Ze zijn pas een jaar aan het spelen, maar worden nu al vergeleken met grote rockbands als The Velvet Underground, The War on Drugs en Wilco. En inderdaad, de muziek die de Haarlems/Amsterdamse band Severin Bells maakt, heeft er wat van weg. Het is atmosferische rockmuziek met een sixties sound. Op vrijdag 8 december staan ze als voorprogramma van Sue the Night in Patronaat. Tijd om bandleden Christophe, Mick, Willem en Bo eens naar hun favoriete platen te vragen. Niet geheel verrassend zijn dat veelal bands met wie ze vergeleken worden. Eén plaat bracht hen zelfs bij hun bandnaam. Christophe: ''We zaten thuis platen te luisteren, toen dit nummer langswam. Dit is het, dacht ik.''
De keuzes van zanger Christophe:
Bob Dylan – Blonde on Blonde (1966)
Christophe: ''Dit was mijn eerste Dylanplaat. Ik ben daarna veel andere Dylanplaten gaan luisteren, die ik eigenlijk beter vind, maar deze kocht ik als eerst, toen ik een jaar of 19 was. Dat blijft toch speciaal. En de cover, die je uit kunt klappen, is toch sick? Als mensen zeggen dat ze een beetje Dylan in onze muziek horen, vind ik dat vet. Ik ben namelijk ook niet de beste zanger en ik zing vaak vertellend – niet zo melodieus. Andere zangers die dat doen, zoals Kurt Vile, spreken me ook aan. Dylan speelt mondharmonica, wat wij ook doen op een aantal nummers. Wat ik nu de beste Dylanplaat vind? Blood on the Tracks. Dat komt door Mick. Ik denk dat Dylan sowieso een bindende factor voor ons is. Voor Mick, Willem en mij in ieder geval.''
Bo: ''Ik ken echt bijna niets van Dylan.''
Willem: ''Kijk, dat is toch leuk? We hebben allemaal andere voorkeuren.''
The Velvet Underground – The Velvet Underground & Nico (1967)
''Dit album moeten we natuurlijk noemen. De naam Severin Bells komt van deze plaat. We waren op zoek naar een bandnaam en dat is best lastig. Het moet gemakkelijk te googelen zijn, goed te onthouden. Dit album is een van mijn all time favourites, en dan vooral het nummer Venus in Furs. Dat komt van een boek over de SM-cultuur dat Lou Reed had gelezen. Op een gegeven moment zingt hij: ''Severin Severin, he comes in Bells, please don't forsake him''. In de tijd dat dit album uitkwam, bracht het niet zoveel teweeg. Het is daarna pas een klassieker geworden. Dat komt misschien ook wel door die Andy Warhol cover. Terwijl de achterkant van de hoes eigenlijk veel vetter is.''
De keuzes van gitarist Mick:
Nick Cave & The Bad Seeds – Push the Sky Away (2013)
''Nick Cave is een van mijn lievelingsartiesten. Ik zag in 2013 met mijn toenmalige vriendin op Sziget een optreden van hem. Ik heb een heel concert vooraan gestaan bij een akelige Duitse band zodat ik daarna vooraan kon staan bij Nick Cave. Toen ik moest plassen, heb ik in een lege halve literfles gepist, zodat ik kon blijven. Ik wou het flesje over een hekje zetten, toen een man naast me zei: ''ik doe het wel''. Had hij zo'n vies, warm glas in zijn hand! Maar het concert was geweldig. Cave bouwde het zo goed op. Into my Arms, dat overigens niet op dit album staat, hebben Christophe en ik voor mijn vader gecoverd. Mijn vader is onze grootste fan; hij komt naar alle optredens en soms ook naar repetities. Ieder jaar geeft hij een feestje: Robstock. Op een van de edities hebben we dit nummer gecoverd. De albumhoes van Push the Sky Away is prachtig. Cave staat met zijn vrouw in de slaapkamer. Ze waren zich gewoon aan het omkleden toen de fotograaf een foto maakte. Die vent heeft zoveel smaak. Aan de ene kant lijkt het soms een super enge man, een rare Hans Teeuwen, maar tegelijkertijd is hij zo stylish. En ontzettend goed, natuurlijk.''
Kurt Vile – Smoke Ring for my Halo (2011)
''Ik vind de liedjes van Kurt Vile heel mooi. Zijn opnames en al die mooie arrangementen en gitaarrifs die erdoorheen zweven. Hij zingt als een natte dweil, maar het werkt. Hij bewaart veel van zijn hooks lang. Het kabbelt altijd een beetje voort en dat vind ik sterk. Hij is geduldig. Dit album zet ik graag op als ik fiets. Zelfs langs Amsterdam Centraal fietsen, tussen al die toeristen, is met deze muziek nog fijn. Dit nummer duurt toevallig drie minuten, maar het had ook acht minuten kunnen zijn. Bij Kurt Vile weet je nooit wanneer het einde er bijna is. Dat vind ik interessant, in muzikaal opzicht. Live vond ik Kurt Vile trouwens tegenvallen. Ik zag hem vier jaar geleden in Patronaat en dat concert was redelijk middelmatig. Gelukkig zijn z'n platen grandioos.''
