De eenzame kant van het Wilde Westen

De Katwijkse Oukje den Hollander maakt als zangeres landelijk furore en had een paar jaar geleden de 3voor12 Leiden Song van het Jaar. Ze is ook frontvrouw van het muziektheatercollectief KASSETT, waar ze met de Leidse regisseur Frank Siera de teksten schreef voor 'The Ballad of Bodie'. Wie of wat is Bodie? Dat was een Californisch mijnstadje dat tijdens de goudkoorts van na 1848 kort duizenden inwoners telde, maar tegenwoordig verlaten is.

In 2021 was de ballade als muziekvoorstelling te zien, nu komt de muziek met acht nummers uit als album. De Theaterkrant beschreef het mooi: "Op het ritme van de muziek voel je het dagelijkse leven van mijnwerkers, saloongasten, gokkers, sekswerkers en kooplui." En dat hoor je ook. Het is geen platte romantisering met nobele cowboys, maar ook ruimte voor melancholie. De gebroeders Coen maakten niet alleen films als Fargo, The big Lebowski en No country for old men, maar ook een sombere western, The ballad of Buster Scruggs. Die film inspireerde mede de voorstelling, en dus dit album. Het thema van de voorstelling, existentiële eenzaamheid, kwam in één van de subplots in die film uitgebreid naar voren, een voordrachtskunstenaar zonder armen of benen die altijd alleen is en uiteindelijk aan de kant geschoven wordt. Deze sombere of melancholieke kant hoor je in nummers als 'Let me rest' en 'No man's land'. In dat laatste nummer zingt Sweder de Sitter prachtig in mineur en wordt, mede door een intense bas en drum, de energie door het hele nummer opgebouwd. Uiteindelijk stopt de muziek en vervliegt alle energie in de wind. De stilte treedt in, waarbij alle kracht vervliegt. Prachtig! Je ziet er zo een western van Sergio Leone bij. Elders is 'The Ballad of Bodie' vrolijker en meer uptempo, zoals bij 'This city's symphony', een vrolijke meestamper met Emmy Storms' viool uit de Ierse volksmuziek. Je zou als een dorpsomroeper uit een prariestadje willen aankondigen: "Komt dat horen! Komt dat zien!"