Releaseshow Kim Janssen neigt naar perfectie Releaseshow Kim Janssen neigt naar perfectie

De verwachtingen zijn hooggespannen als we De Helling binnenstappen. Janssen liet het nieuwe geluid afgelopen Noorderslag al op verbluffende wijze horen. Het was de voorbode voor de vanavond gepresenteerde plaat Cousins. Zal dat album live net zo raak zijn als toen we het deze ochtend via streamingboer Spotify beluisterden? Het antwoord is kort, helder, maar vooral ontegenzeggelijk: ja.

Al vanaf de eerste tonen van ‘Dynasty’ komt Janssen met zijn elftal vol blazers en strijkers angstvallig dicht bij het geluid van de plaat. Dit is niet altijd een compliment, maar in dit geval wel. Live wordt namelijk nog eens duidelijk hoe knap de verschillende songs (met hulp van Sigúr Ros’ Eiríkur Orri Ólafsson) gearrangeerd zijn. En of dat binnenkomt. Alle arrangementen zijn perfect gedoseerd en fraai tot op de subtiele details uitgewerkt. Het kleine ‘Bottle Rockets’ verstilt De Helling tot het zacht ratelende geluid van de ventilatie hoorbaar is. In ‘Dynasty’ tilt het drietal blazers je van de grond om je tot de laatste tonen te laten zweven.

Dat klinkt wellicht wat zweverig, maar het collectief aan gekrulde mondhoeken in de zaal liegt er niet om. De zaal weet bovendien dat het hier getuige is van iets heel bijzonders en houdt van de voorste rij tot aan de bar zijn mond. Een zeldzaamheid en een getuigenis van respect voor de Utrechter die zolang zocht naar het geluid dat hij wilde neerzetten – en dat deed met hulp van leden en producers van The National en Sufjan Stevens. Dat het publiek aan zijn lippen hangt, komt niet in de laatste plaats doordat Janssen zich in De Helling presenteert als frontman en leider van een waar elftal. Lang was hij verlegen, zoekende naar een comfortabele podiumpresentatie, maar niet vanavond. Honderd procent natuurlijk oogt het niet – Janssens langere praatjes en dankwoorden zijn wel een tikje ongemakkelijk, maar dat hij de moeite neemt om zijn collega’s uitgebreid te bedanken, is opvallend gezien Janssens nederige karakter.

Er is groot respect voor het elftal aan muzikanten en dat is terecht. Leden van (de band van) Blaudzun, Alamo Race Track, AAPNOOTMIES, Mevrouw Tamara en het Metropole Orkest hebben plaatsgenomen op het krappe, warme podium. Het zweet gutst al vroeg van het hoofd van Janssen, maar diens glimlach wordt gedurende de avond alleen maar groter. Het is overigens niet zo dat er de hele avond alleen maar volle Sigúr Ros-arrangementen gespeeld worden, Janssen weet uitstekend te doseren en waar nodig gas terug te nemen. Een toegift is er niet. Er is met drie albums materiaal genoeg, daar ligt het niet aan. Maar wil je die vanavond brengen, dan moeten die nummers door alle elf volledig worden ingestudeerd om geen stijlbreuk te plegen. Janssen beperkt zich daarom naast de nieuwe plaat tot een handvol oude nummers die nieuwe jasjes hebben gekregen en dat is prima.

Het speelschema van Kim Janssen en ‘zijn’ elftal is beperkt. De Utrechter kiest voor festivalshows op Motel Mozaïque, Here Comes The Summer, Best Kept Secret en het Engelse The Great Escape Festival. Bindend advies: gaat dit zien, want dit is voorlopig het beste elftal dat we in Nederland hebben.