Rotterdam draait goed mee in de Nederlandse muziekscene! Dat valt ook te zien in de Top 20 van Beste Albums van Rotterdam uit 2017. Na lang wikken en wegen hebben we uit de enorme stapel kwalitatieve albums die uit Rotterdam komen (meer dan 70!) deze 20 albums gekozen. De ondertusse derde verkiezing van het Beste Album hebben we het dit jaar ondergebracht bij de Rotterdam Music Awards van de Popunie. Je kunt tot maandag 4 december 12:00 uur stemmen. Op maandag 11 december wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de awardshow in Kino (alleen voor genodigden).
Je kunt tot maandag 4 december, 12:00 uur stemmen op jouw favoriet in één of meerdere categorieën. Je kunt op de desbetreffende genominneerde klikken om meer informatie te vinden. Onder de categorie kan je je favoriet doorgeven. De winnaars worden bekend gemaakt in KINO op maandag 11 december (alleen voor genodigden).
Hier kan je stemmen:
Door Kees-Jan Visser
Vers van de pers en meteen door naar de Album van het Jaar-lijst. Na het megasucces van ‘Hard Work Pays Off 2’, het album groeide uit tot het langst op 1 genoteerde Nederlandstalige album ooit, lag de lat hoog voor de mannen uit Rotterdam-West. Mocht dat druk opgeleverd hebben voor het vijftal, kunnen ze een week na de release van ‘We Moeten Door’ al opgelucht ademhalen. De streams en views liepen razendsnel op naar een paar miljoen. Niet gek, want de broeders hebben twaalf nummers lang weer genoeg te vertellen. Gegoten in behendige raps met inhoud, catchy refreintjes, boeiende beats met Caribische invloeden en de alom aanwezige Auto-Tune. Volop hitparademateriaal dus op deze nieuwe Broederliefde. De singles ‘#JM’ en ‘Officieel’ zorgden al voor een raketstart, maar ‘We Moeten Door’ heeft nog veel meer brandstof aan boord.
Door Eden van der Moere
Wanneer in de lente de eerste bloemen weer tevoorschijn komen, bracht The Cosmic Carnaval hun derde album uit, genaamd 'First Flowers'. Volgens de band is het hun meest zelfverzekerde werk tot nu toe en binnen tien nummers brengt het viertal een kleurrijk prisma aan uiteenlopende stijlen en invloeden ten gehore. Soul, country, rock, reggae én pop, maar altijd met een goede dosis nostalgie en een vleugje psychedelica. Luister eens naar 'I Do' en reis terug door de tijd naar de jaren zestig, met meerstemmige zang, symfonische gitaarsolo’s en meeslepende violen.
Door Tom Kerkhoff
'Stayin’ Out Late' is een plaat die in vele huishoudens dit jaar op de platenspeler is gegaan, en daar de rest van het jaar niet meer vanaf is gekomen. Twee generaties worden door dit Rotterdamse onvervalste blues-rockensemble op hun wenken bediend. De vader des huizes ervaart nostalgisch zijn jeugd opnieuw. De zoon hoort onvervalste blues rock, dat dwars door de entertainment georiënteerde hedendaagse muziekindustrie heen breekt. De muziek doet denken aan vroegere tijden, maar is meer dan welkom heden ten dage. De plaat is een subliem geheel. De jeugdvrienden Bas van Holt op gitaar en Levi Vis op bas zingen afwisselend met beide een fijn stemgeluid, wat voor de nodige variatie zorgt. De band werd ontdekt en het album werd geproduceerd door hun inmiddels goede vrienden van DeWolff, voorvechters van het genre. Wanner deze LP nog niet tot je collectie hoort, is het slechts nodig eenmaal te luisteren naar het magistrale ‘Silver Spoon’. Na het heerlijk wegdromen zult u de plaat aanschaffen.
