week speelden, stopte Haakman met de Lullabies. “Mijn bandgenoten waren veel ouder dan ik, een jaar of vijf”, legt hij uit. “Die kwamen uit een hele andere sfeer, een andere wereld. Die periode was voor een hoop mensen een overgangsfase waarin er in korte tijd veel gebeurde. Een tijd lang vond ik het heel spannend Op een gegeven moment wilde ik echter weer wat met mijn eigen vrienden gaan doen. Zo kwam ik bij Rakketax, de 2.0-versie.”