Een heftige drumsound komt ons al tegemoet als we vrijdag, de eerste dag van het festival, de trappen naar de Cloud Nine bestijgen. De Tambours Sacrés du Togo zijn al enige tijd bezig zich flink uit te leven op het belangrijkste instrument van voodoo: de drums. Een flinke cultuurschok voor de argeloze bezoeker die, na de vrijdagmiddagborrelsfeer op de begane grond en vervolgens acht grotendeels verlaten verdiepingen, gelijk geconfronteerd wordt met een stel extatische Togolozen die als in een trance op hun drums blijven rammen en rammen. Maar een veel grotere cultuurschok zou eigenlijk het besef moeten zijn dat voodoo alomtegenwoordig is in de populaire (muziek)cultuur. En dat is wat dit festival wil laten zien. Vandaar dat na deze misschien wat traditionele opening de focus al snel verlegd wordt naar hiphop, funk en dance.
Voodoo was lange tijd een “verborgen” cultuur. Veel mensen, ook blues-, jazz-, funk- en afrobeatliefhebbers kennen wel de Hollywoodclichés van naalden en poppetjes, maar weten niets van de enorme invloed van voodoo op hun geliefde muziekgenres. Men hing de voodooherkomst dan ook bepaald niet aan de grote klok. Maar er lijkt sprake van een kentering: nieuwe, jonge artiesten putten wederom rijkelijk uit - en wijzen daarbij trots en expliciet op - de voodootraditie.