Toen we om kwart over negen binnenkwamen was de Basement van Nighttown al lekker vol. Het publiek had er duidelijk zin in, Fist of Fury stond al op het podium en hoewel het nog niet helemaal los ging zat de sfeer er helemaal in. Cool; dit beloofde een echte old school hardcore party te worden. Ik sta elke keer weer verbaasd over de veerkracht van hardcore; soms zakt het een tijd lang een beetje weg, maar je kunt erop rekenen dat er dan toch een paar jaar later weer een nieuwe generatie aansluiting bij de scène zoekt en men ineens weer ouderwets loos gaat. Ik had er zelf tot m’n schande ook een tijdje m’n neus niet meer laten zien in de hardcore scene en hier gebeurde het allemaal nog steeds zoals vroeger; shout alongs, pile-ons (dat was echt lang geleden), moshpits, vrienden op het podium (mee) laten zingen en het benadrukken van de unity door elkaars band uitgebreid te danken en aan te moedigen. Er waren ook een paar dingen veranderd. Een verandering ten goede was dat er opvallend veel meiden rondliepen die net zo hard meebrulden als de jongens en zelfs af en toe de pit op zochten. Way cool! Wat me wel verbaasde was dat men het tegenwoordig leuk schijnt te vinden om carnavals kraker en smartlappen tussen de bands door te draaien en dan de polonaise te doen. Als een DJ vroeger op een dergelijke manier grappig probeerde te doen gingen we hem vergasten op gratis bier zonder glas eromheen. Vroeger draaide men als afkoeling reggae tijdens de change-overs; ook niet altijd even leuk, maar ‘er staat een paard in de gang’ is mij iets teveel meligheid. Het zal de Brabantse/Limburgse invloed op de scène wel zijn die dit veroorzaakt. Nou ja, ik kon er ook wel om lachen; jammer dat ze de pogonaise waren vergeten dat deden ze vroeger in Leiden altijd. (wij ouwe lullen moesten in het begin van de jaren tachtig (!) vaak naar Leiden om hardcore en punkbands te zien omdat er toen in Rotterdam geen zalen meer waren die hardcore durfden te programmeren, brrr) Fist of Fury was zoals al gezegd de eerste band op deze avond. Fist of Fury speelde een set waar alle ingrediënten van oldschool hardcore in zaten. Ze hadden een behoorlijke aanhang meegenomen uit de hoeksewaard maar ze hebben ook al vaak met All For Nothing gespeeld dus waarschijnlijk zijn ze inmiddels ook bij een groot gedeelte van het Rotterdamse publiek bekend. De band had een goede zanger die het publiek behoorlijk wist op te zwepen. Uiteindelijk ging de zaal dan ook voor goed los. Ik had All For Nothing (AFN) al een tijd niet gezien en dit was de eerste keer dat ik ze met Sindee, de nieuwe zangeres, zag optreden. Bands hebben vaak de neiging om als er een zangeres wordt toegevoegd wat softer en melodieuzer te gaan spelen. Zo niet bij AFN; de band was er juist een stuk ruiger, sneller en heftiger op geworden. Sindee was een goede frontvrouw, ook al moet ik erbij zeggen dat gitarist Ernst haar er wel uit zingt, wat ook gedeeltelijk aan de zaalmix lag want de zang lag er bij AFN veel te dik bovenop wat het voor Sindee niet makkelijker maakte. Inmiddels heeft AFN wel even het nummer met het allerbeste intro ooit in de set: I Won’t Forget hakt er zo heftig in dat ook nu nog dat nummer in mijn hoofd rondspookt. Far fucking out! Dat beloofd wat voor de volgende CD. Payback was echt teringgoed. Ik had ze nog nooit gezien en ik ben nu helemaal overtuigd van hun kunnen. Payback is net zo goed als Slapshot in hun beste dagen. Een zanger die een Manowar shirt draagt doet mij altijd even twijfelen, maar dat was na twee nummers wel voorbij. En de zaal ging er ook erg hard op. Pitten van voor tot achter bij deze band die uit de restanten van violation of trust voortkwam. Ze hebben een CD uit bij I Scream records; check die uit!! Payback vroeg het ‘onder elkaar te houden’ maar ze wisten vast niet dat 3VOOR12 Rotterdam erbij was, want ik ga lekker verklappen dat ze een nummer hebben dat ‘fuck metalcore’ heet. Hilarisch toch? Zeker als je met een Manowar shirt optreedt, haha. Second Chance was de headliner. Ik had gehoord dat deze avond georganiseerd was rond Dvd opnames voor Second Chance. Er werd inderdaad wat gefilmd maar het lijkt me sterk dat ze met twee handheld camera’s een Dvd gaan maken, maar misschien leg ik de standaard wel wat te hoog… Bij Second Chance herkende ik alleen zanger Dries en Gitarist Perry, voor de rest waren alle bandleden nieuw voor mij. (aargh, hoe lang had ik deze band niet gezien? De laatste keer was bij het Uprising festival in 2002!) Second Chance zijn de kings of shoutalongs. Damn, het ene meebrul refrein na het andere. Daar waren ze vanaf het prille begin van de band al goed in, maar ze zijn er inmiddels nog beter in geworden. Vandaag zullen er heel wat hardcore fanaten met een schorre stem rondlopen, neem dat maar van me aan. Al met al: hardcore is gewoon niet kapot te krijgen. Maar omdat ik gewoon een ouwe zeikerd ben wil ik er wel even op wijzen dat wat men tegenwoordig ‘old school hardcore’ noemt vroeger ‘New York hardcore’ werd genoemd. Dat die stijl inmiddels over de hele wereld wordt gemaakt doet daar niks aan af. Maar de eerste hardcore d.w.z. muziek die zover afweek van de punk roots van het genre dat het een aparte naam verdiende, kwam toch mooi uit Washington D.C.! (check de legendarische Flex Your Head CD maar eens op Dischord records!) Lekker PUH!!