Nostalgische nederbiet tot pure doodsverering op Kliko Fest Nostalgische nederbiet tot pure doodsverering op Kliko Fest

Het is wellicht even wennen voor de stoere punkers en garagepuristen die Kliko Fest vanaf het begin willen meemaken. Waar het programma vol staat met snoeiharde garagerock en punk, wordt door 'Jerry Hormone Ego Trip' uit een volledig ander vaatje getapt. Het kwintet speelt namelijk onvervalste 'nederbiet' en doet denken aan bands als Q65, ZZ & de Maskers en The Kik.

Hormone treed op in een grijs broekpak terwijl zijn collega's allemaal in gestreepte shirts op het podium staan. Er worden flesjes bier in het publiek leeggegoten, gegrapt en contact gezocht, maar het blijft in de kleine zaal toch vooral zachtjes instemmend knikken. Jammer, want Jerry Hormone en zijn band hadden meer reactie verdiend.

Jerry Hormone Ego Trip is misschien een vreemde opener voor een festival als Kliko Fest, maar weet bij vooral de oudere toeschouwers een flinke glimlach op het gezicht te toveren. De band zal met hun nieuwe album 'Stout! Stout! Stout!' de Nederlandse muziek misschien niet blijvend gaan veranderen, maar het is niet moeilijk voor te stellen dat deze onvervalste nostalgische nederbiet het goed gaat doen bij het grotere publiek.

De sfeer is volslagen anders als het doek in de kleine zaal weer open gaat. Overal staan kaarsen rondom schedels en op de versterker van 'La Muerte' staan de woorden 'Fear Death' geschreven. Ook muzikaal tappen deze Belgen uit een heel ander vaatje. La Muerte speelt namelijk een karakteristieke combinatie van metal en rock'n roll zoals we kennen uit het latere werk van Entombed of Darkthrone.

Het metal element zit hem vooral in het geluid, volume en de diepe growls van zanger Marc Du Marais, maar in de ritmes en gitaarriffs zijn ook bands als The Birthday Party en The Stooges terug te horen. Met dit geluid gooide de band midden jaren 80 hoge ogen, waardoor ze onder andere in het welbekende radioprogramma van John Peel terecht kwamen. Sinds 2015 is de band weer actief in een nieuwe bezetting.

Het concert van La Muerte is zwaar, agressief en theatraal. Waar veel moderne metalbands tegenwoordig levenloos klinken door overmatig gebruik van compressie en clicktracks, is La Muerte juist gruizig en imperfect. Dit levert een groovend, intens geheel op, zeker wanneer in het slotnummer het tempo omlaag gaat en er een ware muur van gitaarnoise wordt opgebouwd. Door de dikke rook en ritualistische aankleding, waan je je in een horrorfilm uit de jaren 80. Misschien heeft dit ook te maken met het voorkomen van Du Marais, die zijn gezicht verstopt onder een juten zak en daardoor zo uit een slasher in de stijl van 'Friday The 13th' lijkt te zijn gestapt. De avond is nog jong, maar het is onwaarschijnlijk dat het nog veel harder gaat worden dan de muziek van deze legendarische Brusselaars.