In de zeven jaar van het bestaan hebben jullie veel toffe dingen bereikt. De laatste jaren zijn jullie alle drie steeds meer een eigen weg op gegaan. Guy is inmiddels artistiek leider bij De Dansers. Daar is het ooit ook begonnen.
Daan: “Dat kwam door Guy’s moeder, zij vroeg ons live muziek te maken bij een dansvoorstelling voor kinderen. Dat klikte toen gewoon zo volledig in elkaar. Toen kwam al snel het idee - niet alleen van onszelf maar ook van buitenaf - om daarnaast óók nog verder te gaan. Guy schreef al liedjes, dus we konden zo beginnen.“
Guy: “We kennen elkaar al vanaf de basisschool. Toen had ik een bandje met Hans, daar zat Daan niet in, en op de middelbare school had ik een bandje met Daan, daar zat Hans niet in. Nadat we alledrie klaar waren met studeren, bleek opeens dat het met z’n drieën heel goed werkte.”
En wonnen jullie vrijwel gelijk al die popprijzen.
Daan: “Guy had zich stiekem, zonder dat aan ons te vertellen, opgegeven voor de Clash of the Titans." (Utrechtse bandwedstrijd, red.)
Guy: “Dat is handig dacht ik, dan kunnen we alvast wat voorrondes spelen, een beetje ervaring opdoen enzo. Maar dat ging eigenlijk meteen iets té goed.”
En toen kwamen de Utrechtse Popprijs en de Sena POPnl Award er ook nog bij.
Daan: “Achteraf kwamen die prijzen misschien iets te vroeg. We hadden nauwelijks zes nummers af, niks klaar staan voor een album en we konden nauwelijks drie kwartier vol spelen. Toen drie jaar later ons album I Was a Bird uitkwam was de aandacht van destijds alweer weg.”
Die prijzen kwamen dus onverwacht.
Daan: “Ja dat klopt. Dat ging allemaal snel. Maar dat zit ‘m toch wel in die klik denk ik. Blijkbaar zagen mensen iets bijzonders in ons dat we zelf niet per se zo zagen.”
Guy: “Ik denk dat we ook wel vreemde dingen durfden te doen. Dat komt misschien door die theaterachtergrond. We probeerden dingen waarvan we zelf nog niet wisten dat ze bestonden. Zo’n soort houding is misschien bijzonderder dan we zelf doorhadden.”