Wekelijkse muziekavond
Baarn is een mooi, pittoresk stadje in het midden van Nederland. Het is echter geen bruisende stad met een opwindend uitgaansleven. Daarom wijken veel mensen uit naar Amsterdam of Utrecht, maar als middelbare scholier is dat wat minder gemakkelijk. Daarom besluit een groepje vrienden in de jaren '90 elke vrijdagavond muziek uit te wisselen en, daardoor geïnspireerd, ook zelf muziek te spelen. Just Posthumus, Robin van Saaze, Sjam Sjamsjoedin, en de broers Sander en Joost Oskamp vormen samen een band die de grungerock van begin jaren '90 benadert. Covers spelen ze niet, op een enkel obscuur B-kantje van Bob Dylan na. De band krijgt uiteindelijk dezelfde naam als hun eerste zelfgeschreven liedje: Taxi to the Ocean.

Officieel is 1994 al het startschot, maar het duurt nog jaren voor de band echt zijn draai vindt. Essentieel hierin is de vervanging van drummer Sjam Sjamsjoedin (tegenwoordig bekend als de drijvende kracht achter Nobody Beats the Drum en sinds een tijdje ook solo actief) door Remmert Velthuis, die met zijn conservatoriumervaring een heel andere inbreng heeft. Zijn theoretische drumstijl blijkt precies datgene wat de band nodig heeft om zich te ontwikkelen en vanaf dat moment komen ze in een stroomversnelling. Al een jaar later, in 2000, komt hun eerste EP uit; Love It Where I Am. Eigengereide rockmuziek, waarin de makkelijke weg steevast wordt vermeden. Ook live maakt de band steeds meer indruk.

Eigenwijs en ambitieus
In de jaren erna groeit de band gestaag verder. De mannen nemen regelmatig nieuw materiaal op, met als het resultaat de EP Anthems for Life in 2001, en het debuutalbum Minglemood in 2002. Die laatste is opgenomen op een boerderij in Soest, bij de ouders van Bo Menning. Menning is tegen die tijd uitgegroeid van roadie tot een belangrijk persoon voor de band; iemand die meeluistert, motiveert en ze bovendien overal naartoe rijdt. Menning zelf raakt hierdoor ook geïnspireerd, wat hem er uiteindelijk toe brengt Aestrid op te richten, tegenwoordig ook een gewaardeerde band.

In Utrecht heerst er op dat moment een levendig bandjesklimaat. Onder andere in de postrock en de americana zijn er veel bands actief, zoals We vs. Death, Sennen en The Yearlings. Taxi to the Ocean weet zich hierin goed te onderscheiden. In de eerste plaats door het feit dat hun geluid wat breder ligt. Naast de grunge uit de jaren '90 raken de mannen ook beïnvloed door progressieve rockbands uit de jaren '70 (Gentle Giant, King Crimson) en door experimentele rockbands van dat moment (Motorpsycho, Wilco). Het resulteert in een vrij unieke sound, waarbij ze het de luisteraar zelden makkelijk maken. Daarnaast zit de band vol met ambitie. Er verschijnt elk jaar wel een album of EP, het tourschema zit propvol en uiteindelijk zal ook Europa in dat schema terechtkomen. Het eigenwijze karakter en het doorzettingsvermogen komt ook terug in een interview met Menno Pot van De Volkskrant: "Het is nu eenmaal geen bandje dat geneigd is de weg van de minste weerstand te kiezen. Dat hoor je ook aan de muziek. Ook die ademt het onofficiële adagium van de groep, dat tijdens een gesprek met de bandleden in steeds andere bewoordingen terugkeert: 'Alles beter dan 'net niet'. Dan liever het risico van plat op de bek.'"

Europa in
Na een tussendoortje (The Junkfood EP) verschijnen er in 2004 en 2005 twee albums via Munich Records; respectievelijk Sunday Longplay en een self-titled album. De combinatie van een professioneel platenlabel, een goede boeker, overtuigende liveshows en dito albums lijkt nu zijn vruchten af te werpen. De band staat ogenschijnlijk op het punt van doorbreken. Ze besluiten hun banen op te zeggen en hun leven volledig in het teken van de band te zetten. Na al voorprogramma's te hebben gespeeld voor bands als Millionaire, The Tragically Hip en The Darkness proberen ze nu een tour door Europa op te zetten.

