Het partydeel aan het slot Het partydeel aan het slot

Er staat vandaag veel punk op de podia, maar Hard Voor Weinig is de rauwste en meest politiek geëngageerde act van het stel (redacteursnoot: Bas was niet bij State Power). De sfeer is compleet met een knus podium met zelfgemaakte decoratie, keffiyeh op de geluidsbox, een soundcheck die nooit helemaal eindigt en een publiek dat danst alsof ze graag een arbeidsongeschiktheidsuitkering willen bemachtigen. Onze fotografen riskeren met bravoure de potige moshpit en terwijl het trio brult over politiegeweld, voeren de fans wat directe actie op elkaar uit. Slamdansen is volgens de huisregels van Werfpop in de ban, maar er vallen altijd mazen te vinden om alsnog huid en haar te riskeren: slinger je maat als een strijdvlegel in de rondte en zie hoe je plotseling de ruimte hebt om te dansen!

Deze roekeloosheid is ook niet leeftijdsgebonden, want zelfs een paar mensen die al AOW ontvangen zijn niet bang voor blauwe plekken. Terwijl de excessen van de bio-industrie bezongen worden, verandert het veld in een slachthuis. En denk niet dat dit het soort punk is waarbij de nummers prematuur eindigen, want alles heeft een nette looptijd. Uw verslaggever krijgt van de zanger een bierflesje aangereikt om te openen. Dienstbaar mep ik voor hem de dop eraf op de rand van het podium (of anders heb ik per ongeluk gratis drank teruggegeven). Na een paar slokken gaan we door met de track 'Sloop De Barkrukken', en op het gebeuk van de drums besluiten feestgangers kung-fu duels en piledrivers op elkaar uit te voeren.

Gevarentoeslag
Het daaropvolgende 'Woonrecht' staat ook als een huis, met een makkelijk mee te schreeuwen chorus. Een onverwachte gastredacteur probeert mijn pen te stelen om zelf wat aantekeningen bij te schrijven, maar met een moordlustige blik weet ik hem af te wimpelen. Bij navraag blijkt dat hij wilde melden dat tussen al het gelikte geluid er eindelijk een formatie is die niet bang is om te rammelen en af en toe op de bek te gaan. Roerend mee eens! De setlist is inmiddels meer een partijprogramma geworden met een apocalyptisch klinkende track over de klimaatcrisis, en we gaan toch allemaal dood, dus waarom niet moshen alsof er geen morgen is?

De Leidse hardcore punk met hart richt ook nog even de pijlen op Forum voor Democratie-leider Thierry Baudet met 'Boreal World' (onze rechtenfaculteit is verantwoordelijk voor een hele horde extreemrechtse politici) terwijl de pitters inmiddels al paardjerijdend een soort steekspel uitvoeren, en voor het brute 'Never Again' is er even een check wie er in het publiek allemaal pro-Palestina kleding aanheeft (er is één dame met een relevant shirt). Volgende keer een vlag meenemen, mits ik de hoofdredacteur zover kan krijgen dat er een potje voor gevarentoeslag komt.

(Bas Kleijweg)

Singer-songwriter Lucas Hamming heeft een indrukwekkende staat van dienst. Met wapenfeiten als Megahits bij 3FM, het winnen van de dirigeerwedstrijd Maestro en zijn rol als Judas in de hitmusical Jesus Christ Superstar (waarvoor hij ook nog eens een Musical Award voor Beste Mannelijke Hoofdrol won) lijkt hij de ideale publiekstrekker op de vroege Werfpopavond. Het tijdsslot tussen 19.00 en 20.00 uur is het moment waarop de ‘middagploeg’ van de bezoekers nog net even blijft hangen en de ‘avondploeg’ zich aandient. Het veld voor P1 staat aardig vol. Maar voor wie op het laatste moment nog vooraan zou willen staan, is voldoende ruimte om naar voren te lopen. En er is alle reden om dat te doen: Hamming maakt er een feestje van en speelt samen met zijn vaste band zijn stuk voor stuk aanstekelijke indiepopsongs.

Harmonieuze samenwerking
Lucas is een ervaren showman en opent met het dansbare ‘Never let you down’. Als daarna het catchy ‘Where do you go’ volgt, is het feest compleet. Met de stuwende basnoten van Jonne Venmans en soepel in het gehoor liggende akkoordprogressies lijkt dit een schoolvoorbeeld van hoe je een aanstekelijk poprocknummer maakt. Het staat op het nieuwe album ‘Moodswings’, dat in maart is verschenen. Daar zullen we in de loop van de avond nog meer van horen, zoals het soulvolle ‘It ain’t easy’ waarin Lucas’ zang aan Mika doet denken, en het meer funky ‘Fighter’, wat ergens een echo van Lenny Kravitz in zich heeft.

