De drie mannen van Maggie Brown beluisteren muziek allen op een andere manier. Zanger en gitarist Marcel houdt vooral vast aan wat hij kent en is sceptisch wanneer hij nieuwe artiesten voor het eerst hoort. Zijn platencollectie is enorm. Drummer Pascal ontdekt juist graag nieuwe muziek – via zijn vrienden, blogs of Spotify. Hetzelfde geldt voor toetsenist Friso, die geen platencollectie heeft. Waarom niet? Hij wil zo min mogelijk spullen bezitten. En dan kom je klem te zitten: vasthouden aan je principe of toch een collectie beginnen? Hij koos voor het eerste en heeft vanavond dan ook geen fysieke favoriet meegenomen.
Ze combineren de Californische jaren zeventig met de Europese nineties, schrijven ze op hun website. De Amsterdamse band Maggie Brown heeft een breed referentiekader. Hoe dat precies klinkt? Als indiemuziek met een gelaagd gitaargeluid. Hun nieuwe album ‘Another Place’ komt 1 juli uit. Een mooi moment dus om meer te weten te komen over het muzikale DNA van ‘de harde kern’ van Maggie Brown: Marcel, Friso en Pascal, bandleden van het eerste uur.
De favorieten van Marcel
Tom Waits – Swordfishtrombones (1983)
Marcel: ‘Als ik één plaat mee zou mogen nemen naar een onbewoond eiland, dan zou dat Swordfishtrombones zijn. Dit album is zo authentiek. Alleen Tom Waits kon dit maken, met zijn kenmerkende stem, de mooie instrumentatie en de verhalende liedjes. Toen ik dit album voor het eerst hoorde, ontdekte ik dingen die ik niet van mezelf wist. Ik weet nog dat ik naar nummers luisterde en dacht: hoe kan hij mij nu beter kennen dan ik mezelf ken? Hoe kan hij dit gevoel nu in mij losmaken? Ik ken dit gevoel amper. De trilogie Swordfishtrombones, Rain Dogs en Franks Wild Years is wat mij betreft het hoogtepunt van de muziek. De rest van de band heeft niet zoveel met Tom Waits.’
Friso: ‘Met de Tom Waits van nu heb ik niets, vroeger vond ik hem beter. Zijn stem is me nu te schor.’
Marcel: ‘Ik heb Pascal ooit een LP cadeau gegeven, maar volgens mij is die nog steeds niet uit het plastic gehaald!’
Wilco – Schmilco (2016)
Marcel: ‘De laatste tien jaar luister ik veel naar Wilco. Af en toe hoop ik stiekem dat ons geluid een klein beetje als dat van hen klinkt. Ik vind het knap hoe dit album zo simpel klinkt. Het lijken in eerste instantie dertien in een dozijn liedjes, waarvan je gemakkelijk denkt: hé, dat kan ik ook. Maar als ik het hele album dan gehoord heb, wil ik het toch allemaal opnieuw luisteren. Die catchy toon, de stem van Jeff Tweedy. Het klopt allemaal. Ik kan daar zelf veel van leren. Ik probeer clichés telkens te vermijden. Soms voelt het alsof ik op een snelweg rijd en continu tegenliggers aan het ontwijken ben. Maar we moeten eigenlijk niet bang zijn om een simpele sound te creëren.’
Friso: ‘We moeten inderdaad niet te moeilijk denken. Wat dat betreft halen we zeker inspiratie uit andere bands. Hoe produceren zij een nummer dat acht minuten duurt? Daar spelen we nu wat mee. Ook shows kunnen soms gewoon simpel zijn. Ik zag laatst Damien Rice op een festival meer dan een uur liedjes te zingen met alleen simpel gitaargeluid op de achtergrond. En dat terwijl wij ons druk maken om een spannende opbouw van een show.’
De favorieten van Pascal
Built To Spill – Perfect From Now On (1997)
‘Jaren geleden was ik met een paar vrienden naar een concert in de Melkweg, tijdens een soort voorloper van de Indiestadpas-concerten. Die regenachtige avond draaide Built To Spill daar hun integrale album. Ik kende de band helemaal niet, maar ik vond de muziek geniaal. Zodoende ben ik na die avond meer naar de band gaan luisteren. Wat hen zo goed maakt, is dat ze als geen ander een verhaal kunnen vertellen zonder woorden. Ik ben een drummer, maar houd ook van gitaarmuziek. Gitarist Doug Marsch is mijn God. Hij doet dingen met zijn gitaar die bijna niemand kan evenaren. Naar mijn mening hebben ze deze plaat niet geëvenaard, al zijn latere platen ook goed. Het is een soort rammelrock, al doet die term de band geen eer aan.'
Elder - Reflections of a Floating World (2017)
Pascal: 'Elder is een metalband; ik luister eigenlijk elk genre muziek. Op deze plaat staan maar zes nummers, die alle rond de tien minuten duren. De mannen zijn virtuose muzikanten. De gitaarssolo's zijn geweldig, de overgangen subliem en de rifs nadeloos hard. Tegelijk met een van mijn beste vrienden heb ik deze band ontdekt. We hadden de nieuwe plaat allebei lang voordat hij uitkwam besteld, gewoon via het label. Hij kreeg hem vrij snel binnen. Bij mij duurde het maar en duurde het maar. Toen belde ik iemand van het label en wat bleek: er waren welgeteld twee exemplaren naar Amsterdam gestuurd. Ze hadden die van mij per ongeluk naar zijn adres gestuurd! Ik heb de plaat zelf nog in het plastic zitten, maar heb de nummers natuurlijk wel al via Spotify gehoord. Fantastisch.'
De mannen moeten ook nog even meegeven dat ze ontzettend van jazz houden. Van Miles Davis, maar ook van live jazzavonden in Café de Engelbewaarder in Amsterdam, waar oudere artiesten weergaloze jazz spelen.
Friso: 'Daarnaast ben ik een groot fan van het Amerikaanse concept van Tiny Desk Concerts. Dat zijn videoseries van NPR Music. Daar verzuip je in. Je komt van de ene fascinerende artiest bij de ander terecht.'
Het tweede album van Maggie Brown, 'Another Place' komt 1 juli uit. Het album wordt diezelfde dag in De Nieuwe Anita (Amsterdam) gepresenteerd. Je kunt de plaat hier al beluisteren.