Via de Tsjechische vriendin van Joost Oskamp spelen ze hun eerste show in Praag, waarna ze in de zomer van 2006 verder door Tsjechië en Duitsland trekken. Het zijn landen waar het publiek zijn enthousiasme volop laat zien, veel meer dan het Nederlandse publiek (iets dat de band nogal frustreert). Maar ondanks dat er goede recensies verschijnen wil het maar niet lukken met de echte doorbraak. Al snapt de band heus wel dat hun muziek niet de meest gemakkelijke is: "Ik kan heel goed begrijpen dat mensen onze muziek ‘te veel in één liedje’ vinden. Maar als we dat niet doen is het liedje zo saai. Het moet gaan groeien in je hoofd en dan wordt het vanzelf veel meer dan een Britney of een K3. Toch? Of is dat gelul?", aldus de band in een interview met 3voor12/Utrecht.

Hun live-prestaties vallen ondertussen zo op, dat een Engelse boeker ze benadert; ze mogen het kanaal oversteken om in het voorprogramma van de oude punkband The Stranglers te spelen. Dit laten ze zich geen twee keer zeggen. Joost Oskamp blikt in een interview terug op de ervaring: "Per show werd ons spel strakker en kregen we er meer lol in. Het was een totaal nieuwe ervaring, niet te vergelijken met alles wat we ervoor hebben gedaan. Drie weken lang stonden we elke avond voor duizend of vijftienhonderd man te spelen. Dan kun je daar niet maar een beetje staan met je gitaar, het moet echt gelijk goed zijn. Ook richting het publiek. Just werd daar echt een giga-frontman, omdat je ook heel veel terug krijgt." Deze tour leidt alweer tot positieve recensies, zo valt er op de site gigwise.com te lezen:  'Packing the show in with the more rock sounding numbers from their most recent self titled UK album really shows off the best of the bands very loud talent'. Maar ook nu blijft een doorbraak uit.

De band valt uiteen
Al het touren levert de band een hoop mooie ervaringen op. Zo houdt de band over hun tour in Duitsland en Tsjechië zelfs een dagboek bij dat hier terug te lezen valt. Toch lopen de frustraties steeds hoger op. Zo hard als de band eraan trekt, zo beperkt zijn de resultaten. Bovendien eist het drukke schema zijn tol; het gaat ten koste van de creativiteit. De ideeën drogen op, de onderlinge verschillen nemen toe, en de leden zijn toe aan wat tijd voor zichzelf.

Daarom besluiten ze zich eind 2007, begin 2008 wat meer op soloprojecten te richten. Gitaristen Sander Oskamp en Robin van Saaze werken aan een elektroproject genaamd Sp1ral, drummer Remmert Velthuis begint een nieuwe, dan nog naamloze band en Joost Oskamp doet onder de naam Joosk akoestische sets. Allemaal bedoeld als een tijdelijke pauze om vol inspiratie terug te komen bij Taxi to the Ocean. Het loopt anders. De band komt niet meer samen en de leden vinden stuk voor stuk hun eigen weg in soloprojecten en andere bands, Robin van Saaze en Joost Oskamp voorop. Die eerste weet uiteindelijk wél door te breken in de band Drive Like Maria en speelt tegenwoordig als eenmansband Robbing Banks. Joost Oskamp komt op zijn beurt terug als singer-songwriter met breekbare liedjes, onder de naam Oskamp.

Acht jaar later kijken we terug op een band die ook zonder doorbraak zeker zijn sporen heeft achtergelaten. Een dwarse rockband, die wellicht net te weinig concessies deed (wat juist voor hun spreekt). Dat heeft ze wel een aardige schare liefhebbers opgeleverd, die nu maar al te blij zijn met de platen op Spotify en het komende live-optreden samen met Aestrid, de band van hun vroegere roadie. En wie weet smaakt dat optreden wel naar meer.

Te zien: Taxi to the Ocean, Aestrid en SallySkunk, vrijdag 13 mei 2016 @ dB's, Utrecht.