Door Lodewijk Hoebens
In haar Rotterdam is Ryanne van Dorst al jaren dé rock chick bij uitstek. Dankzij Expeditie Robinson en Geslacht heeft heel Nederland haar leren kennen. Datzelfde bereikt ze momenteel ook met haar nieuwe hardrockband Dool. Verantwoordelijk voor een van de fijnste debuutplaten in 2017. Zeker in het hardere genre want de opgetrokken muur van gitaren is niet voor tere zieltjes. Wat een noeste kracht horen we op 'Here Now, There Then'. Alsof een gigantische olietanker door de Maas banjerd. Nederland zit inmiddels in de achterzak, momenteel is de rest van Europa aan de beurt.
Door Lodewijk Hoebens
Na jaren van feestende folkmuziek hebben de vrienden van Drunken Dolly eindelijk een langspeler uit. Zoals de titel 'Alcoholic Rhapsody' doet vermoeden, gaan de heren op plaat vrolijk verder met wat ze live (BOA onlangs nog) zo goed kunnen. Ierse traditionals met stevige gitaren, zingend over de liefde, het leven en bier. Vanaf de eerste seconde komt de vrolijkheid en joligheid je tegemoet. Vergeet Flogging Molly en Dropkick Murphys want Rotterdam heeft Drunken Dolly. Alhoewel, in februari geven de Dolly's een memorabel optreden nadat de twee grote voorbeelden AFAS Live op z'n kop hebben gezet.
Door Jerome Kolste
Sommige muziek zet je op om vrolijk te worden en andere muziek neemt je mee in de belevingswereld van de artiest. De muziek van Gold hoort duidelijk in die laatste categorie thuis. En de titel van dat album is dan wel misleidend want de nummers op 'Optimist' zijn zwaarmoedig. Maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk. Want Gold laat op haar laatste album horen dat zij ten opzichte van de vorige albums gegroeid zijn. Niet alleen maar classic rock maar ook doommetal en new wave zijn terug te horen en dit alles begeleid door de zang van Milena Eva. Het mooie van 'Optimist' is dat elk nummer anders klinkt en je daardoor meeneemt naar verschillende plekken die er elke keer weer anders uit zien omdat je bij elke draaibeurt wel iets nieuws hoort in de muziek en teksten.
Door Kees-Jan Visser
Moeilijk te plaatsen, maar (of juist daarom) fascinerend om te beluisteren. Oké, de term progressieve rock roept een hoop associaties op die passen bij dit album. Veel tempo- en themawisselingen, aanzwellend bombast, zware gitaren en vrouwenstemmen die dwingend de aandacht vragen. Maar daarmee is de sound van ‘Collision’ nog niet volledig beschreven, getuige een intrigerend akoestisch bouwwerk als ‘Bring Me To The Water’. Of direct daarna het nummer ‘Paradox’, waarin ook veel meeslepends gebeurt. En zo gaat het telkens. Aan het eind van het nummer weet je vaak niet meer waar het begon. Pittige kost, maar met veel muzikale vakkundigheid opgediend. En kraakhelder opgenomen. Een luisterplaat, maar niet één om bij onderuit te zakken.
Door Tom Kerkhoff
In een bomvol Rotown was in februari eindelijk de presentatie van het langverwachte debuutalbum van de geruchtmakende surf-garageband Iguana Death Cult. De bandnaam van deze reptielenfanaten zoemde al een tijdje rond in de muziekwereld in Nederland en in de scene van het genre wereldwijd. Het psychedelisch geweld en hypnotiserend surfgeluid dat we al gewend waren van de liveoptredens zijn ook op de plaat verankerd, die volledig analoog werd opgenomen. De plaat is alles waar Iguana Death Cult voor staat, nog scherper, vunziger, maar ook gebalanceerde dan voorheen. Waar ze doseren in het dromerige ‘Freak’, wordt in ‘Can of Worms’ alle opgekropte frustratie van de druk van het maken van een album uitgeschreeuwd. Met deze plaat op zak zullen ze met hun tour niet alleen furore maken in ons koude kikkerlandje. Op het moment van spreken zijn de vier jongens met een uitgebreide Europese tour bezig. Grote optredens heeft deze zomer gebracht, met Lowlands als hoogtepunt. Gelukkig blijven ze trouw terugkeren in Rotterdam.
