Once, maar moet dat nog eens?  
Je raadt het al: deze band is vernoemd naar de openingstrack van Pearl Jams debuutplaat Ten. De kale zanger lijkt uiterlijk eerder een tribute aan Paskal Jakobsen dan aan Eddie Vedder, hoewel hij wat maniertjes betreft in de buurt komt. Het probleem is alleen dat iemand die als Eddie Vedder probeert te zingen per definitie heel kut is: met dank aan Creed en Dinand Woesthoff is die truc echt niet meer oké. Pluspunten voor de gitarist die wel daadwerkelijk iets van Stone Gossard weg heeft. De band houdt het grotendeels bij de nummers van Ten – wel zo veilig - en het moet gezegd: het spelplezier spat van het podium en de kleine Thunderbolt-hal staat bomvol.

Cijfer bandnaam: een 6’je, beetje te fantasieloos en serieus, jongens
Cijfer show: Ook een 6. Maar toch: als ik op mijn zestiende alleen thuis was, knalde ik Ten (vooruit, meestal Nevermind) over de speakers en sprong ik al luchtgitaar spelend door het huis tot ik naar adem snakte, met de beelden van uitzinnige volle zalen op mijn netvlies. Je zou kunnen zeggen dat Once de droom leeft.

Vannstein: zet die Pinkpopkaartjes maar op Ticketswap
Ook Vannstein weet hoe je een prima tribute neerzet, al is de sound van Rammstein misschien wat eenvoudiger te coveren. En het uiterlijk ook: je trekt een schort aan en pakt een gigantisch slagersmes erbij tijdens Mein Teil, en je bent al een heel eind. Toch maken dit soort details het af, helemaal als tijdens Pussy zowaar een SM-meesteres het podium oploopt. Benzine wordt even eerder wel heel slapjes gespeeld, maar het publiek (Vannstein speelt om 00:30) is toch al veel te ver heen om nog door te hebben dat het naar een tribute staat te kijken. Pluspunten trouwens voor de ongedwongen sfeer op het podium, regelmatig lachen de bandleden zelf om wat ze allemaal aan het doen zijn. Een tributeband die zichzelf niet te serieus neemt, dat zou toch vanzelfsprekend moeten zijn. Not. En Rammstein bestaat natuurlijk bij de gratie van spot, dus een tributeband zonder knipoog is best een eng idee. Voor je het weet sluit een toevallige Oostenrijker in deze hut zich spontaan aan bij Schijndel. 

Cijfer bandnaam: 4. Als er al een pun is, snappen wij ‘m niet
Cijfer optreden: 7,5 

U2two: even better than the real thing? 
Kijk, dit is nu een coverband die weet hoe het moet. Elk bandlid doet een redelijk accurate impressie van een U2-muzikant, maar Sam Kramer a.k.a. 'Bono two' slaat alles. Alle maniertjes kloppen (voorover gebogen, kin vooruit, armen naar achter, ik ben een leeuw) kloppen, het jasje klopt en ook wat stem betreft komt hij dicht in de buurt. De band redt zich prima door alle jaren 80-klassiekers (Still Haven't Found), With Or Without You, Desire etc. etc.) maar dan waagt U2two een bizarre sprong in het diepe: Bono two roept wat over de aanslagen in Brussel (beetje vroeg voor een tribute band, wellicht, maar volgens mij gaat hij oprecht op in zijn rol) en speelt Miss Sarajevo erachteraan. Hij zingt óók nog eens het Pavarotti-deel zelf, zoals Bono one dat live ook doet in steenkolenitaliaans. Bono two brengt het er niet eens veel slechter vanaf. Alleen waarom staan de döppelgangers van Adam Clayton en The Edge verkeerd om op het podium? Misschien is het een bescheiden eigen touch. 

Cijfer bandnaam: een kleine test leert dat mensen 'm toch grappig vinden. Een 7,5
Cijfer optreden: een 9. Eén punt aftrek door het in het potentiële sleutelnummer Even Better Than The Real Thing alsnog finaal te laten liggen. Oh, ironie...

Slash ’N Roses schiet niet helemaal ehm.. raak
Wat een Guns ’N Roses tributeband eigenlijk inhoudt is op zich een aardig metafysisch vraagstuk. Zou je Axl Rose met een stel tweederangs glamrockers op het podium ook zo kunnen noemen? In elk geval is de originele line-up minus Izzy Stradlin weer bij elkaar voor een Noord-Amerikaanse tour, dus kun je weer een beetje van the real thing spreken. Schijndel moet het doen met Slash ’N Roses. Daar heeft ondergetekende niet bijster veel van gezien (iets met een polsbandje dat dan ineens weer niet geldig is en zo), maar hé: wanneer is Axl Rose zelf ooit op tijd gekomen? Van achterin de zaal lijkt de zanger meer een Chris Cornell tribute, maar zijn verkrachte kat-imitatie is verdienstelijk genoeg. Op de bar staan types met pittige kapsels te dansen. De gitarist nailed de solo van Sweet Child ‘O Mine best goed, maar dat kon mijn halve middelbare school ook. En die zijn ook allemaal systeembeheerder of belastingadviseur geworden.

