Welke platen hebben jullie tijdens het maken van het album veel geluisterd en heeft jullie album daardoor - bewust of onbewust - beïnvloed?
Guy Corneille: "Het album Dark Eyes van Half Moon Run. Toen we in de studio waren, stond deze plaat vaak op. De spanning in de muziek herkennen we bij onszelf, denk ik. De plaat staat vol met spannende samenzang, en gave, in elkaar grijpende partijen. Voor ons album hebben we ter inspiratie dan ook veel naar het album als geheel geluisterd, want dat zit heel dynamisch in elkaar. Er staan ontzettend veel verschillende soorten nummers op, maar het klinkt wel als één geheel."

Is er een plaat waarvan jullie denken: dat is een guilty pleasure, die stiekem erg fijn is en een ook inspiratiebron vormt?
Guy Corneille: "De voorliefde voor samenzang valt terug te leiden naar de Backstreet Boys. Op de basisschool moest je je daar als jongen natuurlijk tegen afzetten, want Backstreet Boys was alleen voor de meisjes leuk. Naarmate we opgroeiden konden we echter niet anders dan tot de conclusie komen dat dit ijzersterke songs zijn. En zo verschrikkelijk lekker!"

Aan welke al bestaande plaat hadden jullie graag aan mee willen werken?
Daan Crone: "We hebben geen studioplaat gekozen, maar een concertregistratie: The Jimi Hendrix Experience - Live in the Royal Albert Hall. Dit is Guy's eerste plaat en het had ons geweldig geleken om hierbij te kunnen zijn! Het concert vond plaats in Londen, in 1969 - een tijd waarin er allerlei nieuwe dingen in de muziek gebeurden. Alles kon, zoals deze ware orgie van psychedelische rock, blues en folk. Tijdens dit concert van Jimi Hendrix komen aan het eind nog allerlei andere muzikanten het podium op. Daar gebeurde echt iets magisch, en dat hoor je terug op de plaat. Het publiek is niet meer te houden en tript en masse. Het werd de band zelfs een beetje te veel. Uiteindelijk was dit het laatste concert van The Jimi Hendrix Experience in de originele bezetting." 

Waar hebben jullie je als individu muzikaal door laten inspireren?
Hans Vermunt: "Voor mij is dat Portishead - Roseland NYC Live. Wat ik mooi vind aan dit concert zijn de verschillende werelden die bij elkaar komen. Jazzgitarist, Hiphopbeatsmaker en getormenteerde zangeres/tekstschrijfster komen samen met een topsymfonie-orkest. Los van elkaar zou ik het al wel een beetje interessant vinden, maar zo gebalanceerd samengebracht is het écht uniek en vernieuwend. Ook als La Corneille komen we uit verschillende muzikale stijlen. Guy uit de singer-songwriterwereld met een vleugje Hendrix. Daan komt als drummer uit de pop/rock-hoek, gecombineerd met een liefde voor elektronische muziek. En ik zelf tot slot heb klassieke roots waarna ik heb geflirt met jazz, pop en alles wat op mijn pad kwam. Een jarenlange vriendschap heeft onze stijlen samengesmeed tot iets nieuws en ik kan me voorstellen dat het bij Portishead op een vergelijkbare manier is gegaan."

Guy Corneille: "Mijn individuele inspiratiebron is Laura Marling - Alas I Cannot Swim. Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde in 2008, woonde ik in Londen. Laura Marling klinkt op deze plaat zo eerlijk, oud van ziel en jong van geest. Ik was natuurlijk direct verliefd. Het was in de periode dat ik net was begonnen met teksten schrijven en het podium beklimmen. Dit was zeker één van de platen die me daarvoor heeft geïnspireerd." 

Te zien: Albumpresentatie La Corneille, donderdag 19 maart 2015 @ poppodium EKKO. Meer informatie