Door Koen Hoogendoorn
Ooit ontstaan in het brein van Jimmi Hueting, heeft de band begin dit jaar eindelijk haar debuut LP uitgebracht. Na vorig jaar Popronde te hebben aangedaan en begin dit jaar het voorprogramma van De Staat te hebben verzorgd, was het tijd voor de geestescreatie van Hueting om de verwachtingen waar te gaan maken. En dat doet hij. Dromerige synths, zware baslijnen en onverwachte maatwisselingen worden samengevoegd in 'Come, Future'. Het is bijzonder hoe Jo Goes Hunting experimentele muziek alsnog poppy en toegankelijk kan laten klinken. De plaat is ontzettend fris, origineel en rijk aan onverwachte momenten. Ondanks haar sterke experimentele boventoon grijpt 'Come, Future' de aandacht van de luisteraar al bij de eerste luisterbeurt en houdt deze ook vast totdat de laatste groef van de plaat door de speakers is gegalmd.
Door Kees-Jan Visser
Een vrolijke en eigenzinnige plaat. Joia komt heerlijk binnen met ‘Love Song’, dat zich meteen als een oorwurm in je brein nestelt. En zo blijft het op deze debuutplaat, die absoluut niet klinkt als het werk van een nieuwkomer. Tien nummers lang blijft er van alles te beleven. "Powerpop met een flamboyante twist", gezongen door "een stem die doet denken aan Fiona Apple", omschrijft ze het zelf op haar site. Ook de folkinvloeden zijn nooit ver weg. Maar uiteindelijk zijn het allemaal gemankeerde omschrijvingen van dit avontuurlijke album, dat per luisterbeurt meer onder je huid gaat zitten. Ze nam een compleet elftal aan muzikanten mee de studio in, inclusief blazers en strijkers. Soms zijn de liedjes heel teder en klein gehouden (‘Keeper’), maar het ‘orkest’ kreeg ook uitbundigere arrangementen op de lessenaar (‘If I Feel’). Het straalt allemaal veel speelplezier en originaliteit uit, met een vleugje nostalgie en vooral liefde voor muziek.
Door Jerome Kolste
Vroeger, in de jaren zestig brachten bands minstens elk jaar een album uit. Dat is jammer genoeg het enige dat The Kik niet gemeen heeft met de artiesten uit dat decennium want ook op dit album tapt de band weer uit jaren zestig-vaatje. Echter, wel een heel ander vaatje. Wel zijn er elementen die we kennen van de vorige albums maar 'Stad en Land' kan vergeleken worden met de muziek die The Beatles gingen maken nadat ze ophielden met toeren. Een echt studioalbum dus waarop veel meer instrumenten worden gebruikt in combinatie met studio effecten. De schoonheid van de nummers komen dan ook pas na meerdere luisterbeurten naar boven. Om deze reden kan dit album wel de Sgt. Peppers Lonely Heart Club Band van de lage landen genoemd worden. Fijn dat we in Nederland 50 jaar 'The Summer of Love' ook een klassieker van formaat kunnen bijschrijven. Gelukkig toert The Kik nog volop dus pak je kans om de nummers van dit album ook live te bekijken.
Door Jerome Kolste
Eigenlijk zou er ook een prijs moeten zijn voor beste albumcover, dan had Los Paja Brava die zeker gewonnen. Op deze cover staan alle bezienswaardigheden van Rotterdam op een onwijs gave manier getekend. En eigenlijk zou er ook een prijs moeten zijn voor beste lied over Rotterdam. Dan had Los Paja Brave deze ook gewonnen met het nummer 'La Bella Rotterdam'. Het debuut kenmerkt zich door een opzwepende mix van verschillende muziekgenres veelal in het Spaans gezongen. Ook live is deze band een must-see. Dit jaar al op Parkpop en Lowlands gespeeld en de afgelopen maanden verschillende steden plat gespeeld tijdens de Popronde.
