Een sceptische gast denkt bij het betreden van Waterskaap misschien al snel: ‘Ja, dit pand moet inderdaad gesloopt worden’, zoals het Waterschap Noorderzijlvest nu wil doen en waarvoor de krakers in het oude waterzuiveringsbedrijf moeten wijken. Maar, wie er wat langer verblijft en met de mensen in gesprek gaat, ontdekt al snel dat deze plek veel meer biedt dan louter onderdak. Op de zaterdag van ESNS is het een podium voor de allereerste editie van Skaapsonic, met een brede line-up van maar liefst twaalf artiesten, waaronder Statera, Hister, De Koots, Jelle Mulder, Bad Luck Baby, Suze Who?, Mart Eerens, shoom, Alexander Moto, Graaf Landgraaf, Steebs Method en Zalm.

Een eigen huis

Door de rookpluimen van de sigaret van een man, wiens trui is bedrukt met een politielogo en het woord ‘poep’, wordt het podium langzaam zichtbaar. De achterwand is bekleed met de kaart van Groningen, waarover een antifascistische en Palestijnse vlag zijn gedrapeerd. Daarboven prijkt in graffiti: ‘Leuke muziek luister je maar thuis’.

Toen de eerste kraker het terrein van ‘Waterskaap’ betrad, rende de schapen hem als het ware met open armen, tegemoet. Samen met anderen bouwde hij van het karkas van een oude waterinstallatie een thuis. Daar woont en leeft men nu al meer dan een jaar, en in de tussentijd is het uitgegroeid tot een plek waar veel creatievelingen samenkomen. 

Rechts van het podium is een bar, geflankeerd door kringloopbarkrukken die hun beste tijd wel hebben gehad, en gedecoreerd met een Baby Born-pop verkleed als piraat, allerlei knuffels, een aantal anarchistische logo’s en een enkele LGHTBIQ+ vlag. Op de muren naast de bar hangen tekeningen, waaronder een schaap met een duikbril en zijn of haar duim omhoog, maar ook borduurwerk zoals een exemplaar over het ‘kippenkiesrecht’. Voor de muur staat een grote voetbal tafel volledig beplakt met stickers. Ernaast bevindt zich het toilet, waarvan geen tegel meer zichtbaar is door de hoeveelheid graffiti. Naast de wc staat een winkelkar met daarin een volledig uitgewoonde Furby, een bordje met ‘empty bottles’ en daarboven een Crass-logo. Te midden van dit alles knettert de openhaard.

Fred Goverde

© Lisa Verschoor / 3v12

Ontvangen met open armen

Al sinds 2018 staat het gebouw aan de Zuiderweg leeg. Met de komst van de krakers groeide het uit tot een toevluchtsoord voor jongeren die zich niet thuis voelen in de nachtelijke binnenstadcultuur. Maar sinds november 2024 dreigt de Waterskaap alweer te verdwijnen, nu eigenaar Waterschap Noorderzijlvest over wil gaan op sloop. Dat vormt dan ook het onderliggende thema van Skaapsonic: teken de petitie en stop de sloop!

En dat pakken ze groots aan. Wie zich niet laat afschrikken door het wat homogene publiek- gekleed in zwart, met zoveel gezicht piercings en tattoos dat je je afvraagt of er nog onbedekte huid over is, met kaalgeschoren zijkanten maar wel één strookje opgeborsteld haar in het midden- dan zal je zien dat de line-up van dit festival écht voor ieder wat wils biedt. Van (Groningse rock) tot jazz, van hiphop tot folk, van 90’s rock tot flower pop, Skaapsonic, daarmee de Waterskaap, staat voor je klaar.

Jelle Mulder

Een van die artiesten is Jelle Mulder, voor deze gelegenheid speelt hij zelf een eigen akoestische gitaar en wordt hij begeleid door Marnick Postma op de elektrische gitaar. De 27-jarige singer-songwriter wil laten horen dat muziek werkelijk alles kan zijn: soulvol en groovy, sexy en funky, in de vorm van een ballad of in de vorm van een rap. Hoewel de bezetting eenvoudig is, voelt het volledig af. De stem is vlijmscherp en zwoel tegelijk. Knap om met zo weinig middelen toch zoveel gelaagdheid te bereiken. Hij voelt zich duidelijk op zijn gemak op het podium. Met een knipoog introduceert hij het volgende nummer: ‘Dit gaat over iets waar maar weinig muzikanten over schrijven: het volgende nummer gaat over de liefde’. Waar hij voorheen alleen in het Engels componeerde, geeft hij aan zich inmiddels beter te kunnen uiten in het Nederlands- en dat is een verrijking voor de Nederlandstalige scene.

© Lisa Verschoor / 3v12

Suze Who?

Suze Who?, ook wel Suze Commandeur, betreedt het podium niet veel later in haar eentje. Toch is ze niet helemaal alleen: op de microfoonstandaard bevindt zich permanent een schaap met een John Lennon-achtige bril. Commandeur past naadloos in de klassieke folk traditie. Met een banjo, een akoestische gitaar en een ritmisch meetikkend knietje creëert ze een oase van rust in een ruimte vol rebellie.

Perfect passend bij de sfeer van de open haard, dikke truien en de warme deken van melodieën die ze met zich meebrengt, is ze gekleed in een Noorse trui. Haar vingers strelen de gitaar alsof ze het een geliefde is. Toepasselijk genoeg speelt ze haar nummer ‘Mister Miller’, waarin ze bezingt hoe grote kapitalistische stromingen zaken dwingen te sluiten. Een deel van de tekst luidt: ‘Mister Butcher, can you tell me why don’t you chop your meat no more? Is it because the big corporations said you cannot sell no more? Boom Boom, Down Down, mister butcher’s gone.’ Ze vertelt dat ze casettebandjes en cd’s heeft meegenomen: ‘Het is een beetje een ‘geef-wat-je-kan-missen’ idee’.

Alexander Moto

Als treffend voorbeeld van de artistieke variatie, maakt de zen-sfeer nog geen tien minuten later plaats voor het hiphoprepertoire van de in Groningen woonachtige Fries Alexander Moto (Thom Boonstra). Hij maakt eerlijke, reflectieve, en scherpe hiphop, en neemt hierbij geen blad voor de mond. In zijn teksten, doorspekt met straattaal, weet hij het publiek soms op cryptische wijze te raken. Over zijn nummer 'Saaf' merkt hij droogjes op: ‘Dit was een pokoe over saaf’. Hij weet de bezoekers moeiteloos uit hun stoelen te krijgen en maakt er binnen no-time een ritmisch feest van. Bij de aankondiging van het volgende nummer vraagt hij: ‘Wie heeft er hier swag?’ waarop een lokale Groninger terugroept: ‘Wot is da?’

Stop de sloop!

Hoewel het woord ‘thuis’ letterlijk verwijst naar ‘de plek waar iemand woont’, werd Waterskaap niet alleen een thuis voor de bewoners, maar ook voor de vele bezoekers die het dezelfde betekenis toekennen. Met Skaapsonic laten de bewoners zien dat het een omgeving is geworden waar kunstenaars grenzeloos hun vak kunnen verkennen en waar nieuwe initiatieven de ruimte krijgen om te groeien. 

De eerste editie van Skaapsonic was niets minder dan een daverend succes te noemen. Stapte je als nieuwkomer met een vooroordeel het terrein op, dan werd je hart al snel verwarmd door alles wat hier is opgebouwd. Op het eerste gezicht lijkt het misschien niet meer dan een vervallen pand, maar wie verder kijkt, ontdekt al gauw de waarde van Waterskaap.