Ook ouder werk klinkt over het festivalveld, zoals ‘Temporary remedy’, een veelzijdig nummer waarin Britpop-invloeden terug te horen zijn, en het groovy rocknummer ‘Mr. Blue Sky’ (waarbij het ironisch genoeg net even regent). “Always high on energy”, zingt Lucas en dat blijkt ook wel: zijn performance is energiek, met hier en daar een danspasje, een vraag-antwoordzangspel met het publiek en enthousiaste interactie met de andere bandleden. En dat ondanks dat het geluid van een ander podium hem hindert, waarvoor hij tussendoor de geluidstechnicus vraagt een oplossing te vinden.

Met de muzikanten die hem omringen, werkt hij al jaren samen: naast de al genoemde bassist, die overigens wat korter bij de band is dan de anderen, ondersteunen gitarist Kas Lambers, drummer Stijn van Rijsbergen en toetsenist/gitarist Jelte de Vries hem. Stuk voor stuk goed op elkaar ingespeelde vakmannen die plezier in het samen musiceren uitstralen. Niet alleen op muzikaal vlak hebben ze een harmonieuze samenwerking: Kas heeft blijkbaar last van zijn schouders en wordt eerst door Jelte en later ook door Lucas tussendoor even gemasseerd.

Wie het optreden heeft gemist of spijt heeft toch niet even naar voren te zijn gelopen, krijgt op 30 oktober een herkansing: dan doet Lucas Hamming Leiden opnieuw aan voor een optreden in de Nobel.

(Cisly Burcksen)

TAXITAXI is na Tijger Tijger de tweede epizeuxis-act van de dag. En voor de verdwaalde bezoeker die per toeval bij P2 is uitgekomen en geen idee heeft wie die flamboyante gasten op het podium zijn, hebben ze meteen een muzikale oplossing. Met hun eigen TAXITAXI-hymne - wat vooral neerkomt op heel vaak hun bandnaam blèren onder een catchy punkriffje - zetten ze het publiek meteen in de startblokken. Dit zijn gasten die precies weten waar ze mee bezig zijn.

Te beginnen bij hun presentatie. Freddy Sunshine (gitaar), Bobbie Baloney (bas) en Roberto Cornetto (drum) komen in kleurrijke race-overalls het podium opgesjeesd. Ondertussen wordt in de wandelgangen gefluisterd dat de eerstgenoemde vlak voor opkomst zijn voet flink heeft opengehaald aan een glasscherf. Mocht dat waar zijn, dan is daar niets van te zien, want Mr. Sunshine springt als een frisse kangoeroe het podium op en neer. Rock and roll ain’t dead!

De teksten en melodieën zijn vrij direct en kennen - net als hun bandnaam - een hoog repetitio-gehalte. Dat is absoluut niet storend en juist in lijn met wat de groep wil uitstralen. Neem het nummer ‘Literatuur’: een protestsong tegen pretentieus geneuzel. In een vliegensvlug tempo benoemen zij allerlei vormen van communicatie (van een Fresku-plaat tot het appje van een ex) en vragen zich af: is dit literatuur? Het nummer wordt joviaal gebracht, maar de kern van de vraag is iets om oprecht over na te denken.

Dat is wat TAXITAXI zo geniaal, maar ook ongrijpbaar maakt. Ze willen uitstralen dat alles een grap is, maar stiekem sijpelt de genialiteit in alles door. Niet alleen tekstueel, maar ook muzikaal. Ja, de grove akkoordenschema’s en harde drumpartijen zijn punkish. Maar de gelikte vocale harmonieën en subtiele variaties in het spel, verraden dat we hier stiekem te maken hebben met drie technisch zeer begaafde muzikanten.

Een van de hoogtepunten van de set is het nummer ‘Vis’, waarin zij het publiek als een zwerm goudvissen gehoorzaam rondjes laten draaien in een denkbeeldige kom. Het publiek is enthousiast en doet gretig mee. Maar bij TAXITAXI is niets zonder dubbele bodem. En in dit zorgvuldig gechoreografeerde aquarium lachen zij zelf waarschijnlijk het hardst.

(Kian Danaie)

Na Spätkauf neemt Ponyclub het stokje over en wordt er voor de liefhebbers in de laatste uurtjes een combinatie van (hard)house, trance en techno gedraaid. Tot op het einde staat het flink vol voor het tentje en er klinken op de laatste minuut nog klanken van een house-remix van het jaren 80 nummer 'Maniac' over het veld. Toegankelijk en lekker dansbaar: perfect voor in de late uurtjes.

