Kliko Fest brengt levende legendes en chaotische noisepunk Kliko Fest brengt levende legendes en chaotische noisepunk

''There are many bands, but this one is a living legend.'' Met deze zin kondigt Haarlems icoon Joshua Baumgarten 'The Gories' aan op Kliko Fest. Terechte woorden, want het drietal was in de jaren 80 één van de eerste groepen die de ongepolijste energie uit de punk wist te vermengen met invloeden uit de blues, country en soul. De band uit Detroit is daarmee eigenlijk het perfecte voorbeeld voor de muzikale visie van het hele festival.

Het eerste wat tijdens het concert opvalt, is dat The Gories niet houden van opsmuk. Het drumstel van slagwerkster Peggy O'Neill bestaat uit slechts een floortom en een iets hogere tom. De ritmische accenten worden versierd met een tamboerijn. De gitaristen Mick Collins en Dan Kroha nemen allebei de zang voor hun rekening terwijl Kroha op zijn gitaar vooral de melodieën speelt die je van een bassist zou verwachten en Collins de ritmische partijen voor zijn rekening neemt.

Het is tijdens het concert overduidelijk te horen dat The Gories op het moment dat ze de band begonnen nauwelijks muzikale ervaring hadden. Het concert is minimalistisch en rommelig, maar dat is nu juist de charme van The Gories. Ze tonen met hun typische garagerock aan dat vrijwel iedereen die dat wil in een rockband zou kunnen spelen, zelfs als je nog nooit een instrument hebt vastgehouden. En ondertussen zetten ze ook nog een behoorlijk sfeervolle set neer waardoor je je waant in een kleine Amerikaanse rock,- of bluesclub.

Waarschijnlijk staat er geen band op het programma waarover de meningen zo verdeeld zullen zijn als de Vlaamse noisepunkers van Cocaïne Piss. Naast de gebruikelijke elementen als fuzzy basgitaar, snelle drums en loeiharde gitaren heeft de band een zangeres met een monotone, pieperige hoge stem. Het is vooral deze zangeres die de groep doet onderscheiden en door haar doet Cocaïne Piss denken aan het oude materiaal van de Japanse noiserockgroep Melt Banana, maar dan ongecontroleerder, bozer en vuiger. In een sneltreinvaart worden de nummers achter elkaar gespeeld en na een kleine 20 minuten is het concert al klaar. Misschien een slimme keuze van de band uit Luik, want het zou een behoorlijke opgave zijn om deze hoeveelheid energie gedurende een langere set vast te houden. Wellicht dat de albums van de groep daarom ook zo kort zijn. Cocaïne Piss overdonderd en laat je als publiek meteen daarna in verwarring achter.