Cijfer bandnaam: 5. Op zijn minst had er een goed gelijkende Slash moeten staan
Cijfer (stukje van) optreden: 7

Dubbeltjes zoeken bij Brothers of Mercy
Nee, dit is geen Sisters of Mercy-tributeband: deze gelegenheidsformatie pakt speciaal voor Paaspop gewoon even de hele new wave mee. Dus ook onder meer The Cure, The Cult en Joy Division, tot en met Simple Minds. De twee gasten van de Loco Loco Disco Show waarschuwen van tevoren dat dit “niets te maken heeft met Lil’ Kleine en Ronnie Flex”, sterker nog: het was niet zo’n vrolijke muziek. Terloops informeren ze of iemand de eighties dubbeltjes zoeken-dans nog in de benen heeft. De bezoekers voor wie dit alles geen nostalgische waarde heeft, zijn al snel afgehaakt. Brothers of Mercy maakt het ze aanvankelijk ook niet makkelijk, door het genre in al zijn duisternis neer te zetten. Niet heel Loco Royale dit dus, maar de zanger steekt er gelukkig een beetje olijk bij af met z’n puntschoenen. Hij ziet eruit als een soort combinatie tussen Samuel T. Herring van Future Islands en een braderiezanger, en klinkt als René Froger die Ian Curtis zingt. De Loco Loco Disco Show haalt opgelucht adem.

Cijfer bandnaam: 6’je, beetje misleidend en niet heel origineel
Cijfer show: 7, met bonuspunten voor de retestrakke band 

The saddest thing that I've ever seen were... Re-Editors in een vreetschuur
Tja. Het helpt bepaald niet mee dat deze Editors-tributeband in de vreetschuur geboekt staat, waar de stank van het frituurvet zelf alleen wordt overtroffen door die van de gastrische gevolgen van drie dagen bier drinken en vet eten door de bezoekers. Maar dat is hooguit een verzachtende omstandigheid. Deze band is duidelijk begonnen in de tijd dat Tom Smith zijn kopstem nog niet gebruikte, getuige het refrein in Life Is A Fear. De oude nummers gaan gelukkig wat beter - die zijn tenslotte ook beter. Ook punten voor de frontman die het vrij non-descripte uiterlijk van Tom Smith toch goed weet te benaderen. Ook wat betreft de maniertjes komt hij in de buurt. Dat kan trouwens iedereen: als je maar oprecht gelooft dat je bezeten bent door de duivel, die je tegelijkertijd dwingt om dat gegeven te acteren alsof je in een gare B-film speelt. 

Cijfer bandnaam: een 5,5. Hij klinkt niet helemaal lekker, maar ik kan ook niet zo snel een heel gevat alternatief bedenken (Sub-editors misschien? Da's tenminste een echte term).
Cijfer optreden: een 4. Maar los daarvan: hoezo is Editors een band die al genoeg gepresteerd heeft om een eigen tributeband te verdienen? What’s next, een Kensington-tributeband? 

High Voltage, eindelijk gevaar in de Thunderbolt
Na alle geruchten dat Axl Rose de nieuwe frontman van AC/DC ging worden hadden we min of meer verwacht dat de zanger van Slash ’N Roses hier op het podium zou staan bij High Voltage, maar de wetten van het paralelle universum van tribute bands op Paaspop houden zich blijkbaar nog niet aan die van de geruchtenmolen in de echte wereld (volgens mij ben ik hier nu echt te lang mee bezig). We zien dus gewoon een Brian Johnson, met het goede petje, en een Angus Young die zijn moves goed geoefend heeft. Niks mis mee, hooguit dat ze het best bij de oude hits mogen houden.

Cijfer bandnaam: een 8, inderdaad de albumtitel die het best werkt.
Cijfer optreden: ook een 8

(Gediskwalificeerd: Musest
Daar kunnen ze zelf niks aan doen, ze stonden er gewoon een dag te vroeg. Toch minpunten voor de bandnaam, waarom niet gewoon Mused? Verder verwijs ik u graag door naar de Nothing But Thieves-recensie van vorig jaar.) 

Maar de echte winnaar is... Mambo Kurt
Nee, doe dan maar Duitse vriend Mambo Kurt, die zaterdag twee shows doet in de Loco Royale. Typisch de flauwigheid die past bij deze tent, en bovendien hebben ze met Rainer Limpinsel eens een echte cultheld in huis gehaald. Hij speelde op Wacken, Rammstein schijnt fan te zijn en hij draait al even mee: in 2000 speelde Mambo Kurt nog in Club Lek. Het idee? Covers op een Hammond-orgel, niets meer en niets minder. En zo krijgen we o.a. Van Halen’s Jump, Europe’s The Final Countdown en Depeche Mode’s Just Can’t Get Enough, met als klap op de vuurpijl Dromen Zijn Bedrog in steenkolennederlands. En ook nog Ice Ice Baby met een ge-circuitbende Gameboy en Sing Hallelujah. En dat alles in een halfuur, terwijl hij voor de tweede ongetwijfeld nog veel prachtigs in petto over heeft.

Cijfer bandnaam: niet echt van toepassing
Cijfer show: 11