A Day in the Forest: de Marco Polo onder de festivals A Day in the Forest: de Marco Polo onder de festivals

‘s Middags opent het festival met de filmische symfonische pop van Cast Glass. De achtkoppige band mixt klassieke met hedendaagse elektronische sounds. Componist Marco Mlynek switcht van zang naar piano en gitaar, terwijl de drummer genoeg heeft aan een samplepad en een setje bekkens. Een cellist en xylofonist vullen de muziek met warme melodieën. Het zeer dynamische spel zorgt voor ingetogen energie en krijgt bezoekers muisstil tijdens a capella stukken. Dit wekt nieuwsgierigheid naar wat deze band nog meer kan.

We lopen door naar MEIS: het nieuwe project van Ayscha de Groot (inderdaad, kleindochter van). De Groot maakt als trio Nederlandstalige luisterpop. Haar stem is vaak breekbaar en vertellend à la Spinvis. We luisteren naar warme country-achtige gitaarsounds en ondersteunende drums. Haar band, bestaande uit bassist Dennis Out (DÉMIRA) en drummer Viktor van Woudenberg (Wooden Saints), speelt overtuigend de set weg. MEIS lijkt aan het begin lastig het publiek voor zich te winnen, maar na de eerste paar songs wordt het publiek voorzichtig meegetrokken in de oprechtheid van haar minimalistische pop. Jammer dat MEIS nu nog moeite heeft een uur te vullen.

Terwijl Joram van Loggem op het dak van de villa zijn verhalen vertelt, begeven wij ons naar de Kapschuur waar tweederde van Aestrid de ruig ogende Boy Gol mee het podium op neemt. Met toetsenist Jurriaan JJ Sielcken en gitarist/drummer Bo Menning maakt Gol meeslepende ruige pop. Denk aan reverb en gitaren. Ondanks de wat ongepolijste drums is het makkelijk om zijn songs in te springen. Ruige oversturende gitaarsounds wisselen sferische toetsen af. Boy zit op het podium compleet in zijn eigen wereld, maar ondanks het weinige contact met het publiek zit de bezoeker daar na afloop ook.

Ciao Lucifer is geen nieuwe act voor A Day in the Forest; het duo van organisatoren Marnix van Dorrestein en Willem Wits speelde al op eerdere edities. Met succes. De heren maken smerige danspop. De beukende drums en vettige gitaarriffs zijn meer dan genoeg om het publiek op dit tijdstip al voorzichtig te laten dansen. Pakkende meerstemmige melodieën bouwen op een energieke dance-achtige manier op. Een van de hoogtepunten van de show is wanneer Dorrestein zijn gitaarkabel aanraakt om met dit stoorsignaal een nummer te maken. Zang en drums erbij en ja hoor: daar gaat het publiek weer. Door het slim omgaan met dynamiek en gelaagdheid is de minimale bezetting nauwelijks een belemmering.

De prachtige omgeving leidt ons naar het dak van de villa waar zanger en dichter Rikkert van Huisstede zijn act begint. Van Huisstede vertelt en zingt gehuld in vrouwenkleding over het maatschappelijke probleem van homofobie.

Nadat het Trash Panda Collective in de Kapschuur de bezoekers liet luisteren naar een ensemble van computers, noise, instrumenten en effecten, begint Stan Vreeken in de tent. Vreeken maakt met zijn band gelaagde songs die soms voorzichtig doen denken aan Paul Simon. Wel een Paul Simon in een melancholische staat; lichte melodieën worden afwisselend verzwaard met duistere thema’s als de dood. We horen mooie saxofoon melodieën over gelikte akkoordenschema’s met soms een donkere wending.

Onemanband Sean Gascoigne speelt op het dak van de villa. De half Britse drummer/gitarist vermaakt het publiek met zijn rauwe liedjes en tikkeltje cynische humor. Die charme vertaalt zich in zijn muziek. Gascoigne schrijft en produceert alles zelf, wat bijdraagt aan een herkenbare sound.

Terwijl bezoekers langs het ‘pay what you want’ buffet lopen, begint het duo Nora Fischer & Marnix Dorrestein te spelen in de Kapschuur. Als dit duo speelt komen er twee werelden samen. De klassiek geschoolde zangeres Fischer en popmuzikant Dorrestein spelen 17e eeuwse composities vanuit het oogpunt van moderne muzikanten. Hoe had Vivaldi geklonken als hij een singer-songwriter was geweest? De uitvoeringen zijn aangrijpend en toegankelijk. Er is niet onder de loepzuivere zang van Nora uit te komen.

Langzaam zakt de zon over landgoed De Paltz. Bewegingstheater Man || Co laat het publiek op een theatrale manier kennis maken met moderne dans, de Indonesische Rubah Di Selatan verwondert met haar Ethische folk en DJ Hoost de Jaas sluit het festival af. Het was weer een dag vol verbazing. Als bezoeker zou het makkelijk zijn om je te ergeren aan de onduidelijke communicatie of het steeds veranderende tijdschema, maar dat is juist wat dit festival zo leuk maakt. De spontaniteit van die DIY mentaliteit zorgt voor bijzondere momenten. Wat ons betreft blijven we nog lang genieten van die kleinschaligheid.