(Tess van Zonneveld)

Om 21:00 uur is het op P2 tijd voor de combinatie waarvan je niet wist dat je hem nodig had: drum & bass gemengd met klassieke instrumenten, oude en nieuwe hits en een heleboel energie op het podium. Dit unieke concept is wat Polyphonic doet, nadat ze eerder al in de Melkweg en AFAS live optraden. Het werkt zeer aanstekelijk: zelfs als het genre niet helemaal je ding is, zit er gegarandeerd wat voor je tussen om helemaal uit je dak te gaan. De liefhebbers zullen verschillende bekende nummers uit het genre hebben herkend en voor anderen is er misschien een nieuwe wereld opengegaan.

Het publiek is dan ook erg divers: van de wat oudere generatie die achteraan staan met een biertje in de hand, kleine kinderen op schouders van ouders en jongeren die zelf een moshpit/dans-draaicirkel starten. De bandleden van Polyphonic spelen live op verschillende instrumenten: er worden steeds meer musici geïntroduceerd en op het podium staan uiteindelijk een gitarist, een violiste en wordt er gebruik gemaakt van een trompet en trombone om zo een goed feestje te bouwen. De instrumenten worden allemaal even strak gespeeld en met name de viool- en trompetsolo's zijn erg indrukwekkend. Ze weten de spanning goed op te bouwen, en elk opvolgend nummer is weer een complete verrassing waardoor het geen moment saai is. Er komt van alles voorbij, gegoten in een drum 'n bass jasje: 'Sweet Dreams' van Eurythmics, 'Come Together' van de Beatles en zelfs Stromae met 'l’Enfer' passeren de revue. Van heel groots tot heel intiem: het lukt Polyphonic om met hun aanstekelijke symfonieën op Werfpop de juiste noot te raken.

(Tess van Zonneveld)

Een van de afsluiters van Werfpop is Goldkimono, die het laatste uur op P1 spelen. Deze band met voorman Martijn Konijnenburg, heeft in vijf jaar tijd al heel wat bereikt: uitgeroepen tot 3FM Talent, een top 40-hit en optredens op verschillende grote festivals zoals Lowlands, Down the Rabit Hole, Paaspop en Noorderslag. Vorige maand brachten ze hun nieuwe album uit, 'This One’s On The House', en vandaag spelen ze hier.

De muziek die ze maken is lastig om in één genre te omschrijven, maar is onder andere een mix van pop, funk, hiphop en alternatieve muziek in combinatie met invloeden uit het zonnige Californië. Vanavond zijn ze een van de slotshows van het festival, waarvoor de zanger speciaal vanuit Philadelphia is komen overvliegen.

Het hoge feelgood-gehalte van de muziek, samen met funky baslijnen en een indrukwekkende lichtshow, zorgt ervoor dat je eigenlijk niet stil kan staan. Iets wat het publiek ook zeker niet doet. De muziek die ze maken is makkelijk luisterbaar en daardoor voor iedereen ook goed om mee te zingen, zelfs als je het voor het eerst hoort. Gooi je ook nog drie strandballen het publiek in en laat je iedereen een gechoreografeerd dansje doen, dan is het feest helemaal compleet. Tijdens deze show kiezen ze ervoor om een variatie aan oude én nieuwe muziek te spelen, waaronder het nummer 'Look At Her' van hun nieuwste album – een ode aan het dochtertje van zanger Martijn – maar ook hun bekendste hit 'To Tomorrow' en het unieke 'Monkey to Man' worden ten gehore gebracht.

Deze show had echt voor ieder wat wils: van Arabische en Afrikaanse ritmische invloeden tot vette synths en harde gitaren die je terug teleporteren naar de jaren '80. Instrumenten worden het gehele optreden strak gespeeld en het plezier spat er bij alle bandleden vanaf. De show wordt afgesloten met het symfonische nummer 'We Love It', waarbij het publiek wordt opgeroepen om te doen alsof ze in een heel groot stadium zijn. Als je je ogen dicht deed, kon je het bijna geloven. Met hun laid-back, vrolijke, funky vibes was Goldkimono een van de perfecte afsluiters van Werfpop 2025.

(Tess van Zonneveld)

Afterparty
Nu het grote veld van de Leidse Hout leegloopt, gaat in de Nobel de afterparty los met de drum and bass van Champion Sound. Wij kijken terug op een editie van Werfpop met een goed niveau, zonder grote uitschieters. Tot volgend jaar!

(Rogier van Nierop)

We hebben het verschillende artiesten horen zeggen, zondag: "Leiden, wat zijn jullie mooi!" En zo is het! Wij van 3voor12 Leiden zijn ook weer als een blok gevallen voor alle schitterende mensen in het publiek. Jullie zijn Werfpop. Daarom hier nog een eregallerijtje. Zien we je volgend jaar weer?

(Ruben Verheul)