De drie dames van Lilith timmeren aardig aan de weg. Tig bandwedstrijden, meerdere zijprojecten en dan nu ook de release van ep ‘Bad Girls Spit’, welke een tweeluik vormt met het vorig jaar uitgekomen ‘Good Girls Swallow’. Ter gelegenheid daarvan is er een feestje in de kleine zaal van Gebr. de Nobel, en deze valt precies samen met Internationale Vrouwendag. De act maakt zich dan ook hard voor meer vrouwen op het podium, en het voorprogramma moet een minimum aan oestrogeen hebben. De teller staat bij de Teletubers op twee en bij Jibber Jabber & The Jams op één.

Teletubers is niet voor kinderoren

De mc van de avond is Samiha, vertegenwoordiger van Girls Go BOOM, een organisatie die de missie van meer meiden in de muziek deelt (alhoewel ze deze naam wel iets vaker had mogen noemen). De Teletubers mogen als eerste. Hun namen zijn afgeleiden van het kinderprogramma; Tinky Wonky  op gitaar en zang, Lama op drums, Derpsy op tweede gitaar en Plu op basgitaar. De psychpunk die volgt is bepaald niet voor kinderoren bestemd.

Hun vette distortion reikt tot ver in de zaal en overspoelt je zintuigen. Het ene nummer gaat over moeder, weer een ander over vaderlief en al die frustraties over familie vertalen zich naar lekkere rauwe zang. Af en toe zakt het tempo naar gezapig en kan je even leunen op een luie baslijn. Maar al snel snerpen de snaren weer verder en eindigt de set in een climax met het nummer ‘Skate and die’ (zeker even afspelen!).

Jibber Jabber & The Jams pompt als één hart

Dan volgen Jibber Jabber & The Jams, met al tijdens het aankondigen wat banter tussen Samiha en zanger en gitarist Ruben (omgeschreven in hun bio als degene met de grote bek). Deze act is geijkt op een 80s revival en dan mag er ook wel wat ego in zitten. De frontman heeft voor elk nummer wel een grapje klaar en springt en danst over het podium, maar de rest van de bandleden gaan niet echt in de energie mee. Ook de zang van bassiste Maartje is in iets te weinig liedjes terug te vinden.

Dat buiten beschouwing gelaten is het een solide show, met als uitspringer natuurlijk het thematisch relevante ‘It’s okay to be a girl’. Er zit zelfs een positief liedje over moeders in de set, uiteraard met een knipoog naar het voorgaande optreden. Instrumentaal klopt en pompt alles als één hart en dat magnetisme trekt het publiek naar voren. Het is een stijl die eigenlijk tijdloos is.

Geen worsten- of wijvenfeestje

Maar dan is het toch echt tijd voor de sterren van de avond en betreedt Lilith het podium. Het eerste dat opvalt in vergelijking met vorige optredens is de strakke geluidsafstelling, waardoor de zang heel helder is zonder dat dit de instrumenten tammer heeft gemaakt. Zoals altijd krijg je met punk een spervuur aan songs, met eerst het opvallend rustige ‘Don’t commit’ dat mooi het contrast tussen de stemmen van gitariste Maaike en bassiste Tessa etaleert. Denk ook aan het oude vertrouwde ‘Diamonds’, met de iconische clip erbij.

De humor is weer heerlijk ranzig, met een toeschouwer die zijn jongeheer aanbiedt op het punt dat één van de bandleden klaagt over een droge mond. Als ludiek antwoord wordt aan zijn vriendin gevraagd of de man even geleend kan worden. En nu we toch met het geslacht bezig zijn, het is het vermelden waard dat de samenstelling van de zaal ongeveer 50/50 jongen/meisje is, dus noch een worsten- noch een wijvenfeestje.

Wederom goed te slikken

Dan is er de cover van Herman van Veen’s ‘Opzij’, dit keer in een uitvoering met potentie tot pogoën. Van de nieuwe ep is er ‘Birthday’. Niet zo vrolijk als de titel doet denken, maar zeker een aanwinst in het repertoire. Ook vallen in het tweede gedeelte invloeden te bespeuren van Death Wave, een macaber zijproject van bassiste Tessa. De set eindigt met kortere liedjes die als shotjes sterk naar binnen gaan. Gitariste Maaike springt nog even het publiek in om zichzelf van bier te voorzien.

Al met al was dit een thuiswedstrijd voor de band: meerdere bezoekers gaan naar huis met een ep of hippe merch, ‘Good Girls Swallow’ en ‘Bad Girls Spit’ vormen samen een donders divers werk waarin Lilith rake lyrics met een ironische podiumperformance combineert die de boodschap iets makkelijker naar binnen doet glijden. Blijven volgen dus!