Door Jerome Kolste
Holland, het vijfde album van de Rotterdamse singer-songwriter, is in meerdere opzichten een bijzonder exemplaar. Vanwege de negen nummers, maar zeker ook vanwege het project dat daar de afgelopen maanden omheen is gegroeid. De nummers van het album zijn rondgestuurd naar fotografen, filmmakers, kunstenaars, dichters en anderen met het verzoek of zij hun eigen interpretatie van een liedje konden geven. Inmiddels is de expositie hiervan reeds geweest. De muziek kenmerkt zich door de donkere stem van Mark, die als een Rotterdamse Nick Cave/Tom Waits op een rustige wijze de poëtische teksten zingt. Op sommige nummers begeleid met een piano, gitaar of drumcomputer. Alleen het feit al dat Lotterman dit project (muziek, boek en expositie) vrijwel in zijn eentje voor elkaar heeft gekregen is bewonderenswaardig. Mark Lotterman verdient een groter publiek.
Door Thomas Harteveld
Marutyri is een achtkoppige instrumentale jazz / fusion band / vriendengroep uit Rotterdam. Ze zijn vrienden geworden op Codarts en hebben samengewoond. Met 'Creation of the Invisible' levert de band een sterk tweede album af. Waarbij het zowel zwoel en gevoelig kan worden, maar ook het dak uit swingen. Het knappe is dat ze je meenemen op een reis. Met de groove en blazerssectie pakken ze je, met de verrassende en toch knap passende overgangen laten ze zien dat de klasse er van af druipt. Als je het ergens mee kan vergelijken is dat Snarky Puppy.
Voor het vorige album Inner Movements heeft de 8 koppige band al een Edison nominatie ontvangen voor Best Jazz Album nationaal.
Marutyri heeft bijvoorbeeld al North Sea Jazz platgespeeld en heeft al in China gespeeld. De band is al meerdere keren bij De Wereld Draait Door geweest.
Door Eden van der Moere
Al sinds 1992 is moderne dansgezelschap Conny Janssen Danst toonaangevend in zowel binnen- als buitenland. Om hun 25 jarig jubileum te vieren werd er begin dit jaar een nieuwe avondvullende dansvoorstelling geopend, getiteld 'Home', waarna het gezelschap op tournee ging door heel Nederland. 'Home' draait om de zoektocht naar thuis en de betekenisgeving rondom dit concept. Waar ben je thuis? Is dat waar je geliefden zijn, of de plek waar jij je het meest ‘jij’ voelt?Speciaal voor de voorstelling hebben soundscape-artiest Michel Banabila en cellist Maarten Vos muziek geschreven, wat tijdens het optreden live wordt gespeeld en thuis op CD kan worden bewonderd.
Door Jerome Kolste
Als bij mensen schizofrenie wordt vastgesteld gaan we ons vaak zorgen maken en sturen we deze personen mee met 'mensen met witte jassen'. Daar hoeven we ons bij Rod Malmok geen zorgen over te maken. Rod is een alias van de alom in binnen- en buitenland gerespecteerde DJ Benny Rodrigues. Benny laat af en toe Rod Malmok toe in zijn bovenkamer om zijn liefde voor de pure techno naar boven te laten komen. En dat we daar blij mee moeten zijn bewijst het album 'Back To Square One'. Op dit album horen we dan ook de wat donkere kant van de dance muziek; de techno. We krijgen op dit album een mooie overview wat deze stroming aan muziek oplevert. Af en toe rustig en mediterend en soms flink beukend en uitermate geschikt voor de dansvloer. Ongetwijfeld gaan we een paar van deze nummers terugzien op verschillende dj-mixes van bekende DJ’s.
