Haltpop: een gezellig festival met verstopte ideologie Haltpop: een gezellig festival met verstopte ideologie

Rene SG speelt op het punkpodium wanneer we het festivalterrein betreden. De eerste buien zijn net wat gaan liggen en op bepaalde momenten komt zelfs de zon even door. Helaas zijn de jonge Nederlandse punkers van Rene SG minder maatschappijkritisch dan de organisatie van het festival. We horen vooral leuzen als 'Fuck Yeah' van het podium komen. De oude rotten van D.O.A. zijn op dat vlak sterker. Vooral Donald Trump moet het ontgelden. Ondanks de agressieve muziek is de sfeer vriendelijk en gemoedelijk. Dit neemt later op de middag alleen maar toe.

 

Het feest barst pas echt los als De Stokers het kleine podium van Haltpop betreden. Dit ensemble combineert invloeden uit de ska, hoempa, balkan en klezmer met een punk attitude en gevatte Nederlandstalige teksten. Hier en daar doet de band denken aan een feestelijkere variant van De Kift. Helaas wordt het gehele optreden geplaagd door technische problemen. De monitoring zorgt regelmatig voor feedback en vooral in de hardere momenten klinkt het geluid overstuurd en krakerig. Dit doet gelukkig weinig af aan het optreden. Trompettist en oprichter Jens doet zelfs nog een aantal speciale gastoptredens, terwijl hij de band al geruime tijd heeft verlaten. De Stokers zijn een onontdekte Noord-Hollandse parel en het zegt iets over de programmering van Haltpop dat deze groep hier tussen de hardrock en punk staat geboekt: de organisatie heeft een ruime blik.

Van een heel andere orde is de muziek van de alternatieve rockband Paceshifters. Dit powertrio speelt loeistrak en het geluid klinkt kristalhelder. De composities van Paceshifters zitten strak in elkaar en de band wisselt moeiteloos tussen subtiele psychedelische soundscapes en loeiharde alternatieve rock die doet denken aan het latere werk van Smashing Pumpkins. Dit najaar gaat de band weer op tour langs de Nederlandse clubs.

De laatste tijd waren de Amsterdammers van Death Alley vooral in het nieuws wegens de moeizame en pijnlijke split met bassist Dennis Duijnhouwer. Het ambitieuze kwartet is inmiddels terug in een nieuwe bezetting. Het concert op Haltpop wordt aangekondigd door het beruchte Amsterdamse icoon Dikke Dennis. Daarna wordt bij wijze van intro een deel van het nummer 'Come To The Sabbat' van 'Black Widow' afgespeeld om een mysterieuze, occulte sfeer op te wekken. Dat lukt, mede dankzij de grijze stapelwolken, nét iets te goed. Het concert van Death Alley moet na het eerste nummer worden stilgelegd omdat de regen met bakken neerdaalt op het festivalterrein in Assendelft.

Gelukkig kunnen de Amsterdammers hun concert na een minuut of 10 weer hervatten. Death Alley klinkt nog altijd ambitieus, stevig en professioneel maar de nieuwe bezetting heeft nog niet de overtuiging die de groep ooit had. Dit komt vooral naar voren in de psychedelische jams waarin de groep elkaar nog net niet lekker lijkt aan te voelen. Klassieke undergroundhits als 'Black Magic Boogieland blijven wel nog altijd staan als een huis. We keren doorweekt maar voldaan terug naar huis, terwijl skaband De Hardheid het festival afsluit. Het is de organisatie van harte gegund dat ze een volgende editie beter weer hebben, want Haltpop is in de opzet en de programmering een bijzonder sympathiek evenement in 'Assendelft Rock City'