Terwijl de drummer van Brabantse bluesrockband Rare Ink hard op zijn snaredrums mept, slaan de meegereisde kinderen hun handen voor de oren. Papa zit in een band en treedt op in een boeren schuur. Dat die schuur in Diessen staat, zo’n twintig minuten rijden van Tilburg, en dit het festival Bands in a Barn heet, zal de kleintjes wellicht zijn ontgaan. De schuur is een speelparadijs voor ze. Volwassenen en jongeren, een stuk of dertig, staan of zitten met meer aandacht bij de tweede band uit de line-up van het gloednieuwe festival. Er wordt wat afgebabbeld in een met perzische tapijten bekleedde zithoek. De band vuurt onverstoord steady Amerikaanse bluescovers af op het groepje mensen. Het zo herkenbare festivalsfeertje moet duidelijk nog ontwaken, maar de eerste artiesten spelen dapper door.
Het ambitieuze nieuwe Bands In a Barn is deze zaterdag van start gegaan in Diessen. De festivalsfeer ontwikkelt zich langzaam en het weer laat te wensen over, maar de line-up maakt de reis de moeite waard. 3voor12 Tilburg is bij de opening.
De uit Tilburg afkomstige singer-songwriter Maartje Groenen heeft de eer om het festival te openen met haar serieuze, ietwat donkere liedjes. Ze overstemt de binnendruppelende mensen met haar stem en gitaar. De zithoek achterin loopt langzaam vol en steeds meer jongeren blijven geboeid staan kijken. Het grootste deel van het gemengde publiek - alle leeftijdsgroepen zijn vertegenwoordigd - luistert met aandacht, terwijl de artieste haar stem krachtig maar ontroerend de ruimte in slingert. Bij de Keaton Henson-cover Alright wordt het zelfs even helemaal stil. Op haar laatste nummer Cold Feet volgt een gul applaus: wat betreft het publiek is de openingsact geslaagd.
Buiten waait een gure wind. Eigenlijk zou Bands in a Barn half binnen, half buiten plaatsvinden, maar nu is het oude koeienstalletje naast de grote barn gereserveerd voor het tweede podium. Vandiekomsa wijdt dat zaaltje in. Ondertussen beschijnt het zonnetje zo nu en dan schichtig het buitenplaatsje, waar nog wel de foodtrucks zijn blijven staan. De opgezette tentjes op het grasveld buiten de barn zijn deze middag nog op één hand te tellen. Wellicht komt een festival als iets te vroeg in het seizoen, al weet je dat eigenlijk nooit in een land als Nederland. Toch hebben 200 tot 300 man per festivaldag kaarten gekocht om aanwezig te zijn, volgens de organisatie; een deel voor het hele weekend, anderen voor één dag. Dat is ongeveer de helft van de gehoopte opkomst.
Na een lange set van luide, wat voorspelbare bluesrock ruimt Rare Ink het podium voor de Haags-Rotterdamse indiepopband St. Solaire. Met een losse ritmesectie maakt de groep jonge mannen de barn tot een hele fijne plek om te zijn. De meestal dromerige liedjes doen, vooral dankzij de stem van zanger Geert van Emden, heel sterk denken aan Coldplay. Typisch funky indiegitaarspel en een dartelende baspartij houden de muziek helder en licht, terwijl Van Emden er met zijn warme stem een emotionele lading aan geeft. De band krijgt het voor elkaar te blijven variëren tussen uptempo, dromerig en uiterst rustig, zodat de set van een uur goed te behappen is. St. Solaire blijkt een absolute aanwinst voor het festival.
Voordat 3voor12 Tilburg huiswaarts keert en de rest van het festival aan de licht groeiende meute publiek overlaat, neemt het een kijkje bij Them Fuddy Duddies, een extravagant bluesduo uit Tilburg. In de stampvolle koeienstal voert het een interessante act uit. In een troubadourachtige setting speelt Joris Kuijs akoestisch gitaar en zingt Bastiaan Luning met een stem die niet zou misstaan in een groezig Texaans kroegje. Het is traditionele blues en jazz, die je van een grammofoonplaat zou kunnen halen. Het kaal uitgevoerde My Girl, bijvoorbeeld, bekend van onder andere Nirvana, lijkt je terug te brengen naar de eerste jaren van de 20ste eeuw. Het is knap hoe Kuijs zijn gitaarspel speels, maar ritmisch feilloos overbrengt en Luning soms zelfs wat komisch het publiek blijft boeien met zijn stem en beetje houterige performance. Niet alleen sympathiek, maar ook heel kundig.
Zo’n beetje alles wat in een boerenschuur kan plaatsvinden qua muziek, is naar Diessen gehaald om het programma tot in de nacht te vullen. Het is de vraag wat de zaterdagavond en de zondag zullen brengen, maar in ieder geval is de opening veelbelovend geweest, ook al liet de sfeer even op zich wachten. Als het weer beter zou zijn geweest, zou het grasveld buiten ideaal zijn voor een ontspannen festival, net aan het begin van de meivakantie. Beter geschikt dan de wat benauwde boerenschuur. Gezegd moet worden: de bomvolle en technisch prima line-up verdient een groter aantal bezoekers dan bij de opening aanwezig is geweest. Misschien dat na deze Record Store Day/Roadburn-zaterdagmiddag muziekliefhebbers alsnog een bezoekje zullen brengen aan het sympathieke Bands in a Barn, dan kan het nog eens heel gezellig worden.