Door Lodewijk Hoebens
Je kan zeggen wat je wil over Ronnie, maar saai wordt het met hem nooit. Sinds hij in 2012 de State Award won voor Rookie van het jaar loopt het als een trein. Live heeft de rapper uit Capelle aan den IJssel ondertussen een hele band ter beschikking en op zijn laatste plaat 'Rémi' trekt hij opnieuw een blik aan gasten open, vol diverse kwaliteiten. De productie is net als op het debuut in handen van hemzelf en zijn maatje Boaz van de Beatz. Waar het vroeger veelal over drank, drugs en de straat ging, zit Flex' nieuwste vol positieve energie. Vol liefde. Volwassen.
Door Lodewijk Hoebens
Gate 17 is geen doodnormaal debuut van een beginnend artiest. Nee, Rotterdam Airlines is namelijk het geesteskind van Rotterdamse rapentertainer Jairzinho. De man wist enkele talenten van de straat zoals Sevn Alias, BKO en Kevin vast te leggen en had met eerste single Gass vorig jaar gelijk een dikke hit. Een album moet dan nog komen maar dat bleek slechts een kwestie van tijd. Youtubehits worden gedropt, net als 101 Barz sessies. Tempo staat niet op de eerste langspeler maar behoort dit jaar tot een van de fijnste tracks uit Roffa. Net als op plaat verschijnt ook hier weer een keur aan toprappers uit eigen land zoals Fmg en blijft Rotterdam Airlines lekker op die linkerbaan hangen.
Door Jasper Mol
Spannende triphop met een duidelijke boodschap.
Sevda Alizadeh, beter bekend onder artiestennaam Sevdaliza, debuteerde in april met haar eerste langspeelplaat ‘Ison’. Haar muziek is toegankelijk, maar ontzettend goed uitgewerkt en uitgevoerd. De geboren Perzische weet op alle zestien nummers een onvoorspelbare en krachtige sfeer neer te zetten. Tekstueel gaat het album over hoe een vrouw haar lichaam, seksualiteit en kracht ontdekt en leert accepteren. Alizadeh’s stembereik is enorm, en tegelijkertijd altijd rustgevend. De beats en melodieën (geproduceerd door Mucky) zijn vaak juist erg zwaar en mysterieus. Dat sterke contrast maakt de debuutplaat zo uniek. Op ‘Ison’ bewijst Alizadeh te weten wat ze wil, en daar heel goed in te zijn.
Door Kees-Jan Visser
Op haar vierde album brengt de Rotterdamse Aretha een ode aan de liefde. Vrolijk stemmende en degelijk swingende soul, met als opbeurende hoogtepunten het titelnummer en het duet met de Amerikaanse soulzanger Bryan Shaw ‘You’re Not Alone’. Verder met soul overgoten covers van Bob Marley (‘One Love’), The Beatles (‘Let It Be’, in duet met Jim Bakkum) en een vooral geslaagde remake van Lennon’s ‘Imagine’. Enige minpuntje op dit verder gepolijste en gevarieerde album is Gordon-kraker ‘Kon Ik Maar Even…”. Zelfs Shirma kan daar met haar prachtige stem geen prettige luisterervaring van maken. Dan liever nog een keer Aretha, zoals ze eerder een album lang deed. Op ‘Soul Serenade’ nogmaals het bewijs dat ze veruit het indrukwekkends klinkt als ze pure soul zingt. Luister maar naar ‘Spirit In The Dark/How I Got Over’.
Je kunt tot maandag 4 december, 12:00 uur stemmen op jouw favoriet in één of meerdere categorieën. Je kunt op de desbetreffende genominneerde klikken om meer informatie te vinden. Onder de categorie kan je je favoriet doorgeven. De winnaars worden bekend gemaakt in KINO op maandag 11 december (alleen voor genodigden).
Hier kan je stemmen:
Dit is de derde keer dat 3voor12 Rotterdam de Beste Albums op een rij zet.
2016:
Longlist: Beste Albums van 2016
Spotify-playlist Beste Albums van 2016
Order of the Emperor - Behold (Winnaar van 2016)
2015:
Longlist: Beste Albums van 2015
Spotify-playlist Beste Albums van 2015
Half Way Station - Dodo (Winnaar van 2015)
De Beste Albums van 2017 uit Rotterdam(tot en met 20 november 2017)