Eduard Versteege crowdsurfend naar afscheid Eduard Versteege crowdsurfend naar afscheid

Tien jaar, da’s een hele poos. Zeker in een muzikaal landschap waarin zoveel verandert. De belangrijkste verandering is onmiddellijk aan te wijzen: de komst van TivoliVredenburg. Voor EKKO eerder een zegen dan een vloek. “Bands die niet bij TivoliVredenburg passen gaan naar ons. We hebben ook een alsmaar betere samenwerking met het podium. Dat geldt ook voor de rest van de Utrechtse podia. In de afgelopen tien jaar is het begrip gegroeid dat we elkaar niet de tent uit hoeven te vechten, maar dat we elkaar juist goed aanvullen ook doordat we allemaal een andere capaciteit en functie hebben.” Ook het programmeren in de stad zelf, waar EKKO onder leiding van Versteege op inzette, heeft gewerkt. Zo zagen we een bijzondere show van Steve Gunn bijvoorbeeld terug in de Doopsgezinde Kerk. 

Een andere ontwikkeling is de groei en professionalisering van de markt. Het aanbod is met tal van nieuwe managementbureaus groter. Daarbij komt dat artiesten niet meer verdienen met cd-verkoop en hun inkomsten nu uit hun tour moeten halen. Dat vergt meer van een podium, artiesten hebben meer eisen en vragen hogere gages. “Vroeger kon je voor acht euro naar een concert in EKKO, nu zit de gemiddelde ticketprijs rond de elf, twaalf euro en ik kan me wel voorstellen dat dat nog iets verder groeit.” Onder de streep is de groei van het aanbod positief. “Er zijn steeds meer bands die in ons segment vallen, de keuze wordt dus groter. We doen nog steeds maar honderd shows per jaar, dus we kunnen daar steeds kieskeuriger in zijn.” De termen ‘we’ en ‘ons’ worden in het hele interview nog steeds volop in de mond genomen door de afzwaaiend programmeur, ook opvallend is het aantal jaartallen dat hij nog paraat heeft. 

Logischerwijs lukte niet alles voor Versteege. “We zijn net te weinig naar buiten getreden als festivalorganisator. Als ik terugkijk op de dingen die we wel gedaan hebben; Woodlum, een festival met Moira, dan had ik EKKO het liefst achtergelaten met een leuk buitenfestival. Een scherp geprogrammeerd buitenfestival. Daar ben ik niet aan toegekomen, maar stond wel op de lijst.” Toch is er genoeg om trots op te zijn. EKKO is in tien jaar ongelooflijk hard gegroeid als het gaat om bezoekersaantallen. Shows waar vroeger een handjevol mensen stonden (Beach House in 2007!) zijn dankzij de goede naam van het podium verleden tijd. De Bemuurde Weerd is een plek geworden die staat voor vernieuwende, alternatieve muziek met terugkerende bezoekers. Al zijn er in het afgelopen decennium natuurlijk ook wat missers geweest. “Die blijven toch iets minder hangen dan de successen”, lacht Versteege. “Ik weet nog Alaska in Winter, ergens in 2008. Op basis van haar nummers had ik er wel veel van verwacht, maar toch klopte het muzikaal gezien en qua act nog van geen kant. Af en toe zit er wel eentje tussen waarvan je had verwacht dat ze iets verder waren. Dat was wel het minst leuke van de baan, dat je in de zaal staat en gewoon voelt dat iets niet goed is.” 

Tegenover de verdrongen missers staan een heleboel mooie namen. Versteege drukt ons een lijst met 130 acts onder de neus, memorabele namen volgens hem. Hierop staan namen waarvan je bijna niet meer kunt voorstellen dat ze in EKKO hebben gespeeld; Oscar And The Wolf bijvoorbeeld (“Af en toe heb je van die acts waaraan je voelt dat ze direct al te groot zijn”). Zijn eerste echte schot in de roos: “Pains of Being Pure at Heart. Ik had twee slechte mp3’tjes gedownload van één of andere vage muziekblog na een nacht doorklikken op internet. Een weekje later mailde ik de agent in Londen die direct een datum had. Op een zondagavond in juni. Je boekt de band op basis van twee mp3’tjes en het was ramuitverkocht. Dat was een bevestiging: ‘je kan het wel’.”

Tien jaar werkte Versteege in de Utrechtse muziekscene. Nu stapt hij over naar de andere kant van de industrie en gaat hij bij Belmont werken met artiesten, waar hij onder andere samen gaat werken met LGW?-oprichter Bob van Heur. Op het roster: onder andere Damien Jurado, Ought en zijn geliefde Chad Vangaalen. Veel acts op dat roster zwemmen in de vijver waar EKKO zo graag uit vist en dus zal hij nog regelmatig in contact komen met zijn oude werkgever. Ook blijft hij voor de stad Utrecht nog een beetje behouden als projectleider van Utrecht Centraal, een nieuw festival dat vorig jaar is ontsproten. Zo is Utrecht muziekstad eigenlijk constant in beweging, al mist Versteege nog wel het een en ander. “Het lijkt mij voor de stad goed als er een plek komt waar we grotere buitenshows kunnen doen, ik denk dat daar wel een gat ligt. Ik mis festival Aan de Werf. Dat waren altijd supermooie tiendaagse festivals in mei, dan kwam heel Utrecht naar de Neude waar een groot buitenpodium stond (laatste editie mei 2012). Het lijkt me supertof als daar weer iets voor in de plaats komt. Anderzijds lijkt het me goed als er nog meer speelplekken komen voor kleine bandjes. Stathe is volgens mij redelijk gebonden aan de buren, Hofman heeft af en toe bandjesavonden, maar het zijn niet plekken waar elke week vijf bandavonden zijn. De doorgroeimogelijkheden zijn redelijk groot in Utrecht, maar ik zou nog meer aan de onderkant willen zien. Ik denk dat dat soort bandjes veel meer kilometers moeten kunnen maken.” 

Speciaal voor het afscheid van Versteege regelden de collega’s van EKKO de Britse postpunkband Idles (vanavond, 10 juli 2018). Het wordt een feestje: “Er zijn heel veel vrienden, collega’s en genodigden die mij even uit komen zwaaien. Ik mag verder eigenlijk niet zo veel van de plannen weten volgens mij. Ik denk dat het vooral heel veel bier en bitterballen gaat zijn en daar houd ik wel van op z’n tijd. En het wordt wel een keer tijd om te gaan crowdsurfen in EKKO.”