Taxi To The Ocean werd vorig jaar uitgenodigd voor een paar optredens in Tsjechië, wat uitmondde in een kleine tournee. Met succes, want dit jaar kon de band opnieuw op reis door Midden-Europa. Bassist Joost Oskamp over vreemde fans, ondergrondse grotten en knoflookdrankjes. Dag 1, maandag 24-04-2006 Een aha-erlebnis in Duitsland Europa, in de vorm van Duitsland, Tsjechië en Oostenrijk, wordt deze lente twee weken lang aangedaan door Taxi To The Ocean. Vandaag wordt, als eerste show van de tour, Duitsland ontmaagd. We spelen in Cooky's in Frankfurt. Het zal een mini-festival worden, aangezien we met nog 3 andere bands spelen: twee punkbands, Without Talent en Storage, en nog een emo-mathrockband, Hesslers. De zanger van Without Talent, Ivan, lijkt rechtstreeks weggelopen te zijn uit 'A Clockwork Orange'. Naast zijn opvallende verschijning is hij ook, op z'n zachtst gezegd, bijzonder. Ivan is totaal idolaat van Taxi. Hij zegt niet te kunnen wachten ons live te zien. En hij houdt niet op ons te melden hoe geweldig we zijn en wat een geweldig feest het vanavond wordt. Het over-enthousiasme van Ivan baart ons een beetje zorgen, daar wij vanavond bij Ivan zullen gaan crashen. Een high-speed sessie van vier soundchecks binnen een uur volgt en daarna gaan we eten. Na het diner is het direct de beurt aan Ivans band Without Talent. Ivans theatershow begint nu pas echt. Tegelijkertijd gooit bassist Ole, die tot nu toe een zeer rustige en timide indruk maakte, zijn lange paardenstaart los en laat hij zijn wilde manen schudden alsof het een doorlopende Timotei-reclame is. Het enthousiasme waarmee Ole speelt is ontwapenend. Hij lijkt zijn lichaam amper in bedwang te hebben en laat zien hoe Foxy Foxtrot op speed eruit gezien moet hebben. Na Without Talent is het de beurt aan Storage. "Deaf but cool" is volgens de lokale geluidsman Dennis een betere naam voor de band. Na de oorverdovende takkeherrie van Storage is het onze opdracht om het publiek, dat zijn oren wilde sparen, weer naar binnen te krijgen. Voordat we aan onze show willen beginnen worden we door Dennis verzocht om maar een half uurtje te spelen. Op een diplomatieke manier worden we het ogenschijnlijk eens. We gaan energiek en puntig van start. Het publiek waardeert dit en komt van hun tafeltjes en stoeltjes vandaan en zowaar komen er weer mensen binnendruppelen. Na de laatste klappen (en na toch langer te hebben gespeeld dan een half uur) begint het publiek "Zugabe! Zugabe! Zugabe!" te scanderen. Dit wordt helaas direct de kop ingedrukt door de DJ. Het publiek blijft hongerig doch voldaan achter. Na de show blijkt dat Ivan biertjes verkozen heeft boven ons optreden. Zijn geloofwaardigheid valt nu zelfs voor ons niet meer te erkennen. Het is de vraag of wij nog steeds bij hem kunnen pitten. Onze opluchting is groot als we horen dat de plannen zijn gewijzigd en dat we met z'n allen bij bassist Ole gaan slapen. Dit blijkt de beste zet van de avond. Ole woont in een waanzinnig huis dat de kenmerken van een boomhut heeft. De bergachtige omgeving en de grot onder het huis maken ons er weer van bewust: we zijn op tour! Onderweg ontmoet je rare en bijzondere mensen en beland je op plekken die je zelfs in je heftigste paddo-trip niet zou kunnen bedenken. Ja, zo was dat dus, dat touren. Een "aha-erlebnis" in Duitsland. Dag 2, dinsdag 25-04-2006 Subway to Peter in Chemnitz, Duitsland De ochtend na de eerste avond van de tour krijgen we nogmaals een rondleiding door de grot van de held van de vorige avond en tevens onze gastheer, Ole. Als we bij de lokale supermarkt een ontbijt hebben gehaald, nemen we afscheid en zetten we onze reis voort richting Chemnitz. Tijdens de reis worden er weer nieuwe plekken ontdekt in de immer bodemloze wereld van de Taxi To The Ocean-humor. Wat normaliter een rustige bezigheid zou moeten zijn pakt nu uit in een aanslag op kaak- en buikspieren. Om toch niet helemaal uitgeput te zijn voor het optreden van vanavond ontwikkelen Remmert, Just en ik een revolutionair grappen-waarderings-systeem. Door dit systeem, dat