De keuzes van basgitarist Willem:
David Bowie – The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)
''Ik weet nog dat ik deze plaat van mijn tante kreeg. Ik kende hem al wel, maar dat ik hem nu fysiek had, maakte me zo blij. De hoes is oud en dik. ''Die kom ik nooit meer tegen'' dacht ik. Ik kwam er vandaag achter dat er op de achterkant groot staat: ''to be played at maximum volume''. Heel tof. Wat ik verder goed vind aan deze plaat, is dat er een verhaal aan zit. Het is een conceptalbum rondom één persoon: Ziggy Stardust, een rock 'n roll cliché. Het verhaal bouwt op en loopt naadloos in elkaar over. De sound was daarnaast vernieuwend. Als je naar de cover kijkt, verwacht je dat het op en top rock 'n roll is. Als je vervolgens naar de bas, drums en arrangementen luistert, is het best tam. De bas is steady, de drums zijn tight en het geheel is clean opgenomen. Dat illustreert nog meer hoe goed deze plaat is. Neem Rock 'n Roll Suicide; dat is een soort ballad, maar duurt nog geen drie minuten. Starman is mijn favoriet. De gitaarsolo is geweldig.''
Neil Young & Crazy Horse – Zuma (1975)
''Misschien moet ik eerst mijn liefde voor Neil Young onderstrepen. Ik vind het geweldig hoe hij altijd trouw is gebleven aan zijn eigen stijl. Dit album maakte hij na een periode dat hij flink naar de klote was. Deze plaat is weer wat opbeurender. Het is recht voor zijn raap, de teksten zijn goed en de sound te gek. Ik houd van de kaalheid en van de simpelheid. Een nummer heet bijvoorbeeld: Stupid Girl. Ook de hoes is kaal, eigenlijk helemaal niet zo mooi. Of ik dit album beter vind dan Harvest? Ik vind Harvest zo zoet. Het is echt een zondagochtendplaat; de eerste plaat die ik hoorde van Neil Young. En als ik hem voor een goede prijs tegenkom, koop ik hem natuurlijk alsnog. Al heb ik er al een stuk of zes.''
De keuzes van drummer Bo:
''Ik zal even een korte inleiding geven: ik spaar dus vinyl. Ik heb deze week wel vier platen gekocht.''
Willem: ''Spaar jij vinyl? Dit wist ik niet, man. Ik grap altijd: ''Hé Bo, dit is een LP, weet je wat dat is?''''
Bo: ''Al mijn platen zijn nieuw, ik heb ook geen platen van iemand geërfd ofzo. Ik zag laatst in dat het belangrijk is je muzieksmaak bij te houden zodat je later kunt teruggrijpen naar wat je vroeger luisterde. Ik maak de platen ook niet open. Als ik genoeg geld heb voor een mooie platenspeler, dan ga ik ze wel luisteren. Ik ben namelijk ook zo'n sukkel die het liefst gewoon streamt, dat is toch het makkelijkst. Maar goed, mijn selectie dus.''
My Bloody Valentine – MBV (2013)
''Ik heb deze plaat meegenomen omdat hij het verschil tussen mij en de andere boys goed laat zien. Ik kom iets meer uit het harde segment. Ik heb My Bloody Valentine een keer live gezien, toen ze dit album speelden. Van tevoren was aangegeven dat je oordoppen mee moest nemen. Aan het eind van de show ging het volume omhoog: van 100 naar 140 decibel. Wat er dan gebeurt, vind ik altijd interessant. De band zingt wel, maar dat hoor je niet eens meer. Het is alleen gitaarwerk en muren met versterkers. Door die extreme luidheid komen er dingen los in dat geluid. De band speelt akkoorden, maar door de effecten en distortion lijken er nieuwe melodieën te ontstaan. Het brengt je ergens heen. Als muzikant moet je met zo'n geluidsniveau weten wat je doet. Als je verkeerde frequenties gebruikt, klinkt het verschrikkelijk. De gitarist, Kevin Shields, weet volgens mij wel wat hij doet.''
The War on Drugs – Slave Ambient (2011)
''De albums die ze hierna maakten, zijn lang niet zo goed als deze. Wat zal ik zeggen over The War on Drugs? Het is eigenlijk helemaal niet zo'n vernieuwende band. Maar de gitaarsounds zijn heel goed en de zanger heeft een verslavende stem, die wat weg heeft van Bruce Springsteen.''
Mick: ''We horen vaak dat we op The War on Drugs lijken. Dat komt misschien doordat wij ook mellow, hoge instrumenten gebruiken: gitaren, toetsen en drums die lekker blijven gaan.''
Christophe: ''En Bo, jij bent ook iemand die de drums continu doorduwt. Mensen kunnen blijven luisteren omdat de drums lekker vooruit gaan.''
Willem: ''Ik moet zeggen dat ik nog nooit een hele plaat geluisterd heb, denk ik. Dat moet ik eens gaan doen.''
Bo: ''Ja, maar luister dan wel deze plaat. Dit is echt de beste.''
Begin 2018 hoopt Severin Bells een album op te nemen, waar nu hard aan gewerkt wordt. Een voorproefje kun je hier vinden. Op 8 december staat de band in Patronaat, samen met Sue the Night en Nana Adjoa. Tickets kun je hier kopen.