hoofdzakelijk op handgebaren is gebaseerd, kunnen we onze lichamen een beetje ontzien. Er moet per slot van rekening wel keihard gerockt worden vanavond. Na zes uur rijden komen we aan op onze plek van bestemming in Chemnitz, Subway to Peter. Aan de entourage en agenda van de maand is duidelijk te zien: dit is een rock kroeg 'pur sang'. Na de soundcheck eten we wat en drinken wat biertjes. We aanschouwen hoe de kroeg langzaam vol loopt. De mensen hier ogen, net als de gebouwen in Chemnitz, veel rauwer en meer uitgesproken vergeleken met het publiek in Frankfurt. Er zijn vanavond liefhebbers te winnen of te verliezen. Om elf uur beginnen we met ons optreden. Ook al is het volgens de programmeur "maar een dinsdagavond", toch staan we weer oog in oog met vele afwachtende blikken. Vanavond spelen we in een rock tent, dus er wordt hard gerockt. Het publiek vindt het te gek! Veel post-grunge types en/of medemuzikanten blijven al onze bewegingen, melodieën en ritmes op de millimeter nauwkeurig volgen. Ook vanavond weer authentiek "Zugabe!"-geroep na de show. Vanavond mogen we wel doorspelen en in al mijn enthousiasme begin ik ook "Zugabe!" mee te schreeuwen in de microfoon. Dat blijkt iets te veel voor het Duitse publiek. We vervolgen met de set en sluiten de avond af met nog drie beukers. Dit is duidelijk wel aan het publiek besteed. Na de show blijft veel publiek nog even hangen om met ons een praatje te maken. Remmert komt mij na een half uur melden dat twee jongens naar hem toe zijn gekomen die vertelden: "We have a new goal!" Dit met betrekking tot hun eigen band. Nadat we nog een paar biertjes drinken, lokale knoflook-drank weten binnen te houden en onze spullen weer inladen vertrekken we heel luxe naar de band-flat. Daar aangekomen helpt de tot dan toe gedronken alcohol het late-avond-slap-geouwehoer-niveau weer eens naar eenzame hoogten op te stuwen. Terwijl op de gang nog een drummer verschillende koelkasten aan het testen is op hun bruikbaarheid, kijk ik vanuit mijn bed naar posters van helden als Peter Pan Speedrock en Dead Moon die ons al voor zijn gegaan. Ondertussen hoor ik dat Remmert het nut van koud bier aan Sander aan het uitleggen is. Vanavond worden zij het niet eens. Ik lach van binnen om de onnozele discussies die bandjes met zoveel verve kunnen voeren. Welterusten. Dag 3, woensdag 26-04-2006 Parky Party In de ochtend verlaten we Chemnitz. Vandaag is de enige dag van de tour dat we niet spelen. Deze dag gebruiken we om bij onze uitvalsbasis in Brno te komen, waar we een week zullen vertoeven om vervolgens onze tour voort te zetten in Oostenrijk. Voordat we Brno bereiken zullen we een stop maken in Praag om een interview te doen met de grootste rockradio-zender aldaar: Rockzone. Zij hebben ons gevolgd sinds de vorige tour in de herfst van 2005 toen we ook al in Praag waren. Hun oprechte interesse komt voort uit het feit dat wij daadwerkelijk terug zijn gekomen en dat we geen onzin verkondigen als we zeggen: "We like you very much and we'll come back!" De hele week hebben ze al aangekondigd dat wij naar de studio komen voor een interview en dat we volgende week maandag in Roxy zullen spelen. Dit is fantastisch. Als presentator Misak even weg is zien we dat hij Taxi echt te gek vindt, aangezien de enige sticker op zijn dierbare mengtafel die van Taxi is. Cool! Na het interview worden we volgestopt met allerlei Rockzone promo-materiaal waaronder ook geweldige posters die in heel Praag hangen. Op de poster zien we Lenin met een koptelefoon en met de tekst "Rockzone, de rockrevolutie". Deze poster geeft misschien wel het beste weer wat voor positie rockmuziek hier inneemt. Rock als ultiem teken van vrijheid. We drinken nog wat koffie in Praag en reizen verder richting het oosten. Na te veel vertrouwen en te flauwe grappen komen we aan in Brno. Dan is het eindelijk tijd voor hetgeen waar we al de hele dag naar uitkijken. Tsjechische worstjes, oftewel: Let the Parky Party begin! Als iedereen eindelijk zijn eerste happen binnen heeft wordt het stil. Eindelijk, we zijn weer in Tsjechië!